Teraźniejsza Prawda nr 320 – 1982 – str. 8
rodzajów obecnych i przyszłych istot duchowych w ich stosunku do Boga i Chrystusa i wzajemnych układach jako równych, wyższych lub niższych w randze i naturze. To też jest prawdą dotyczącą pokutujących upadłych aniołów i upadłej ludzkości w ich stosunku do Boga, Chrystusa i Jego Ciała, do różnych rodzajów obecnych i przyszłych duchowych stworzeń, jako wyższych od nich w naturze i randze, oraz we wzajemnych stosunkach w różnych rangach i naturach, i do natur niższych.
Przeto ta definicja przylega do każdego przypadku i dlatego jest prawdziwa. Jest zatem definicją Biblii, odpowiadającą każdemu przypadkowi, chociaż, w pewnych przypadkach, posługuje się ona także definicją niskiej samooceny, jak to wzmiankują następujące teksty: Rzym. 12:10, 16; Ef. 4:2; 5:21; Filip. 2:3, 5-8.
Ustępem, który ponad wszystkie inne podaje opis pokory, jako podstawy do określenia jej definicji, jest List Apostoła Pawła do Rzymian 12:3, który wskazuje, że pokora jest trzeźwym lub właściwym ocenianiem siebie: „Albowiem powiadam przez łaskę [sprawowania mojego apostolskiego urzędu], która mi jest dana, każdemu, co jest między wami [każdej poświęconej jednostce], aby więcej o sobie nie rozumiał [mając wyolbrzymioną samoocenę], niżeli potrzeba rozumieć [to, co jest właściwą samooceną, a co jest właściwą samooceną on opisuje, jak następuje]; ale żeby o sobie rozumiał skromnie [Apostoł określa, co jest skromną samooceną w następującej części wiersza], tak jako komu Bóg udzielił miarę wiary [według oceniania przez Boga zdolności każdej jednostki do dochowania wierności]”.
Bóg, na podstawie trzech rzeczy, ocenia zdolność poświęconych do wierności: (1) na podstawie różnych stopni posiadania przez nich Ducha Świętego, (2) na podstawie różnych talentów i (3) na podstawie różnych opatrznościowych sytuacji..
Odpowiednio do połączonych procentów tych trzech punktów, 100% liczy się za doskonałość, Bóg klasyfikuje zdolność poświęconych do zachowania wierności, w wyniku czego umieszcza ich na różnych stanowiskach o większej lub mniejszej odpowiedzialności. Dlatego tym, którzy mają większą miarę Ducha, wyższe zdolności i korzystniejsze opatrznościowe sytuacje, udziela się stanowisk o większej odpowiedzialności. Te wyższe stanowiska, rozmaite w stosunku do różniącej się procentowości połączonych wyników trzech wyżej przedstawionych punktów, wielkiej, większej i największej miary Ducha, zdolności i korzystnych opatrznościowych sytuacji, są dawane proporcjonalnie do odpowiedzialności tym, którzy różnią się zdolnościami w przejawianiu wierności, tak jak, tym o mniejszej zdolności do przestrzegania wierności, są udzielane współmiernie niższe stanowiska, różniące się odpowiednio do różniącej się procentowości tych trzech połączonych elementów.
Na przykład, nasz Pan miał 100% doskonałości we wszystkich tych trzech zakresach i był jedynym posiadającym taki procent, dlatego otrzymał najwyższe stanowisko, bo stanowisko Głowy w stosunku do członków Ciała i wszystkich pozostałych istot. Przypuśćmy, że Apostoł Paweł, największy z Apostołów, posiadał 95% tego wskaźnika, wynikającego z połączenia tych trzech rzeczy i że wskaźnik Szymona Chananejczyka (Mar. 3:18), najmniejszego spomiędzy Apostołów, wynosił 84%, a każdy z pozostałych dziesięciu, jeden po drugim, począwszy od Jana czy Piotra posiadającego 94%, miał o 1% mniej, niż poprzedzający go Apostoł, co doprowadziłoby do poprzednika posiadającego najmniejszy wskaźnik, to jest 85%, Dwunastu więc, odpowiednio do różniącego się wskaźnika procentowego, otrzymało różne stanowiska odpowiedzialności w Ciele Chrystusowym — Paweł otrzymał to o najwyższej odpowiedzialności pomiędzy Dwunastoma, a Szymon Chananejczyk, być może, to o najmniejszej odpowiedzialności między Dwunastoma, podczas gdy dziesięciu otrzymało różne stanowiska od tych krańcowych, odpowiednie do swych zdolności w zachowywaniu wierności. Przyczyną tego jest zdolność jednostki do wierności, wyrażająca się w proporcji do połączonego stosunku liczbowego trzech wyżej wymienionych rzeczy.
Ponadto, Bóg nie ocenia tych trzech rzeczy w równym stopniu w obliczaniu ich połączonych procentów, lecz rozróżnia je proporcjonalnie do tego, jak przyczyniają się do zdolności zachowywania wierności. Tak więc oceniając naszego Pana w 100% w zakresie tych trzech rzeczy, Bóg nie szacował każdej na 33 i ⅓ %. Skąd o tym wiemy? Stąd, że Bóg większą wartość przypisuje doniosłości Ducha, aniżeli dwu pozostałym elementom, z których ważność talentów przewyższa opatrznościowe sytuacje. Uzyskawszy 100% dla połączonych odsetek przypadku Jezusa, nie znając jednak dokładnie poszczególnych elementów, możemy racjonalnie przypuszczać, zakładając, że nasze przypuszczenie nie jest dalekie od dokładności w zakresie trzech połączonych odsetek, że w 100% Jezusa, być może, Bóg zaliczył 100% Ducha jako 60% wskaźnika składowego, 100% talentów jako około 25% tego wskaźnika i 100% opatrznościowych sytuacji jako 15% Jego łącznego wskaźnika. Tak więc 60+25+15 stanowi 100% połączonych wskaźników procentowych naszego Pana.
Według tej samej metody, która w tych trzech aspektach będzie różna we wszystkich przypadkach Bóg szacuje każdą poświęconą jednostkę w jej zdolności zachowywania wierności i umieszcza ją na odpowiednim stanowisku, na którym jej zdolność do przestrzegania wierności, jeśli jest lojalnie praktykowana, umożliwi jej skuteczne i zwycięskie piastowanie tego stanowiska. Niektóre bowiem stanowiska wymagają takiego wysiłku, jakiego pewne osoby nie mogą skutecznie i zwycięsko utrzymać. Nikt, prócz Jezusa, nie miał dostatecznej zdolności zachowania wierności w skutecznym i zwycięskim kierowaniu wszystkimi jednostkami na stanowisku Głowy. Na przykład, brat Johnson nie posiadał w dostatecznym stopniu