Teraźniejsza Prawda nr 324 – 1982 – str. 66
ODPOCZNIENIE WIERZĄCEGO
„Wnijdziemy do odpocznienia, którzyśmy uwierzyli” (Żyd. 4:3).
W życiu wierzącego występują szczególnie cztery okresy. One są pokazane w poczwórnym dziele urzędowym, które, jak mówi Apostoł Paweł, Bóg powierzył Jezusowi do wykonania na korzyść Kościoła: „Z Niego [Boga] wy jesteście w Chrystusie Jezusie, który się nam stał mądrością [naszym Nauczycielem] od Boga i sprawiedliwością [naszym Usprawiedliwicielem] i poświęceniem [naszym Poświęcicielem] i odkupieniem [wyzwoleniem — naszym Wyzwolicielem]” (1Kor. 1:30).
Jezus nie wykonuje Swego urzędu, jako nasz Oświeciciel lub Nauczyciel, osobno i inaczej niż pozostałe trzy urzędy. Raczej, Jego nauczycielski urząd funkcjonuje w związku z Jego urzędami i w nich, jako Usprawiedliwiciel, Poświęciciel i Wyzwoliciel. Te trzy urzędy działają odrębnie i różnie, każdy w stosunku do pozostałych, każdy poprzedzając następny, jednakże każdy kontynuuje swoje funkcjonowanie w toku działania następnego lub następnych. Lecz te trzy urzędy nie przenikają się wzajemnie, jak Jego urząd nauczycielski przenika te trzy urzędy, ponieważ On daje nam w tych trzech stadiach odpowiednie nauczanie należące do każdego z nich. Stąd rozważając odpocznienie wierzącego nie będziemy traktować okresu nauczania odrębnie od tych trzech innych, jako czwartego rodzaju odpocznienia wierzącego, chociaż byłoby korzystnym przedstawienie
kol. 2
dzieła nauczania Jezusa w jego łączności z odpocznieniem wierzącego, dla którego ono jest podstawą w Prawdzie, z której wiara czerpie odpowiedni materiał, osobno i w różny sposób, dla każdego z tych trzech okresów chrześcijańskiego życia. Wszakże przedstawimy te trzy stadia osobno i każdy w odrębny sposób, włączając odpowiednie dzieło nauczycielskie Jezusa do rozważania każdego z nich.
WIARA I ODPOCZNIENIE USPRAWIEDLIWIENIA
Jezus daje pewne nauki dotyczące usprawiedliwienia i przez nie wytwarza wiarę usprawiedliwiającą, która w przeżywaniu obdarza swoim pokojem, swoim odpocznieniem (Rzym. 5:1). Nauki te zasadzają się na Boskich myślach „o pokucie ku Bogu i o wierze w Pana naszego Jezusa Chrystusa” (Dz.20:21)
Myśli, jakie Bóg daje o pokucie ku Sobie, są następujące: (1) my jesteśmy grzesznikami znajdującymi się pod przekleństwem Adamowym, jak również pod dodatkowym przekleństwem, które nasze własne aktualne grzechy w motywach, myśli, słowie i uczynku przeciwko Bogu i człowiekowi sprowadzają na nas, jako różne od naszego dziedzicznego grzechu i przekleństwa; (2) powinniśmy odczuwać dotkliwy smutek i nienawiść do naszych dziedzicznych i własnych aktualnych grzechów oraz opuścić je; (3) powinniśmy rozwijać najwyższą miłość do Boga i równą miłość do człowieka. To są główne nauki Jezusa, którymi On nas oświeca w zakresie pokuty wobec Boga (porównaj E 8, rozdz. 8; Ter. Pr. '38,58).