Teraźniejsza Prawda nr 324 – 1982 – str. 68
obciążone winą sumienie, jego wyrzuty i waga beznadziejności rozpuści się w zapewnieniu, że jego grzechy są wybaczone i że on jest przykryty sprawiedliwością Chrystusową. To jemu daje pokój — pokój z Bogiem — to znaczy, że on wierzy, iż w przebaczeniu jemu i przypisaniu sprawiedliwości Chrystusowej Bóg jest z nim w pokoju a on opuszczając grzech i pragnąc postępować sprawiedliwie, ponieważ to podoba się Bogu, wchodzi w pokój z Bogiem.
W taki sposób społeczność między Bogiem i wierzącym grzesznikiem jest przywrócona. Grzesznik wierzy, że zasługa okupowa, którą Bóg jemu dostarczył, gdy dał Jezusa, aby umarł za niego, w pełni jest wystarczająca do udzielenia mu przebaczenia i pokrycia go sprawiedliwością Chrystusa i jako taka zaspokaja wymagania sprawiedliwości za niego: (1) doskonale wypełniając Boskie Prawo i (2) zadość czyniąc jego wymaganiom na korzyść jego życia. To odczucie uwolnienia od tych dwóch wymagań Prawa pozwala mu widzieć Boskie pojednane oblicze promieniujące pochwałą dla niego i nie tylko napełnia jego serce pokojem w akcie uwolnienia go od potępienia Prawa, lecz także pokojem z tym Prawem, wobec którego okazywanie posłuszeństwa teraz staje się jego przyjemnością, nie z bojaźni lub przymusu, lecz z umiłowania wdzięczności za Boską łaskę i zasługę Chrystusa, daną mu w usprawiedliwieniu, za przywrócenie społeczności z Bogiem i za pomoc, jakiej Bóg mu udziela wzrastająco do poznania i sprawiedliwego działania a w ten sposób do coraz większego wzrostu w sprawiedliwości życia w usprawiedliwieniu, w miarę jak stara się prowadzić sprawiedliwe życie.
W niektórych przypadkach, ci którzy przeżywają świadomość, iż są odbiorcami następujących pięciu błogosławieństw usprawiedliwienia: (a) przebaczenia, (b) przypisania sprawiedliwości Chrystusa, (c) odzyskania społeczności z Bogiem, (d) wzrostu w wiedzy i (e) zwiększonej pomocy do życia sprawiedliwie, doświadczają ekstatycznej radości, chociaż w innych przypadkach, spowodowanych dziedzicznością, praktyką i środowiskiem, odczuwają — jednakże bez takiej ekstazy — głęboki pokój z Bogiem, pokój odczuwany również przez innych wierzących. Wierzący żyjąc sprawiedliwie i ufając, że sprawiedliwość Chrystusa przykrywa niechciane wykroczenia i grzechy, zachowuje swoje sumienie w pokoju i zadowoleniu. Jest to tym odpocznieniem, tym pokojem, usprawiedliwienia, do którego odnosi się Rzym. 5:1 i który obejmuje nasz tekst.
WIARA I ODPOCZNIENIE POŚWIĘCENIA
Jak w świetle ustępu do Rzym. 5:1 i innych części Słowa widzimy, że nasz tekst traktuje o wierze i pokoju w zakresie usprawiedliwienia,
kol. 2
tak, również, w świetle jeszcze innych części Słowa, widzimy, że on obejmuje wiarę i pokój w zakresie poświęcenia. Tak samo jak wiara w usprawiedliwieniu, tak i wiara w poświęceniu jest umysłową oceną i poleganiem serca na Bogu i Chrystusie i zawiera także w jej części umysłowej, wiedzę, zrozumienie i wierzenie, jako swoje składniki, oraz w jej części umiejscowionej w sercu posiada zapewnienie, przyswojenie i reagowanie, jako swoje elementy. Jednakże sięga też po różne prawdy, które zatrzymuje i z nimi współdziała opracowując je oraz trzymając się różnych obietnic, wybranych spośród tych wchodzących w zakres usprawiedliwienia.
Powyżej widzieliśmy, że podstawowymi prawdami o usprawiedliwieniu są: łaska Boga okazująca się w daniu Swego Syna, aby był naszym Zbawicielem i święte posłuszeństwo Jezusa (wobec Zakonu) i śmierć, oraz że obietnicami usprawiedliwienia są: przebaczenie, przypisanie sprawiedliwości Chrystusa, społeczność i pomoce do pozyskania wiedzy i prowadzenia sprawiedliwego życia. A podejmując krok w zakresie poświęcenia nie wyrzekamy się naszego usprawiedliwienia, lecz w dalszym ciągu zachowujemy je w swym posiadaniu, ponieważ jest ono niezbędne, abyśmy mogli być przyjęci oraz konieczne w poświęceniu.
Prawdy, które są podstawowe do poświęcenia się, to: (1) Boski zamiar wyboru spośród lojalnych usprawiedliwionych takich, którzy chcą się poświęcić Bogu z wdzięczności za błogosławieństwa usprawiedliwienia i na skutek ocenienia charakterów i dzieł Boga i Chrystusa, (2) Boski zamiar dania tak reagującym przywileju stania się Jego przedtysiącletnim poświęconym ludem i (3) Boski zamiar użycia ich do realizacji Swych wyborczych celów w tym Wieku i celów w zakresie działania wolnej łaski w Pośredniczącym Panowaniu Chrystusa.
Obietnicami, które Bóg dał tym, których odpowiedzią było poświęcenie, są: (1) uczynienie niektórych z nich usposobionymi duchowo i danie im duchowych ciał w przyszłości, a innych z nich uczynienie ludzkimi obrazami Boga w umyśle i sercu teraz a w przyszłości — doskonałymi ludźmi i (2) użycie ich, jako Swoich narzędzi, do błogosławienia wszystkich rodzin, narodów i rodzajów ziemi. Innymi słowy, obietnice dane poświęconym stanowią pierwszą i trzecią obietnicę Przymierza Związanego Przysięgą: „Nasienie Twoje [będzie] jako gwiazdy niebieskie [niebieskie nasienie], i jako piasek, który jest na brzegu morskim [ziemskie nasienie]… I błogosławione będą w nasieniu twojem wszystkie narody ziemi” (1Mojż. 22:17, 18).
Nie mamy rozumieć, że Bóg oferuje dwie z trzech obietnic związanych przysięgą jako pobudkę do wejścia w poświęcenie, co byłoby ze strony Boga kiepskim targiem a z naszej strony objawiłoby samolubstwo. Bóg zaprasza nas do poświęcenia z wdzięczności za przeszłe miłosierdzia i z miłującej oceny Jego i Jezusa charakteru (Rzym. 12:1; 2Kor. 5:14; Gal. 5:6).