Teraźniejsza Prawda nr 322 – 1982 – str. 39
braci odrzucających możliwość poszukiwania Królestwa a przez to uwikłanych w sekciarstwo Towarzystwa. Jego żona oglądająca się za siebie, nieposłuszna aniołom, jest typem członków wtórej śmierci odwracających się do świata (1Mojż. 19:17—20, 26).
Mojżesz i Aaron zajęli niewłaściwą postawę w nieposłuszeństwie, kiedy uderzyli dwukrotnie w skałę, zamiast do niej przemówić, co stanowiło typ postępowania tych, którzy zaparli się okupu i ofiary za grzech (4Mojż. 20:11, 23, 24). Faraon za poduszczeniem szatana, świata i ciała był nieposłuszny Bogu odmawiając uwolnienia Izraela będąc typem szatana usiłującego zatrzymać lud Boży pod panowaniem grzechu i przekleństwa (2Mojż. 5:2; 7:13, 22, 23; 8:15, 19, 32; 9:12, 34; 10:20, 27; 11:10; 14:8). Izrael wielokrotnie okazywał się nieposłuszny, za każdym razem będąc typem pewnych rozmaitych grzeszników (1Kor. 10:6—11). Balaam został usidlony w zło nieposłuszeństwa przez miłość pieniędzy i zaszczytu stanowiąc typ fałszywych nauczycieli podczas Wieku Ewangelii (4Mojż. 22—25).
Saul został doprowadzony do nieposłuszeństwa przez miłość do łupów i popularności, w czym stał się typem wodzów utracjuszy koron (1Sam. 13:13; 15:3, 9; 28:18). Dawid był nieposłuszny Panu w związku z Betsabą i Uriaszem (2Sam 12). Salomon stał się nieposłuszny na skutek bałwochwalstwa, w czym był typem papiestwa (1Król 11:4—10). Achab był nieposłuszny Bogu w zachowaniu Benadada, stanowiąc typ władz cywilnych zachowujących radykałów (1Król. 20:42). Lud Judzki był nieposłuszny Panu w tym, że nie pozostał w Judei, lecz udał się do Egiptu, będąc typem Amerykanów, którzy nie pozostali w tej prawdzie i sprawiedliwości jaką posiadali, lecz uprawiali wszelkiego rodzaju światowość (Jer. 43:7; 44:12—14).
Te wszystkie tu opisane oraz inne typy i antytypy doświadczyły goryczy nieposłuszeństwa, gdyż nieposłuszeństwo zawsze sprowadza zło na swoich sprawców. My wszyscy, dzięki informacji, obserwacji i doświadczeniu wiemy, że to jest prawdą i dlatego te jak i poprzednie rozważania powinny rozwinąć w nas wszelką czujność oraz pilność przeciwko oponentom posłuszeństwa i podżegaczom do nieposłuszeństwa.
PRAKTYKOWANIE POSŁUSZEŃSTWA
Liczne i różne może być praktykowanie posłuszeństwa. Trzy są jego główne zastosowania. Przede wszystkim jego duch umożliwia podporządkowanym mu rozpoznać swój właściwy stosunek uzależniający ich od zwierzchników. Z pewnością, dzieciom pozwala uznać jaki jest i jaki powinien być ich stosunek do rodziców, podopiecznym pozwala uznać jaki jest i jaki powinien być ich stosunek do opiekunów, uczniom pozwala uznać jaki jest ich stosunek do nauczycieli a jaki z mocy prawa powinien być. Pracownikom pozwala uznać jaki jest ich stosunek do pracodawców a jaki powinien być,
kol. 2
poddanym uznać swój stosunek do władców i jaki powinien być, a ponad wszystko wszyscy synowie i słudzy Boży powinni uznać jaki jest i jaki powinien być ich stosunek do Boga i Jezusa.
Po drugie, duch posłuszeństwa pozwala poddanym postępować wobec swoich zwierzchników tak jak tego wymaga sprawiedliwość i miłość. A po trzecie wszelkie wzajemne związki wszystkich, których one dotyczą są przez to rozwijane i błogosławione, gdyż duch posłuszeństwa sprawia, że, kiedy dzieci są radośnie posłuszne rodzicom, błogosławieństwo otrzymują obie strony. Duch ten pozwala podopiecznym z zadowoleniem spełniać nakazy swoich opiekunów dla korzyści obu stron. On pozwala uczniom słuchać poleceń i rad ich nauczycieli przynoszących im korzyść bieżącą i w przyszłości. Duch ten pozwala pracownikom starać się o korzyści swoich pracodawców według życzeń tych ostatnich, przez co jedni i drudzy są podniesieni. On pozwala obywatelom przestrzegać praw swoich władców przez co spokojny dobrobyt jest zapewniony wszystkim, których dotyczy. I tak dalece na ile to dotyczy Boga i nas, nasze posłuszeństwo podoba się Jemu i przynosi nam przez zasługę Chrystusa więcej łaski, miłosierdzia i prawdy, sprawiając iż to dzieło dokonywane przez nas na rzecz błogosławienia drugich jest wielkie i wielorakie.
Każdy akt posłuszeństwa wobec Boga podnosi nasze własne charaktery, otwiera drogę do postępującego wzrostu w łasce, w wiedzy i owocności w służbie, błogosławi przez nasz przykład i zachętę tych, którzy to widzą i pobudza Boga nie tylko do zadowolenia z nas, lecz także do liczniejszych wyrazów Jego łaski. Jest to ta droga, którą kroczył Mistrz i postępowanie, które Jego przykazania i przykład każą nam naśladować. Ono przynosi świecki awans świeckim jednostkom i religijny awans poświęconym.
W wyniku naszego posłuszeństwa wzrasta Boskie i Chrystusowe zaufanie oraz miłość do nas i posługiwanie się nami. Posłuszeństwo sprawia, że nasze posługi są bardziej błogosławione a nasza wąska ścieżka łatwiejsza i szybsza do przebycia. Pozbawia cierpienia połowy ich żądła, zamienia zmęczenie w odpoczynek, smutek w pociechę, ból w ulgę, zawód w zadowolenie, stratę w zysk, niewygodę w wygodę, potrzeby w dostatek, opozycje w możliwe do zniesienia, prześladowania w radości, porażki w sukcesy i choroby w odpoczynek. A nawet kiedy to jest tylko częściowe, kiedy usuwa tylko część żądła sumienia, to lepiej pomaga czuwać w przypadku późniejszych doświadczeń i przyczynia się do większego sukcesu w dniach, które mają nastąpić.
Przeto korzyści wypływające z posłuszeństwa są spore a tym samym pożyteczne. Posłuszeństwo pozwala jednostkom podlegającym innym czynić co najlepsze i pobudza je do jak najlepszego postępowania wobec swoich zwierzchników, czy to będą rodzice, bądź opiekunowie, nauczyciele, pracodawcy, władcy, bądź Bóg i Chrystus. Ono warunkuje nasze wejście