Teraźniejsza Prawda nr 325 – 1982 – str. 94
które lud Pański z Duchowego Izraela Wieku Ewangelii widział w tym życiu, jak to reprezentował Apostoł Jan na Patmos. Coś nowego i cudownego (wielki cud [po grecku semeion, znak – zobacz margines, w. 1]) zaczęło się im ukazywać w Żniwie Żydowskim i później w sferze władz duchowej (niebo) kontroli.
IDENTYFIKACJA NIEWIASTY I JEJ ZWIĄZKÓW
Niewiastą z wiersza 1 jest wczesny kościół chrześcijański. 12 Apostołów i 70 ewangelistów było antycypacyjnie członkami Kościoła i miało swoje imiona napisane w niebie (Łuk. 10:20). Jednakże prawdziwy Kościół nie wcześniej rozpoczął swoją egzystencję i wystąpił na widowni, aż dopiero w Zielone Świątki. Wówczas został on spłodzony z Ducha, upełnomocniony przez pomazanie Duchem i odtąd został właściwie zorganizowany, nie do jakiejkolwiek i każdej misji, lecz do jego specjalnej misji.
Kościół, w dodatku do Pism Starego Testamentu, potrzebował tylko instrukcji, jaką otrzymał przez Pana Jezusa i to, co związali w nim i rozwiązali Apostołowie (Mat. 18:18). Stary i Nowy Testament ignoruje jakąkolwiek organizacje, za wyjątkiem tego co Pan i Apostołowie zarządzili dla Kościoła, co jest konieczne do wykonywania jego dzieła, zarządzonego przez Boga. Bóg, opisując całą organizację Kościoła, celowo omieszkał uczynić wzmiankę o innych ciałach organizacyjnych, towarzystwach, kompaniach lub korporacjach w Kościele, jako koniecznych dla niego do wykonywania celów jego istnienia, usiłujących kontrolować jego pracę. Kościół dlatego powinien odmówić akceptacji służby wszystkich tych tworów organizacyjnych (włączając taki jak Towarzystwo Strażnicy), jeśli one usiłują kontrolować jego pracę a nie poddawać się jego kontroli. (Zobacz Kościół Kompletnie Zorganizowany” – BS Nr 537).
Wczesny Kościół jest przedstawiony jako obleczony w słońce, to jest ,,otoczony pełnym i jasnym światłem niezaciemnionej Ewangelii” (D 733), w wyniku otrzymania znajomości o „żywocie i nieśmiertelności”, wyciągniętych na światło dzienne przez Ewangelię (2Tym 1:10), włączając „wielkie (wysokie powołanie] zbawienie, które wzięło początek opowiadania przez samego Pana” (Żyd. 2:3) i resztę chwalebnych prawd Nowego Testamentu.
„Księżyc pod jej stopami oznacza, że zakon, na którym się ona wspiera, nie jest jednakże źródłem tego światła”. Stary Testament jest pełen typów, zapowiadających nadejście dobrych rzeczy, należących nie tylko do rzeczy związanych z Wiekiem Ewangelii, lecz także z tysiącletnim i potysiącletnim okresem.
„Dwanaście gwiazd nad jej głową, w kształcie korony, reprezentuje jej ustanowionych przez Boga i natchnionych nauczycieli – dwunastu Apostołów”. Tych dwunastu jest wzmiankowanych także w Obj. 21:14,
kol. 2
jako mających swoje imiona na 12 gruntach Nowej Jerozolimy. Apostoł Paweł został ostatecznie wybrany przez naszego Pana, aby zajął miejsce Judasza, jako jeden z Dwunastu. Pan nigdy nie upoważnił, ani nie uznał usiłowania innych Apostołów, do wyboru kogoś na miejsce Judasza (Dz. 1:15-26; zob. BS 325);
JFR i inni wodzowie „S. J.” głoszą także błędną naukę o ,,19 apostołach” – zob. F 249- 252). Nie ma także tych Dwunastu żadnych następców. Papieże, arcybiskupi, mormońscy wodzowie lub inni, którzy twierdzą, że są takimi, są „fałszywymi apostołami”, „kłamcami” (2Kor. 11:13; Obj. 2:2).
NIEWIASTA KOBIETĄ W CIĄŻY
Kościół przedstawiony jest w Piśmie Świętym z różnych punktów widzenia, takiego jak Oblubienica, Ciało Chrystusowe (którego Jezus jest Głową), itd. Lecz w Obj. 12:2 Kościół przedstawiony jest jako kobieta w ciąży. Pismo Święte dowodzi, że matka w antytypie przedstawia myśl o przymierzu i sługach, którzy stosują obietnice przymierza do innych (Gal. 4:19, 22-31).
Zwykle myślimy o Kościele jako antytypowej matce będącej sługami, którzy stosują obietnice przymierza do rozwijania prawdziwego ludu Bożego – Maluczkiego Stadka, Wielkiej Kompanii, Młodocianych Godnych, itd. (E 13,19, 20, 31). Naturalnie moglibyśmy się spodziewać, że to jest właśnie to, co kobieta w ciąży w wierszu 2 mogłaby reprezentować. Lecz, jak zobaczymy, jest tu obraz zupełnie różny.
Matka, wczesny Kościół, jako słudzy, którzy stosują obietnice, w tym obrazie pokazana jest jako brzemienna z powodu „tajemnicy nieprawości” działającej już w niej (2Tes. 2:7). To zostało zapoczątkowane w niej przez szatana wzbudzającego wodzów we wczesnym Kościele do chwytania władzy i narzucania swojej woli Kościołowi (na przykład, Dyjotrefes; 3Jana 9, 10). To wielce wzrosło w okresie smyrneńskim, po zaśnięciu Apostołów (Dz. 20:30), na przykład, gdy niektórzy uzurpowali sobie prawo nawet do urzędu apostolskiego (Obj. 2:2). Kościół w prawdziwych sługach wielce bolał i doznawał utrapień z powodu tego rozwoju pragnąc bardzo uwolnienia się od posiadania „tajemnicy nieprawości” w pośrodku siebie.
JFR odrzucił prawdziwe tłumaczenie niewiasty brzemiennej (Obj. 12:2) i w jego miejsce podał twierdzenie, że ona reprezentuje „organizację Boga”, która wydaje „nowy naród lub rząd”, tysiącletni rząd ziemi. Ta błędna definicja niewiasty otworzyła drogę dla JFR do wprowadzania później stopniowo poglądu, że organizacja Strażnicy jest „niewiastą” Boga tutaj na ziemi i że opuszczenie jej oznacza opuszczenie organizacji Boga lub niewiasty.
JFR źle zastosował urodzenie mężczyzny z Izaj. 66:7 do urodzenia tysiącletniego rządu ziemi. Lecz, jak to wykazał brat Russell