Teraźniejsza Prawda nr 317 – 1981 – str. 61
Tak więc sercem doktryny o apostolskim dziedzictwie jest tradycyjna teoria o przekazywaniu przez biskupie wyświęcenie władzy następstwa od Apostołów.
Fałszywa nauka, że biskupi są następcami Apostołów, była jednym z pierwszych błędów, zdobywających rozgłos po śmierci Apostołów. W 251 roku po Chrystusie, Cyprian, w swej książce o jedności Kościoła, nauczał tej fałszywej doktryny, według której każdy biskup był uważany za jednego z tych następców i dlatego posiadający apostolski autorytet. Nie trwało długo a słowa autentycznych dwunastu Apostołów były lekceważone. Żyjący biskupi byli uznawani jako przemawiający z tym samym Boskim autorytetem – tak jest aż do dnia dzisiejszego. Później zwoływano wielkie sobory kościelne, włączając ekumeniczne sobory (poczynając od soboru w Nicei w 325 roku), podczas których ci biskupi, twierdzący, iż są następcami Apostołów, decydowali o tym na co kościół powinien lub nie powinien pozwalać, co było i co nie było “ortodoksyjne”.
Z łatwością można zauważyć, że to wywyższenie ,,fałszywych Apostołów (2 Kor. 11:13; Obj. 2:2), przeciwne Boskiemu zarządzeniu, dało upust dla błędu, choćby wszyscy zainteresowani mieli dobre intencje. Zadziwiającym jest, że tak wielu dotąd trzyma się wierzeń sformułowanych przez pseudoapostołów. Potrzebą godziny jest rozpoznanie tych faktów, opuszczenie tych wszystkich wyznań wiary i tradycji ludzkich i powrót do nauk Jezusa oraz dwunastu Apostołów, a także do Starego Testamentu i Proroków. Tylko w taki sposób możemy odzyskać utracone stanowisko. Tylko w taki sposób wyzwolimy się od mnożących się błędów przedstawianych w 600 podziałach nominalnego kościoła i ponad 600 wariantach oryginalnego poselstwa Ewangelii. Tylko w taki sposób możemy powrócić do “jednego Pana, jednej wiary, jednego chrztu”, jednego Ojca, jednego Jezusa naszej Głowy i jednego prawdziwego Kościoła (Ef. 4:4-6).
Biblijne uzasadnienia, na podstawie których utrzymujemy, że Apostołowie nie mieli żadnych następców i że ich szczególna władza apostolska przestała istnieć razem z nimi, są rozmaite:
(1) Kiedy Jezus był w ciele, a zatem kiedy Apostołowie jako tacy byli aktywni, Jezus wyznaczył im siedemdziesięciu pomocników (Łuk 10:1), lecz nie mianował ich apostołami, co dowodzi, że generalni nauczyciele Kościoła, żyjący w czasach poapostolskich podobnie nie byli apostołami, lecz pomocnikami Apostołów.
(2) Jezus wyznaczając tylko dwunastu Apostołów (Łuk 6:13; Jan 6:70) obiecał im natchnienie i nieomylność w tym, co oni w zakresie doktryny i praktyki ustalą dla Kościoła, której to władzy nie ofiarował nikomu innemu (Mat. 16:19; 18:18). Oni wszyscy mieli być świadkami Jego zmartwychwstania (Dz. 1:22; 3:15; 4:33).
(3) Kiedy Judasz Iszkariot okazał się niewiernym i stracił swoje apostolskie biskupstwo czy urząd (Dz. 1:20), to nasz Pan
kol. 2
Jezus nie naznaczył innego apostoła, jako zajmującego inny trzynasty urząd apostolski, ponieważ było tylko dwanaście takich urzędów (nie miało być bowiem sukcesji apostolskiej z licznymi beneficjami takich urzędów). Stąd Jezus wyznaczył Saula z Tarsu (prawdziwego Izraelczyka, który chociaż błądził w postępowaniu przed nawróceniem, był zupełnie świadomy i istotnie przekonany, że pełnił Boską służbę), by stał się Apostołem Pawłem, zajął miejsce Judasza, jedyne z dwunastu apostolskich biskupstw lub urzędów, które wymagało obsadzenia. On także ustalił, ażeby Paweł był świadkiem Jego zmartwychwstania (Dz. 9:3-7, 15; 22:14; 26:16-18; 1Kor. 9:1).
(4) Jedynie tym dwunastu Apostołom obiecano, że “usiądą na dwunastu stolicach [miało ich być tylko dwanaście – stąd bez apostolskiej sukcesji], sądząc dwanaście pokoleń Izraelskich” (Mat. 19:28; Łuk. 22:29, 30).
(5) Jest tylko “dwunastu Apostołów Barankowych” (Obj. 21:14; Mat. 10:2-4).
(6) “Miasto wielkie, ono święte Jeruzalem” ma tylko “gruntów dwanaście”, z których każdy nosi imię jednego Apostoła (Obj. 21:10, 14), skutkiem tego nie ma miejsca nawet dla jednego więcej, nie mówiąc już o wielokrotności apostołów jako następców, bo gdybyśmy dodali jakiegoś, to by stanowiło więcej, aniżeli dwanaście gruntów.
(7) Dwunastu Apostołów było typowo przedstawionych przez dwunastu synów Jakuba, których było tylko dwunastu, nie ma więc zezwolenia na jakichkolwiek dodatkowych “apostołów”. Jak żydowska dyspensacja rozpoczęła się z śmiercią Jakuba i uznaniem jego dwunastu synów, tak chrześcijańska dyspensacja rozpoczęła się z śmiercią Jezusa i uznaniem Jego dwunastu Apostołów. I jak jedno z pokoleń Izraela (Dan) jest wyeliminowane i nie wymienione w wykazie Obj. 7:5-8, lecz zastąpione pokoleniem Manasesa, tak spomiędzy Apostołów Jezusa Judasz został wyeliminowany a Paweł wyznaczony na jego urząd.
(8) Dwanaście źródeł i siedemdziesiąt palm w Elim (2Moj. 15: 27) przedstawiało odpowiednio dwunastu Apostołów i siedemdziesięciu pomocniczych nauczycieli powszechnych (“drugorzędnych proroków” – 1Kor. 12:28; Efez. 4:11) w kościele, wybranych przez naszego Pana podczas Jego pobytu w ciele w Żniwie Żydowskim. Było tylko dwanaście takich pełnomocnych, natchnionych i nieomylnych źródeł Boskiej Prawdy.
(9) Było tylko dwanaście gwiazd (dwunastu Apostołów) w koronie Kościoła, jak to przedstawia Obj. 12:1. Słowo gwiazda (gr. aster) nie jest użyte w Piśmie Świętym dla określenia jednostek wiernych, za wyjątkiem Apostołów, odnosząc się do nich w okresie ich ziemskiego bytu (siedem gwiazd z Obj. 1:16, 20; 2:1 stanowi gwiazdy składające się z więcej, aniżeli jednej jednostki), lecz jest użyte w odniesieniu do tych, którzy opuszczają Prawdę i stają się “upartymi”, fałszywymi nauczycielami, “próżno się nadymającymi”, aspirującymi do uznanych autorytetów w takim samym znaczeniu