Teraźniejsza Prawda nr 317 – 1981 – str. 62
jak Apostołowie; tacy są nazwani “gwiazdami błąkającymi się” i “fałszywymi apostołami” (2Kor. 11:13; Obj. 2:2; Jud 13).
(10) W 2Tes. 2:7 Apostoł Paweł stwierdza, że “tajemnica nieprawości” rozwijała się już za jego życia w pierwszym, Efeskim okresie historii Kościoła (Obj. 2:1—7) i Pan szczególnie potępił doktrynę o apostolskiej sukcesji jako błąd w wierszu 2 Swego poselstwa, skierowanego do pierwszego okresu historii Kościoła za dni Apostołów i dokładnie opisując warunki tego czasu On mówi o tych w Kościele “którzy się mienią być Apostołami, a nie są”, lecz są “kłamcami”. Doktryna o apostolskiej sukcesji, w swej początkowej formie, domagająca się innych apostołów w dodatku do Dwunastu, rozwijała się w tajemnicy i subtelnie jako część “tajemnicy nieprawości” w okresie Efeskim, w czasach Apostołów. Jest to jeden z “zamysłów” szatana (2Kor. 2:11), by unieważnić prawdy nauczane przez dwunastu Apostołów i zastąpić je różnymi błędami oraz tradycją przedstawioną przez jego “fałszywych Apostołów, robotników zdradliwych, którzy się przemieniają w Apostoły Chrystusowe” (2Kor. 11:13), jako posiadający równy lub podobny autorytet z Dwunastoma.
Tych dziesięć wywodów zawartych w Biblii jasno pokazuje, że Apostołowie nie mieli następców i że ich wyłączna władza przestała istnieć razem z nimi.
Stawiano zarzut, że w Kościele z konieczności muszą być apostołowie w ciele aż do końca jego ziemskiego biegu i stąd Ef. 4:11—13 wyszczególnia, że tak “apostołowie” jak i “prorocy”, “ewangeliści”, “pasterze i nauczyciele” byli dani Kościołowi w celu udoskonalenia świętych, itd., aż członkowie Kościoła dojdą do jedności wiary i znajomości Syna Bożego w męża doskonałego (w “jednego nowego człowieka”, Chrystusa, Głowę i Ciało — Ef. 2:15) “w miarę zupełnego wieku Chrystusowego”.
Lecz tacy powinni zdać sobie sprawę z tego, że teraz nie musimy mieć Apostołów w ciele, ponieważ dotąd mamy dar Apostołów w ich naukach zawartych w Nowym Testamencie, tak pełnych i kompletnych, że nie wymagają dodatkowych. Istotnie “człowiek Boży” jest w tym zakresie “dostatecznie wyćwiczony” (2Tym. 3:16, 17). Dlatego dwunastu Apostołów nie ma następców, gdyż jest tylko “dwunastu Apostołów Barankowych”, “dwanaście gwiazd” w koronie Kościoła. Apostołowie, jako nauczyciele każdego członka Ciała Chrystusowego (Jan 17:20) nie mogli wykonywać swego urzędu osobiście po śmierci, lecz oni nauczali i nadal nauczają za pośrednictwem swoich pism, które są natchnione i nieomylne.
Jednakże, nie jest istotną funkcją drugorzędnego urzędu, urzędu “prorockiego” (“drugorzędnych proroków” — 1Kor. 12:28), by uczyć każdego członka Ciała Chrystusowego, ani nawet każdego członka Ciała żyjącego w czasie służby drugorzędnych proroków, raczej, ogólnie mówiąc, ten urząd upoważnia ich i przysposabia do stanowisk nauczycieli powszechnego Kościoła w ich własnych czasach, chociaż
kol. 2
wyjątkowo przez swoje pisma niektórzy z nich instruowali braci żyjących po ich śmierci, na przykład, Marek, Łukasz, Marsyliusz, Wyclif, Luter, Melanchton, Zwingli, Hubmaier, Wesley, itd.
Jest więc widocznym, że słudzy według wszystkich rodzajów wymienionych do Efez. 4:11, włączając Apostołów, byli z Kościołem w czasie jego pobytu na ziemi.
Doktryna o apostolskiej sukcesji nie ma najmniejszej podstawy w Piśmie Świętym, by ją podtrzymywać. Jest ona oparta jedynie na tradycji. I stanowi jeden z najwybitniejszych zarysów wielkiej apostazji przepowiedzianej w Biblii. Ci, którzy twierdzą, że są “apostołami”, powinni być bardzo ostrożni, by nie zostali pobudzeni przez ducha pychy lub samowywyższenia. Bez wątpienia, niektóre jednostki ogłaszające się “apostołami” posiadającymi tę samą szczególną władzę, jaką posiadało Dwunastu, czyniły to w szczerości, nie zdając sobie sprawy z tego, że budują na “piasku” i uprawiają klerykalizm, “jako panując nad dziedzictwem Pańskiem” (1Piotra 5:3), który jest nikolaityzmem, przed którym Pan ostrzega i którego On nienawidzi (Obj. 2:6, 15).
Inni mogli byli uważać siebie za apostołów, za jednostki posłane w ogólnym znaczeniu (a nie za posiadających szczególne władze Dwunastu) i z tego powodu mogli byli nazywać siebie apostołami. To jednak jest zdecydowanie nieroztropne, gdyż inni myślą o takich, że przypisują sobie specjalne władze Dwunastu. We właściwej pokorze i z pełną miłości troską ostrzegamy wszystek drogi lud Pański przed jakimkolwiek samochwalstwem, samowywyższaniem się i przechwytywaniem władzy lub stanowiska, które mu nie zostało powierzone “z nieba” (Jan 3:27; Przyp. 27:2; Ps. 75:7, 8; 1Kor. 12:18, 28; Ef. 4:11). Nie naśladujmy złego przykładu Lucyfera, który sięgnął po stanowisko nie udzielone mu przez Boga i stąd prawnie nie należące do niego (Iz. 14:12—17), lecz raczej naśladujmy dobrego wzoru naszego Pana Jezusa, który Sam się poniżył (Filip. 2:7—9; 1Piotra 5:5, 6).
BS ‘81, 14.
DONIESIENIE Z NIGERII
Drogi Bracie: Łaska, radość i pokój w imieniu Jezusa!
… Otrzymywaliśmy zachęcające wieści od braci, donoszące o błogosławieństwach jakimi Bóg ich obdarzył w czasie naszej wizyty. Pisały o tym zbory z takich miejscowości jak Lagos, Minna, Makurdi i Enugu. Piszący wspominali, że od czasu tej wizyty wzrasta wiedza, ogólna liczba uczestników i zebrań a także duchowe błogosławieństwa. Radujemy się z tego, że Pan użył nas za przewód błogosławienia ich i oddania czci i chwały Bogu, dzięki którego mocy i łasce ta podróż była pomyślna i bardzo korzystna dla nas wszystkich.
Pomimo wielkich trudności, prześladowań, itd., idziemy stale naprzód przez łaskę i moc wielkiego Jehowy a rozpowszechnianie teraźniejszej dyspensacyjnej prawdy postępuje bez