Teraźniejsza Prawda nr 319 – 1981 – str. 95
występującej bezpośrednio przeciwko mocy diabła, pokazywał Jemu bezsprzecznie (bowiem On znał ich myśli – w. 35), że ich serca znajdowały się w najbardziej bezbożnym stanie.
Bluźnienie przeciwko Bogu (takie jak twierdzenie nieświadome, że On będzie wiecznie prześladował większość Swych ludzkich stworzeń), czy przeciwko Jezusowi (takie, jak nieświadome twierdzenie, że zrodził się On z nierządu lub z ziemskiego ojca – jak to niektórzy twierdzą – lub, że kłamał, gdy mówił o Swej przedludzkiej egzystencji) może być ludziom wybaczone – będzie im wybaczone, jeżeli będą właściwie pokutować, ponieważ niewiedza przyszła wraz z upadkiem Adamowym, a okup był złożony przez Jezusa za wszystkich, (którzy są uczestnikami tego upadku i jego przekleństw. Ale grzechy przeciwko jasnemu objawieniu się łaski nie mogą być przypisane niewiedzy i/lub słabościom ciała i dziedziczności, lecz muszą być uważane jako dobrowolny upór i podłość serca, co jest niewybaczalne.
Jeżeli grzech nie jest całkowicie dobrowolny, to znaczy, gdy jest to grzech mieszany, który zawiera jedynie pewną miarę dobrowolności, gdy jest to dobrowolny grzech przeciwko części oświecenia, wtedy „plagi” – ciężkie doświadczenia jako karanie – będą nieuniknionym następstwem. W zależności od stopnia dobrowolności grzechu przeciwko większej mierze światła, i większej łasce wypływającej ze świętej mocy Boga, przyjdą na nas ,,plagi”, ale jeżeli przekroczenie występuje pomimo pełnego i jasnego zrozumienia dobra i zła oraz całkowitej świadomej opozycji w stosunku do świętej mocy Boga, wtedy oznacza to wieczne zniszczenie, wtórą śmierć, całkowitą zapłatę za grzech (Ps. 37:38; 145:20; Iz. 1:28; 2Tes. 1:8, 9; 2Piotra 2:1, 12, 20-22; Dz.Ap. 3.23; Obj. 21:8).
Przebaczenie za grzechy, jakie zapewnia nam okup, obejmuje grzechy z nieświadomości i/lub grzechy ze słabości wypływające z upadku, lecz nie osobistego, dobrowolnego i zamierzonego grzechu przeciwko oświeceniu. Nie możemy jednak zapominać, że liczne grzechy zawierające pewną miarę dobrowolności zawierają też pewną miarę słabości lub nieznajomości zasad sprawiedliwości, albo też obydwa te elementy. Każdy grzech proporcjonalnie do niewiedzy i słabości jaką zawiera jest wybaczalny dzięki Boskiej łasce przez Jezusa – przez wiarę i przyjęcie Jego pojednania a proporcjonalnie do tego, na ile grzech bywa zamierzony i dobrowolny, jest on niewybaczalny – musi być odpokutowany przez znoszenie „plag”, tak długo aż pojawią się w nim cechy wybaczalne. Śmierć i zniszczenie jest karą ostateczną, gdy nie można już znaleźć w danym grzechu żadnych wybaczalnych cech. Tak więc widzimy, że wszelki grzech dobrowolny jest przeciwko oświeceniu, przeciwko Świętemu Duchowi prawdy i taki grzech nigdy nie będzie przebaczony, ani w tym wieku (w tym złym, obecnym świecie – Gal. 1:4), ani w przyszłym
kol. 2
(w Wieku Tysiąclecia – dniu sądu świata – Dz.Ap. 17:31; 2Piotra 3:8).
Z faktów mających związek z bluźnierstwem Faryzeuszów przeciwko Duchowi Świętemu wyciągamy wniosek, że następujące rzeczy stanowią podstawowe elementy, które muszą wystąpić, gdy ono jest popełniane: (1) Boska nauka, czyn, cecha i plan, itp., o których się źle mówi są przez mówiącego za takie uważane; (2) zastanowienie się poprzedza słowa; (3) mowa jest pobudzona złością; (4) charakteryzuje się opozycją przeciwko Panu; (5) pewne samolubne motywy pobudzają mowę; i ostatecznie (6) jest ono wypowiedziane dobrowolnie.
Formę jaką ten szczególny grzech przyjmuje jest mowa lub słowa. Nie jest on popełniany w myśli lub uczynku bez słów lub aktu mowy. Wyrażenie grzech przeciwko Duchowi Świętemu jest więc szerszym pojęciem niż wyrażenie bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu, bowiem grzech może być popełniony przez motyw, myśl, słowo lub czyn, podczas gdy bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu może być popełnione jedynie przez słowo. W ten sposób bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu jest jedną z tych czterech form grzechu przeciwko Duchowi Świętemu, który może być także popełniony w każdej z pozostałych trzech form, przez jakie nie można popełnić bluźnierstwa przeciwko Duchowi Świętemu. Jeżeli w podanych powyżej 6 przesłankach mowa jest o Boskości, jak na przykład o osobie Boga, Jego charakterze, prawdzie, działaniach, przedstawicielach, itp., wtedy jest to mowa bluźniercza przeciwko Duchowi Świętemu, w której grzech jest ograniczony w formie mowy lub słów.
BS ’80, 46
JEHU NISZCZY JEZABELĘ
Pytanie: Co pokazuje w związku z tym obraz Jehu niszczącego Jezabelę (2Król. 9:30-37)?
Odpowiedź: Jak już powiedziano, Jehu przedstawia konserwatywną klasę pracującą, która doprowadzi do upadku Europy sprzymierzonej (antytypowego Jorama Izraelskiego) i antytypowego Ochozjasza Judzkiego (mniej lub więcej autokratycznej Ameryki pomagającej sprzymierzonej Europie). Antytypowy Jehu nie tylko doprowadzi do ich upadku (2Król 9:12-28; 2Kron. 22:1-9), lecz także do zniszczenia Kościoła Rzymskokatolickiego (antytypowej Jezabeli).
Zniszczenie to jest pokazane w 2Król. 9:30-37. Jednym z wydarzeń poprzedzających wspomniane zniszczenie był i jest proces upiększania się antytypowej Jezabeli (Obj. 2:20-23), dzięki któremu jej inspiratorzy na tysiąc sposobów starają się złagodzić i ukryć niedogodne i szpetne osobliwości doktryn, organizacji, praktyki, ducha, historii, dyplomacji oraz spowodować, by mogła pokazywać się publicznie jako przyjemna, piękna a pożądana (H '25,5, 6; '27,28-31). Najwybitniejszym spomiędzy jej ekspertów w zakresie zabiegów kosmetycznych jest Jan Paweł II