Teraźniejsza Prawda nr 322 – 1982 – str. 34
POSŁUSZEŃSTWO
„Posłuszeństwo lepsze jest niżeli ofiara, a słuchać lepiej jest, niż ofiarować tłustość baranów” (1Sam. 15:22).
Omówiliśmy już wcześniej radość, cześć, gorliwość i łagodność — łaski trzeciorzędne lub złożone. Trzy z nich są mniej więcej ściśle związane z poświęceniem serca — martwotą wobec siebie i świata a ożywieniem wobec Boga, lub powiedziawszy inaczej, zaparciem się siebie i zaparciem się świata oraz przyjęciem woli Bożej jako woli własnej. Radość, jako łaska chrześcijańska, jest wynikiem ocenienia przez poświęconą jednostkę otrzymanych przywilejów. Cześć, która obejmuje sprawiedliwość i miłość, jest akceptowaniem z całego serca Boskiej woli jako swojej własnej. Gorliwość jest zaletą, która żarliwie usiłuje pełnić tę wolę, podczas gdy łagodność jest postawą usposabiającą jednostkę do przyjęcia Boskiej woli i pełnienia jej. Tak, więc, te trzy łaski są blisko związane z aktem poświęcenia i wypełnieniem go.
Jednakowoż posłuszeństwo jest nawet bardziej związane z podjęciem i wykonaniem poświęcenia, aniżeli cześć, gorliwość czy łagodność, ponieważ ono jest tą szczególną zaletą, która wywołuje poświęcenie i je realizuje, tak jak też wiedzie do pokuty i prowadzenia sprawiedliwego życia. W rzeczywistości jest jedną z najdalej sięgających ze wszystkich łask — tylko wierność jest jedyną o większym zasięgu łaską. Nasz tekst bowiem wskazuje, że posłuszeństwo musi być zawsze praktykowane, nawet jeśli trwanie w nim wymaga powstrzymania się od ofiary. Ofiara, bowiem, musi ustąpić na rzecz posłuszeństwa, kiedy spełnienie jej pociągnęłoby za sobą nieposłuszeństwo. Innymi słowy, sprawiedliwość musi być wykonana, nawet
kol. 2
jeśli to wymaga rezygnacji z złożenia ofiary. Na przykład, nie mamy ofiarować przeciwnie do wymagań praw drugich do nas, gdyż wpierw należy spełnić wymagania sprawiedliwości — pierwszy dług ciążący na tym, co stanowi nasze ludzkie wszystko — to znaczy, że wpierw musimy być posłuszni zanim moglibyśmy złożyć ofiarę, która mogłaby być przyjęta. Inne postępowanie byłoby ofiarowaniem łupiestwa na całopalenie, czego Bóg nienawidzi (Izaj. 61:8). Ta łaska zasługuje na przestudiowanie i praktykowanie.
OKREŚLENIE POSŁUSZEŃSTWA
Posłuszeństwo może być określone jako serdeczne przyjęcie woli drugiego i wypełnienie jej. Wola drugich jest wobec nas wyrażana przez sugestie przekazywane spojrzeniem, słowem lub czynem, przez upomnienia lub rozkazy. Jakkolwiek wola mogłaby być wyrażana, to jednak posłuszeństwo, w całym tego słowa znaczeniu, występuje dopiero wtedy, gdy wola innej jednostki zostaje przyjęta lub wyrażona zgoda na pełnienie jej. Jednak samo przyjęcie lub zgoda nie wystarcza, by stanowić posłuszeństwo. Dodatkowo, chociaż jest jego pierwszą formą, wola drugiego musi być pełniona. A kiedy jest pełniona, wtedy występuje posłuszeństwo. Do właściwego posłuszeństwa należy jeszcze chęć słuchania.
Posłuszeństwo wymuszone nie jest rzeczywistym posłuszeństwem. Prawdziwe posłuszeństwo musi wypływać z chętnego serca. W taki sposób dobry syn przyjmuje wolę swego ojca (jeśli nie prosi się go o popełnienie czegoś złego)