Teraźniejsza Prawda nr 316 – 1981 – str. 48
stanowią wielką i wystarczającą liczbę, by podać nam inspirujące przykłady gorliwości chrześcijańskiej. Tak więc naśladujmy ich gorliwość na chwałę Bogu i Chrystusowi dla
kol. 2
budowania nas samych i drugich, abyśmy w ten sposób mogli realizować Boski cel gorliwego naśladowania dobrych uczynków (Tyt. 2:14).
P’80,52
kol. 1
INTERESUJĄCE PYTANIE I ODPOWIEDŹ
MANNA POZOSTAWIONA DO RANA
Pytanie: Rozumiem, że manna dana przez Jehowę jako pożywienie dla Izraela na puszczy przedstawia Prawdę na czasie, Jego Słowo. Jak więc można wytłumaczyć 2Mojż. 16:19, 20?
Odpowiedź: Czytamy w tych wierszach: „Mówił też Mojżesz do nich: Żaden niech nie zostawia z niego [manna] aż do zarania. Jednak nie usłuchali Mojżesza; ale zostawili z niego niektórzy aż do poranku, i obróciło się w robaki, i zaśmiardło się; i rozgniewał się na nie Mojżesz”.
Zgadzamy się z tym, że manna, którą Jehowa dał Izraelowi przedstawia Prawdę na czasie, Jego Słowo, pokarm duchowy, jaki On łaskawie nam dał (Mat. 4:4). Albo, powiedziawszy inaczej, Chrystus jest naszym duchowym pożywieniem. On Sam wyjaśnił, że typowa manna przedstawia Jego Samego (Jan 6:32-58).
Niektórzy mogliby pomyśleć, że te definicje antytypowej Manny kolidują nieco z sobą, lecz po chwili zastanowienia wykażemy ich harmonię. Sam Jezus powiedział, że On jest Drogą, Prawdą i Żywotem (Jan 14:6), Dlaczego tak jest? Dlatego, że Biblia Jest Chrystocentryczna. Całe Boskie Słowo, Plan, dotyczy Jezusa i wokół Niego się obraca: „który się nam stał [teraz, a dla świata w Tysiącleciu] mądrością od Boga i sprawiedliwością i poświęceniem i odkupieniem [wyzwoleniem]” (1Kor. 1:30).
Między innymi dla tego powodu Jezus jest nazwany „Słowem Żywota” i „Słowem Bożym” (1Jana 1:1; Obj. 19:13). Istotnie, Jego przedludzki tytuł, Logos, Słowo, między innymi ma związek z tą myślą, gdyż przedstawia Go jako Boskie usta – Boskiego Rzecznika (Jan 1:1-3, 14) – co stanowi jeden z tytułów Biblii (Psalm 45:2; Izaj. 1:20). Istotnie, Prawda jest opisem o Nim w Jego osobie, charakterze, nauczaniu, dziele i Jego powiązaniach, a także On ją objawia. Przeto, podana podwójna definicja antytypowej Manny jest właściwa.
Mojżesz był typem Jezusa jako Boskiego wykonawcy. Jezus polecił, by żadne zgromadzenie, ani jednostka, w siedmiu okresach historii Kościoła nie zostawiło nie użytej Prawdy na czasie (Obj. 2; 3), aż do następnego okresu. Ale, aby wszystka Prawda na czasie, w jakimkolwiek okresie, była przyswojona i użyta przez lud Boży jako duchowy pokarm w odnośnym okresie, ponieważ tak jak posiłek o odpowiedniej porze, ta ona była potrzebna do przezwyciężenia celów swego własnego okresu („Mówił też Mojżesz do nich; Żaden niech nie zostawia z niego aż do zarania”, w. 19).
Pewne jednostki nie usłuchały polecenia Jezusa lub je odrzuciły („nie usłuchali … zostawili … aż do poranku”, w. 20). W rezultacie to, co było Prawdą, w ich umysłach stało się błędem („robaki”), a w ich sercach próżną nadzieją i grzechem („zaśmiardło”). To, oczywiście, nie podobało się naszemu Panu („i rozgniewał się na nie Mojżesz”) i odrzucił takich od Swej specjalnej łaski. Takie sytuacje miały miejsce
kol. 2
na każdym etapie przesiewania. Szczegóły znajdują Się W Ter. Pr. ’58, str. 107; ’75, str. 30.
