sposób pewny pokój na wszystkich tych etapach naszego chrześcijańskiego doświadczenia. Halleluja! Co za Zbawca!

      A więc, przybliżmy się do Boga w Jezusie, naszym Nauczycielu i Pomocniku, w usprawiedliwiającej wierze, w poświęcającej wierze
kol. 2
i w wyzwalającej wierze, aby mógł przebywać z nami na zawsze pokój usprawiedliwienia – pokój z Bogiem i pokój poświęcenia – pokój Boży wśród przyjemnych warunków oraz pokój wyzwolenia – pokój Boży pośród warunków walk i zmagań.
P '82,24

kol. 1

SIÓDMA TRĄBA

Obj. 11:15-19 „I zatrąbił Anioł siódmy, i stały się głosy wielkie na niebie mówiące: Królestwa świata stały się królestwami Pana naszego i Chrystusa jego, i królować będzie na wieki wieków.”

      Studenci Biblii, którzy starannie przestudiowali sześć tomów Wykładów Pisma Świętego rozpoznają zacytowany na wstępie tekst jako dobrze znany (jako cytat Pisma Świętego). Jest on umieszczony na tytułowej stronie każdego egzemplarza The Bible Standard (Sztandar Biblijny), naszego drugiego czasopisma, które jest raczej przeznaczone dla ogółu czytelników. Wiele z tego wiersza Pisma Świętego wypełniło się w naszych dniach, lecz on także odnosi się do radosnej perspektywy osiągnięcia Królestwa przez różne klasy ludu Bożego. Dlatego wierzymy, że szczegółowe przeanalizowanie tego tekstu w jego różnych częściach będzie szczególnym błogosławieństwem dla naszych czytelników. A o to się modlimy.

      My oczywiście dobrze zdajemy sobie sprawę z tego, że liczni fundamentaliści i ewangeliczni nauczyciele twierdzą, iż siedem trąb oraz większość Księgi Objawienia są literalne i wypełnią się w przyszłości. Lecz my wierzymy, że Objawienie jest księgą wysoce symboliczną, co pokazuje Obj. 1:11 „Objawienie Jezusa Chrystusa … oznajmił [podał w znakach] i posłał przez Anioła swojego”. Stąd uznajemy siedem trąb za symboliczne a nie literalne. Liczni studenci Biblii rozumieją, że sześć pierwszych trąb z Objawienia już „trąbiło”, nie jako literalne trąbienie, lecz jako głoszenie Boskich dekretów oraz proklamacji i ich wypełnienie. Z tego powodu rozsądnym jest rozważenie siódmej trąby jako symbolicznej.

      Człowiek naturalny o wiele łatwiej przyswaja sobie rzeczy literalne, nawet absurdalne, które same się zalecają zamiast Prawdy. To odnosi się do nas aż do momentu, gdy Duch Święty zaczyna wprowadzać nasze umysły do właściwego kanału „do duchownych rzeczy duchowne stosując” (1Kor. 2:13) – tak jak w przypadku porównywania siódmej trąby z poprzednimi sześcioma a nie z literalnym trąbieniem. Literalna i futurystyczna interpretacja jest tak mocno oszańcowana, że wielu, nawet wśród zaawansowanych chrześcijan i nauczycieli, w istocie oczekuje, iż pewnego dnia usłyszy głośny i przenikliwy dźwięk mogący obudzić umarłego, czasami nazywany „rogiem Gabriela”. W postępowaniu z takimi
kol. 2
chrześcijańskimi braćmi właściwym i koniecznym jest wykazywanie wielkiego taktu i zalety długiego znoszenia, oni bowiem przejawiają niedojrzały rozwój w wiedzy w odniesieniu do duchowych spraw.

SIÓDMA TRĄBA BRZMI TYSIĄC LAT

      Siódma trąba zaznacza o wiele większe i ważniejsze wypełnienie, aniżeli którakolwiek z poprzedzających sześciu trąb. Odnoszą się do niej także takie określenia jak: „trąba głosu wielkiego” (Mat. 24:31), „trąba ostateczna” (1Kor. 15:51) i „trąba Boża” (1Tes. 4:16). Jej typem jest trąba jubileuszowa (3Mojż. 25:9) i ta trąba, która długo i głośno brzmiała ogłaszając Przymierze Zakonu (2Mojż. 19:19; Żyd. 12:19).

      Opis licznych rzeczy wymienionych pod obrazem brzmienia siódmej trąby wskazuje, że jej dźwięk zaczął być słyszany z zainicjowaniem Wtórego Adwentu naszego Pana i tysiącletniego panowania Chrystusa, w październiku 1874 roku (D, 744) i będzie brzmiał przez tysiąc lat. Tak więc początek jej brzmienia zbiega się z początkiem siódmego tysiąc lat trwającego okresu od upadku Adama.

      Siedem aniołów z siedmioma trąbami (Obj. 8:2, 6) odpowiada siedmiu „gwiazdom” lub inaczej aniołom, czy też posłannikom, do siedmiu kościołów (Obj. 1:16, 20; 2:3). Poselstwa do siedmiu kościołów przedstawiają Boskie poselstwa do Kościoła w jego siedmiu historycznych okresach. Poselstwo do siódmego jest poselstwem do okresu laodycejskiego. Te „gwiazdy” są gwiazdami składowymi. Tak, na przykład, „gwiazda” okresu efeskiego, w historii Kościoła, składała się z dwunastu Apostołów, z których każdy miał władzę „związywania i rozwiązywania” (Mat. 18:18, 19; Z 5992). Brat Russell powiedział: „Te siedem gwiazd, które Pan trzyma w swej prawej ręce zdają się przedstawiać specjalnych nosicieli światła w kościele w każdym z jego siedmiu okresów [podkreślenie nasze]” (Z 3570, par. 3. porównaj z Ter. Pr. ’46, str. 51).

      Kiedy siódmy, laodycejski, okres w historii Kościoła rozpoczął się w 1874 roku, gwiazda Laodycei w osobie brata Russella rozpoczęła

poprzednia strona – następna strona