OFIARY LUDU W ZIEMI OBIECANEJ

      Ofiary ludu – te, które miały być składane przez Izraelitów w czasie następującym po ofiarach Dnia Pojednania – opisane są głównie w 3Moj. 1-7; 17; 19:5-8 i omówione są z punktu widzenia typu i antytypu w Cieniach Przybytku, str. 97-110 a szczegółowiej w P ’64, str. 54-58, 68-71, 83-87: ’65, str. 40-47, 52-55 podane są, aby jako typy przedstawiały, ogólnie mówiąc, antytypowe ofiary ludzkości, które następują po: (a) kompletnym wystawieniu Przybytku Epifanicznego – 2Moj. 40:1-11 (włączając Obóz), (b) zupełnym wyposażeniu Królewskiego Kapłaństwa w tysiącletnie władze, posiadłości, służby, przywileje i prerogatywy (typowo przedstawione przez szaty czci i ozdoby – 2Moj. 40:12-15; E 11, str. 579; Z 4602; Ter. Pr ’53, str. 47, kol. lewa u dołu; P ’54,str. 30; ’80, str. 78, 79), (c) pokropieniu krwią antytypowego kozła Pańskiego (3Moj. 16:15) i (d) powstaniu od umarłych Wielkiej Kompanii i Godnych oraz wyposażeniu ich w tysiącletnie urzędy i władze – Godnych w ziemskiej fazie Królestwa jako specjalnych przedstawicieli na ziemi Chrystusa w chwale (2Moj. 38:21; 4Moj. 3; 8:5-26; porównaj P ’64,str. 55, kol. 2, par. 3).

      (2) Instrukcje dotyczące ofiar ludu opisane w 4Moj. 15:1-28 także stosują się do ludzkości w Tysiącletnim Pośredniczącym Panowaniu z „niewielkim bardzo początkiem” występującym uprzednio (Cienie Przybytku, str. 97). Lecz instrukcje te stosują się także w sposób poczytalny do poświęconych w Wieku Ewangelii, szczególnie włączając okresy Paruzji
kol. 2
i Epifanii. Rozważymy je tutaj z tego ostatniego punktu widzenia. Jehowa poinstruował Jezusa jako Swego Wykonawcę (w. 1) w sprawach, które Jego poświęceni mają czynić, gdy wejdą poczytalnie do danej przez Boga antytypowej Ziemi Obiecanej (w. 2) i rozkoszować się będą obrazowym mlekiem i miodem.

      (3) Bóg przez Jezusa dał instrukcje dla Swego ludu ofiarującego Mu swoje wszystko co ludzkie w pełnym poświęceniu i objawił Swoje przyjęcie ofiary Jezusa na jego korzyść (na całopalenie, w. 3), gdy wypełniał stosowne śluby, zobowiązania przymierza i przyjmował je (ofiarę bądź poślubioną), dobrowolnie, bez przymusu (ofiarę bądź dobrowolną).

      To ma być czynione w sprawach należących do usprawiedliwienia, poświęcenia i napełnienia Duchem oraz odpowiednio do zajmowanego stanowiska przed Bogiem (uroczyste święta [Wielkanoc, Zielone Świątki i Kuczki – por. E 11,398]), w sposób przyjemny i podobający się Jemu oraz odpowiednio do miary zdolności każdego (wdzięczną wonność PANU z wołów … z owiec; Cienie Przybytku, str. 99, 100).

      (4) Lud ze swoją ofiarą, stanowiącą wszystko co ludzkie, w poświęceniu Bogu ma przynieść od siebie cześć (szczególnie włączając służbę) i chwałę dla Niego, odzwierciedlając Jego chlubę w Jego chwalebnej mądrości, sprawiedliwości, mocy i miłości (1Kor. 10:31), w popieraniu Jego planu przez ogłaszanie Jego Słowa w zakresie głębszych prawd (ofiara śniedna z mąki, w. 4; Cienie Przybytku, str.102, 103) z dobrą miarą Ducha Świętego (oliwa) i w jego łatwiejszych prawdach (wina …

poprzednia strona – następna strona