Teraźniejsza Prawda nr 319 – 1981 – str. 92
Adam przed upadkiem posiadał Ducha Świętego — Święty umysł, usposobienie, był bowiem zaszczepiony przez Stwórcę w pewnej mierze w sercu doskonałego człowieka. Prorocy w dawnych czasach też posiadali Ducha Świętego i od czasu do czasu pod wpływem tego Ducha lub mocy Bożej, mówili lub pisali słowa, których często sami nie rozumieli (Ezech. 20:49; 1Piotra 1:10—12). Posiadali oni Boski święty umysł w tym sensie, że próbowali wykonywać świętą Boską wolę. Jednakże działanie względem nich mocy Boga, w czasie gdy otrzymywali Boskie polecenia, było mechaniczne.
Porównując działanie Ducha na Proroków przed Chrystusem z działaniem tegoż Ducha w Apostołach podczas służby naszego Pana, zauważymy, że dawni Prorocy dokonywali niektórych czynów takich samych jak Apostołowie, chociaż nie wszystkich. W pewnych przypadkach Prorocy budzili umarłych ze śmierci do życia, trąd został uleczony przez Elizeusza, Eliasz dzban wody napełnił oliwą, gorzkie wody zostały uzdrowione. We wszystkich tych przypadkach dokonywano cudów w Boskim imieniu przez Ducha Świętego, czyli moc Boga. Kiedy nasz Pan Jezus był na ziemi, moc, jakiej udzielił Swoim uczniom, była pewną miarą Jego własnego Ducha. Po Swoim zmartwychwstaniu, Jezus tchnął na nich i rzekł „Weźmijcie Ducha Świętego” (Jan 20:22). Być może, iż w tym przypadku nastąpiło udzielenie pewnej ilości mocy jednorazowo lub też mógł to być przekonywujący sposób oznajmienia im, że za kilka dni mieli oni być napełnieni mocą Ducha Świętego w specjalny sposób, po tym jak On wstąpił w niebiosa, aby pojawić się przed obliczem Boga w ich sprawie. W każdym razie, nie można mylić tego wydarzenia z działaniem Ducha Świętego w Zielone Świątki.
OBJAWIENIE SIĘ DUCHA W ZIELONE ŚWIĄTKI
Udzielenie Ducha Świętego w wylaniu, które miało miejsce w Zielone Świątki, było czymś zgoła nowym, różnym od wszystkich poprzednich objawień mocy Bożej. Duch Święty, którego otrzymali członkowie Kościoła w tym czasie pochodził od Ojca. Ojciec bezpośrednio uznał ich za Swoich synów (Jan 1:12). Pan Jezus był w rzeczywistości Narzędziem w przekazywaniu błogosławieństw i Sam przyznawał, że pochodziły one od Ojca (Dz. 2:32, 33). On już uprzednio powiedział Swym uczniom, aby mieszkali w Jeruzalemie aż do chwili, gdy zostaną obdarzeni mocą pochodzącą z Wysokości, gdy otrzymają „obietnicę Ojca mego” (Łuk.24:49). Niektóre z widocznych objawień Ducha Świętego w tym czasie i ich dalsze następstwa były takie same jak te, które wystąpiły, gdy Jezus Sam obdarzył ich świętą mocą podczas Swej służby.
Lecz manifestacja Ducha Świętego w różnych okolicznościach oznaczała prawdopodobnie różne rzeczy. W przypadku dawnych Proroków,
kol. 2
zewnętrzne okazanie się Ducha Świętego było dozwolone na to, by naród żydowski mógł dostrzec Boskie posłanie i szczerze w nie uwierzyć. Wydaje się, że ten sam cel przyświecał naszemu Panu, gdy wysłał uczniów — Dwunastu i Siedemdziesięciu w Swoim imieniu cel, by Jego poselstwo, iż Królestwo jest blisko, mogło być rozgłoszone po całej Ziemi Świętej, w celu zwrócenia uwagi ludzi na fakt przyjścia Mesjasza.
Po Zielonych Świątkach poselstwem uczniów było, że ten sam Jezus, którego Żydzi ukrzyżowali powstał z umarłych. Dali oni świadectwo tego faktu z wielką mocą. Duch Święty działał w dodatkowym celu, by nawrócić Żydów i przyprowadzić ich do Chrystusa. Ten sam Duch Święty będzie działał w przyszłości, kiedy będzie wylany na wszelkie ciało (Joel 2:28; Iz. 19:18—25; 32:13—15; 44:3; Ez. 36:25-27; 39:29). Jego działanie objawi się w oświeceniu umysłu, w pomaganiu i instruowaniu oraz stopniowym leczeniu narodów pod względem umysłowym, moralnym, fizycznym i religijnym.
Jednakże, działanie Ducha Świętego podczas Wieku Ewangelii na klasę Kościoła miało całkowicie specjalne cechy, inne niż w pozostałych okresach. Składało się ono ze spłodzenia do nowej natury, natury Boskiej (2Piotra 1:4), któremu towarzyszyło nadprzyrodzone oświecenie serca i umysłu, umożliwiające jednostce zrozumienie prawd duchowych i głębokie spojrzenie w sprawy Boskie, jakie dotąd nie miało miejsca. Nowy umysł jest zawsze początkowo nierozwinięty, ale musi rozwijać się dzień po dniu, karmiąc się Słowem Bożym, stając się coraz bardziej oceniającym i przyswajającym rzeczy pochodzące od Ducha, których niepoświęcony ziemski człowiek nie dostrzega. Nowe serce, umysł i wola muszą wzrastać w łase, w miłości Boga i sile duchowej, upodobniając się do Chrystusa pod względem charakteru, poprzez większe umocnienie i utwierdzenie w Prawdzie jak i w Jezusie Chrystusie, naszym Panu.
U Jana 7:39 czytamy, „Jeszcze nie był dany Duch Święty, przeto że Jezus nie był uwielbiony”. Ojciec nie mógł udzielić Ducha synostwa nikomu, aż do chwili, gdy Jezus został ukrzyżowany i umarł, a następnie powstał od umarłych i wstąpił do nieba, aby zastosować Swoją zasługową ofiarę za tych, którzy mieli stanowić Kościół, co jest zobrazowane przez świątnicę najświętszą przybytku — mówiąc innymi słowy. Bóg nie mógł zesłać Ducha synowskiego, aż do momentu, gdy Jezus złożył w depozycie Swoją zasługę w ręce Ojca i została ona przyjęta jako przypisanie na rzecz wszystkich z tej klasy, bowiem nikt nie mógłby otrzymać Ducha synostwa, jak tylko przez Odkupiciela, naszego Pana Jezusa Chrystusa.
Podczas Wieku Ewangelii pewne jednostki miały błogosławiony przywilej otrzymania Ducha w ten sposób, przywilej stania się synami Boga na płaszczyźnie duchowej. I wszyscy z tej klasy, którzy wytrwali w wierności