Napomnienie jakie Jehowa udzielił przez Jezusa, jako Swego wykonawcę, Swemu ludowi w Efezkim (Żniwo Żydowskie) okresie Kościoła było udzielone w tym celu, by przyswoić i proklamować całą Prawdę na czasie daną dla tego okresu, włączając Jego instrukcje dotyczące ucieczki z Jerozolimy i Judei (Łuk. 21:20-23) zanim nastąpi okres spustoszenia. Nadszedł w latach 69-73, podczas ciemnej nocy, gdy nikt nie mógł już dłużej wykonywać dzieła żęcia Żniwa Żydowskiego (Jan 9:4; 4:35-38). Po rozpoczęciu się zniszczenia, za późno było, by kontynuować pracę żęcia i uciekać. Taka Prawda na czasie powinna była być przyswojona i użyta wtedy, gdy była na czasie i potrzebna, a nie potem przyswajana i proklamowana, gdy okres ten już minął i nie była na czasie.
Taka sama sytuacja miała miejsce po 1845 latach W równoległym Żniwie, w okresie żęcia Żniwa Wieku Ewangelii, pierwszej części okresu Laodycei i od tego czasu aż do ostatnich etapów okresu Laodycei. Jehowa udzielił napomnienia Swemu ludowi przez Jezusa jako Swego wykonawcę, ażeby zgromadził razem i popieczętował czoła Prawdą na czasie 144000 – by oni mogli wykonać pracę żęcia Żniwa Wieku Ewangelii (Psalm 50:5; Mat. 13:30, 39-42; 24:28). Mieli to wykonać zanim „wiatr” (wojna światowa – zobacz Komentarze do Biblii i 1Król 19:5-8) zaczął wiać (Obj. 7:1-3) – pierwsza część ciemnej nocy czasu ucisku przy końcu Wieku Ewangelii, w tym czasie nikt już nie mógł wykonywać więcej pracy żęcia Żniwa Ewangelicznego (Jan 9:4; 4:35-38). Gdy wojna światowa rozpoczęła się już w różnych krajach, za późno było, by w dalszym ciągu wykonywać pracę żęcia Żniwa Ewangelicznego. Odpowiednia Prawda na czasie dotycząca okresu żęcia powinna była być przyswojona i użyta, wtedy gdy była potrzebna i był właściwy czas, a nie przyswajana i proklamowana potem, gdy czas na to minął (Zobacz Ter. Pr. Nr 264/265, gdzie jest wiele dowodów wskazujących, że wysokie powołanie jest zupełnie zakończone).
Jehowa, przez Jezusa jako Swego wykonawcę, w dalszym ciągu poleca Swemu ludowi przyswajać i proklamować całą drogocenną Prawdę jaka jest na czasie teraz, gdy jest na nią pora. Zawiera ona Prawdę epifaniczno-bazylejską traktującą o gromadzeniu oświeconych Duchem, ale nie spłodzonych z Ducha, poświęconych jednostkach „TYCH POŚWIĘCAJĄCYCH SIĘ MIĘDZY WIEKAMI” (Z 5761), którzy mają swoje stanowisko jako antytypowi Izraelici w Obozie epifanicznym, jako różniące się od antytypowych lewitów na dziedzińcu epifanicznym. Bądźmy pilnymi w reagowaniu na to polecenie, ponieważ szybko zbliża się czas, gdy głoszenie tej Prawdy już nie będzie więcej na czasie w tym okresie, a nowo poświęceni nie będą mogli być wybierani, aby stali się częścią przedtysiącletniego nasienia Abrahama i mieli specjalne błogosławieństwa oraz nagrody, jakie to nasienie otrzyma podczas Tysiąclecia i po Tysiącleciu w stopniu wyższym od rodzaju ludzkiego w ogóle.
P ’79, 94.