CHRYSTUS – JEGO OKUP

(Dokończenie z Ter. Pr. '81,32)

      Nic nie zmusiło Boga do wprowadzenia zarządzeń w sprawie okupu. Z pewnością nic nie znajdowało się w Boskiej sprawiedliwości, co zmuszałoby Go do podjęcia zarządzeń na rzecz okupu, ponieważ sprawiedliwość skazała Adama na śmierć sprawiedliwie, gdy odmówił spełnienia warunku, na podstawie którego mógłby mieć zapewnioną ciągłość przywileju życia, udzielonego mu darmo, to jest życia, które mógłby zachować tak długo, jak tylko wypełniałby łaskawe żądanie Stworzyciela dotyczące używania go zgodnie z Jego wymaganiami. Dlatego Jego sprawiedliwość była zadowolona z jego śmierci i, oczywiście, nie mogłaby być pobudzona do wyprowadzenia go ze śmierci z własnej inicjatywy, ponieważ to zmieniłoby Jego sprawiedliwość w niesprawiedliwość. Także nie było niczego w Boskiej mądrości, co zmusiłoby Jego sprawiedliwość do uwolnienia człowieka. Nawet miłość, która we właściwym czasie przynaglała sprawę okupu zaplanowanego przez mądrość, nie mogła przymusić sprawiedliwości do powstrzymania się od wykonania kary. Ani nie było niczego w mocy, co zmuszałoby sprawiedliwość do wycofania kary za grzech sprawiedliwie nałożonej na człowieka, ponieważ Boska mądrość, moc i miłość nigdy nie odstawiają na stronę sprawiedliwości, gdyż ona jest podstawą Jego panowania (Psalm 89:15) i kiedykolwiek one działają, to współdziałają harmonijnie ze sprawiedliwością, a nigdy w sprzeczności z nią. Ale sprawiedliwość w harmonii z sobą samą mogła przyjąć okup, jako odpowiednią cenę za dług, tak jak został zaplanowany przez mądrość,
kol. 2
przynaglany przez miłość, wykonany przez moc i dla jego zasługi uwolnić potępiony rodzaj ludzki od wyroku. A w ten sposób sprawiedliwość w zupełnej harmonii ze swoimi wymaganiami jest gotowa, ze względu na okup, pozwolić miłości i mocy wziąć ludzkość z jej potępiających rąk i przekazać w ręce miłości i mocy w celu wybawienia. Tak więc sprawiedliwość, bez jakiegokolwiek przymusu, dobrowolnie przyjmuje okup jako zupełne zadośćuczynienie jej wymaganiom wobec skazanego na śmierć rodzaju ludzkiego, podobnie jak sprawiedliwość bez okupu zatrzymałaby ludzkość na zawsze w śmierci we własnym zadośćuczynieniu.

      Okup z każdego punktu widzenia posiada rozumne cechy. Jest on rozumną rzeczą w odniesieniu do sprawiedliwości wymagającej odpowiedniej ceny pod względem wartości w stosunku do długu, ponieważ sprawę stanowił dług sprawiedliwie wyważony, który w sposób rozumny mógłby być spłacony jedynie przez odpowiednią cenę. Jest on rozumny jako wyrażenie Boskiej mądrości, miłości i mocy. Jest rozumny, ponieważ okup wprowadza Odkupiciela na stanowisko, na którym On może przywrócić ludzkości te same cenne rzeczy, które utracił Adam i ludzkość w nim. Okup jest rozumny w tym, że przykrywa wszystkich, przeciwko którym występuje dług Adama, ponieważ on jest równy temu długowi. Jest on rozumny, ponieważ wprowadzi rodzaj ludzki w co najmniej tak sprzyjającą sposobność zdobycia wiecznego życia, jaką miał Adam do uzyskania go, a potem stracił ją dla niego. 0kup jest rozumny, gdyż jako depozyt – bez

poprzednia strona – następna strona