Teraźniejsza Prawda nr 316 – 1981 – str. 36
w Getsemane i na krzyżu i przez fizyczny gwałt cechujący Jego trzynaście ostatnich godzin. Szczegóły tych rzeczy podaliśmy w E 15, rozdziale II, Chrystus; Jego wąska ścieżka, Ter. Pr. ’63, 29 i w rozdziale III, Chrystus; Jego cierpienia, Ter. Pr. ’71, 61, dlatego nie będziemy pisać więcej na temat tego zarysu okupu. Depozyt jest drugim użyciem okupu. Odniesienie do tego mamy w Łuk. 23:46, w słowach, “Ojcze! w ręce twoje polecam [deponuję] ducha mojego”. Grecka forma użytego tu słowa znaczy deponować, złożyć w depozyt, złożyć lub powierzyć coś komuś pod opiekę lub urzędowe powiernictwo. Tak więc akt złożenia w depozycie pieniędzy u bankiera był i jeszcze jest wyrażany przez użytą tu formę (strona medium) słowa paratithemai. Zobacz także: Łuk. 12:48; Dz. 14:23; 20:32; 1Tym. 1:18; 2Tym. 2:1; 1Piotra 4:19. Z tego względu Jezus tutaj powierzał, deponował lub oddawał w opiekę (nie polecał, jak podają niektóre wersje) Swego Ducha Ojcu. Jak już często widzieliśmy, słowo duch ma 12 różnych znaczeń w Biblii a jednym z tych jest prawo do życia (Ps. 3:6; Dz. 7:59). Jezus miał dwa prawa do życia, (1) to Swojej ludzkiej natury i (2) to Swojego nowego stworzenia. On odnosi się tutaj do nich obu i w momencie śmierci zdeponował oba u Ojca w pełnej wierze, że On będzie się właściwie o nie troszczył; to, Jego ludzkiej natury, to jest okup, zdeponował u Ojca, aby mógł w harmonii z wolą Bożą użyć go do kupienia od Boskiej sprawiedliwości każdego członka rodzaju Adama i to, Jego nowego stworzenia, aby mógł w czasie właściwym, w Swoim zmartwychwstaniu, otrzymać je z powrotem dla Swej egzystencji, jako duchowej istoty w Boskiej naturze, zgodnie z Boską obietnicą (Jan 5:26). W transakcji okupu tutaj interesowaliśmy się depozytem Jego ludzkiego prawa do życia, ponieważ ono zawiera okup. Wobec tego ktokolwiek ma prawo do ludzkiego życia, ma przez to prawo do doskonałego ludzkiego ciała i życia oraz prawo do ludzkich praw życiowych. Innymi słowy, cały okup mieści się w wyrażeniu, prawo do życia ludzkiego. Stąd ta forma językowa, “W ręce twoje deponuję ducha mojego”, uczy, że On także deponował zasługę okupową pod opiekę Ojca.
Przypisanie jest użytkowaniem okupu dokonywanym przez Jezusa podczas Wieku Ewangelii, różniącym się od zastosowania, które jest użytkowaniem okupu mającym być dokonanym przez Jezusa podczas Wieku Tysiąclecia. Z wielu faktów jest widocznym, że Jezus nie kupuje nas obecnie w sposób aktualny i następnie nie daje nam aktualnie zasługi okupowej: (1) Gdyby to czynił, bylibyśmy obecnie aktualnie doskonałymi, co, oczywiście, nie jest prawdą, jak to jest widoczne z naszych niedoskonałości fizycznych, umysłowych, artystycznych, moralnych i religijnych, braków, wad i słabości. (2) Gdyby to uczynił, nasze usprawiedliwienie byłoby obecnie aktualnym, a takim nie jest, ponieważ gdyby było aktualnym, bylibyśmy aktualnie doskonałymi pod
kol. 2
każdym względem. (3) Lecz musi ono być poczytalnym, czego dowodem są nasze niedoskonałości. (4) Ponieważ aktualnie zniesienie wyroku Adamowego i aktualne danie doskonałości wymaga nawet dla jednego tyle zasługi, ile dla wszystkich z rodzaju ludzkiego, to gdyby zasługa była dana aktualnie Kościołowi podczas Wieku Ewangelii, nie pozostałoby z niej nic do kupna Adama i rodzaju ludzkiego i do dania im w Tysiącleciu. Te cztery powody nieodparcie dowodzą, że użycie okupu nie jest obecnie aktualnym kupnem przez zasługę okupową i danie jej obecnie. Dlatego, to musi być poczytalne kupno i danie, jakie obecnie operuje, ponieważ Biblia naucza, że sprawiedliwość, to jest zasługa Chrystusa, jest nam obecnie przypisywana, nie dawana. Nasza wiara, przyswajająca sprawiedliwość Chrystusa, jest przez tę przyswojoną sprawiedliwość przypisana nam za sprawiedliwość. Dlatego zasługa Chrystusa jest obecnie przypisaną a nie daną nam aktualnie (Rzym. 4:5). Ponadto, jest powiedziane, że Bóg bezpośrednio przypisuje nam sprawiedliwość, to znaczy, że sprawiedliwość Chrystusa jest naszą w przypisaniu przez wiarę (Rzym. 4:6). Z tego powodu Jezus, w Swej okupowej zasłudze, jest obecnie przez wiarę, nie przez uczynki, to jest poczytalnie, nie aktualnie, Sprawiedliwością wierzących (Rzym. 10:4; 1Kor. 1:30; Filip. 3:9). Sprawiedliwość Jego tak jak szata przykrywa nasze nieprawości i grzechy, przez co Bóg daje nam przebaczenie (Rzym. 4:7,8). Co to jest, to przypisanie, które Bóg daje? Jest to pożyczka dla wierzącego na poczet kredytu z zasługi zdeponowanej u Boga. W ten sposób nie jest ona bezpośrednim darem. Nie jest darem, lecz pożyczką, która pokrywa nasze zadłużenia i uznaje, poczytuje nas, za doskonałych. Dzieje się tak z tego powodu, że pożyczamy na kredyt ze zdeponowanej zasługi Chrystusowej, z której nic nie jest dawane aktualnie przez Chrystusa, jednakże z powodu tych kredytowych pożyczek nałożone jest embargo na tę zdeponowaną zasługę, która ze względu na to wyłącza Chrystusa od wzięcia czegokolwiek z tego depozytu lub użycia jego cząstki inaczej, niż w formie pożyczki na kredyt dla wierzących. Embarga te są zniesione (1) przez ofiarniczą śmierć zupełnie wiernych, (2) przez przymusową śmierć częściowo wiernych i (3) przez śmierć nowych stworzeń zupełnie niewiernych, ponieważ w tych trzech rodzajach stanów śmierci zasługa nie jest już potrzebna do pokrycia ich poprzednich pożyczek. Stąd przy końcu tego wieku, gdy te wszystkie trzy rodzaje użytkowników przypisań przestaną żyć, zdeponowana zasługa będzie w pieczy Ojca bez jakiegokolwiek embarga, niedostępna dla przypisywań obciążających zasługę Chrystusa bez jakiegokolwiek embarga.
Potem Chrystus może wziąć i weźmie ją z depozytu i przez nią kupi rodzaj ludzki od Boskiej sprawiedliwości i da ją ludzkości na warunkach posłuszeństwa. Transakcję tę nazywamy zastosowaniem. W odróżnieniu od kredytowych pożyczek z Wieku Ewangelii,