Czego dokona Jezus? Za co? Jeśli co uczyni? Jak to jest pokazane w typie? Dla jakich dwóch klas była ta instrukcja?

       (9) Co miało być uczynione za indywidualne grzechy nieświadomości i słabości Adamowej? Jak to pokazuje typ? Co Jezus czyni dla nich? Jako kto? Za kogo? Jak to pokazuje typ? Jak to jest potwierdzone?

       (10) Lecz gdyby którzy zgrzeszyli z pełną świadomością, co by uczynili? Jaka była procedura wobec takich? Co czyniliby? Co by ich spotkało? Dlaczego? Jak to pokazuje typ? Co by to znaczyło dla w pełni świadomych nowych stworzeń? Co jeszcze należałoby tu nadmienić? Jak to jest udowodnione? Jak potwierdzone?

       (11) O czym Bóg powiedział w 1Moj. 2:2,3? Lecz czego nie dał? Aż do kiedy? Jak to jest udowodnione? Jako jaka rzecz było to im nakazane? Jako część czego? Jak to jest udowodnione? Czego częścią było Dziesięć Przykazań? Jak to jest udowodnione? Dlatego komu nie zostało nakazane? Jak to jest udowodnione? Co chrześcijanie zachowują? Jak to jest pokazane?

       (12) Co jest antytypowym sabatem jako siódmym 1000-letnim dniem? Co jest sabatem Wieku Ewangelii? Dlaczego? Jakie dwie rzeczy zawarte są w zachowaniu sabatu Wieku Ewangelii?

       (13) Z czym zetknął się lud Boży? Kiedy? Jak to jest pokazane w typie? Jak udowodnione? Często przygotowawczo do czego? Jak to jest udowodnione? Co mieli czynić ci, którzy się dowiedzieli o takich czynach poważnego grzechu? Jak to jest przedstawione w typie? Jak potwierdzone?

       (14) Co miało być czynione, gdy była wątpliwość odnośnie procedury wobec takich grzeszników? Jak to jest przedstawione w typie? Co Jehowa objawił? Jak? Jak to pokazuje typ? Co następowało? Jak to przedstawia typ? Jak to jest udowodnione?

       (15) O czym traktuje 4Moj. 15:37-41? Szczególnie o czym? Jak to pokazuje typ? Do czego w rzeczywistości należy 4Moj. 15:37-41? O czym traktuje 4Moj. 16? Przedstawiając typowo co? Gdzie sprawy te były wystarczająco przedstawione? O co się modlimy w związku z tym?
P ’81, 60.

kol. 1

BALAAM I BALAK – TYP I ANTYTYP

4Moj. 22-24

      Jedną z ciemnych postaci Starego Testamentu jest Balaam. Opis dotyczący Balaama (w 4Moj. 22-24 ) i Balaka jest niezwykły i interesujący. Balaam przebywał w Aram lub Mezopotamii (23:7; 5Moj. 23:4), na tym samym obszarze, z którego przybył Abraham (Dz. 7:2) i był uważany za udzielającego wyroczni, jako posiadający pozazmysłowe zdolności. Bóg posługiwał się nim w pewnym stopniu, chociaż jedynie naród Izraelski był w stosunku przymierza z Bogiem (Am. 3:2). Balaam posiadał niektóre dobre przymioty, ale dominowały w nim złe cechy, szczególnie miłość pieniędzy, zaszczytów i innych wynagrodzeń ziemskich. W przedrukach, na stronie 5322, on jest nazwany „Zły człowiek z bojaźnią Bożą”. Nowy Testament stwierdza, że „zapłatę niesprawiedliwości umiłował” i że niektórzy niepobożni „za błędem Balaamowej zapłaty puścili się”. Bóg ganił niektórych pergameńskich braci za to, że „trzymają naukę Balaamową, który uczył Balaka, aby wrzucił zgorszenie przed syny Izraelskie, żeby jedli rzeczy bałwanom ofiarowane, i wszeteczeństwo płodzili” (2 Piotra 2:15, 16; Jud. 11; Obj. 2:14).

        (2) Rozpatrzymy tutaj opis o Balaamie i Balaku, który jest interesujący także z punktu widzenia typu i antytypu. Balak jest typem na szatana a Balaam na pewnych ambitnych niewiernych wodzów, szczególnie wśród kleru którzy nauczali mniej lub więcej Prawdy na czasie w okresie ich działalności, lecz często byli opanowani chciwością bogactw, zaszczytów, władzy, wpływu, itd. (Ter Pr. ’37, str. 86). Będziemy ich zwykle określać w tym artykule
kol. 2
mianem „chciwych wodzów”. Czas zastosowania antytypu 4Moj. 22-24  rozpoczyna się w żniwie Wieku Żydowskiego i trwa w Wieku Ewangelii aż do tyjatyrskiego okresu Kościoła włącznie. Są także jeszcze inne antytypowe zastosowania, włączając jedno w żniwie Wieku Ewangelii i drugie w Epifanii. Tych nie będziemy tutaj rozpatrywać.

        (3) Lud Boży (Izrael, 4Moj. 22:1) w żniwie Wieku Żydowskiego posuwał się naprzód wkraczając w sferę początkowego autokratycznego sprawowania się „tajemnicy nieprawości” (pola Moabskie; 2Tes. 2:7) wśród Duchowego Izraela, w jego ziemskim okresie życia, podczas rozwijania kościoła nominalnego (z tej strony Jordanu przeciw Jerychowi). Szatan obserwował z niepokojem wszystko, czego Duchowy Izrael pod kierunkiem nauczycieli Prawdy żniwa żydowskiego, szczególnie Jezusa i Apostołów, dokonał w zbijaniu błądzicieli (Amorejczyków, w. 2). Podwładni szatana o autokratycznym usposobieniu ulękli się wielce, zatrwożyli z powodu takich działań (w. 3) i dali do zrozumienia połączonym przewodzącym błądzicielom  kontrowersyjnym (starsi Madyjańscy, w. 4), że, jak działo się z błądzicielami pokonanymi w procesie zbijania przez nauczycieli Prawdy żniwa żydowskiego, tak i oni podobnie szybko i łatwo będą zwyciężeni. Jednak szatan był władcą autokratów (Balak [marnotrawca, niszczyciel] … Seforów [ptak] … był królem Moabskim).

        (4) Przeto szatan, w chytrym dążeniu do zniszczenia Duchowego Izraela, subtelnie przeprowadził akcję wzywania chciwych wodzów

poprzednia strona – następna strona