Teraźniejsza Prawda nr 315 – 1981 – str. 29
Ezech. 18:4, 20; Mat. 26:38; Jak. 5:20). Tak więc karę stanowi wieczne nieistnienie (Ijob 6:15, 18; 7:9; Psalm 37:10, 35, 36; 49:13; 104:35; Przyp 10:25; 12:7). Ponieważ karą nie jest umieranie, lecz śmierć; dlatego umieranie nie może zadośćuczynić Boskiej sprawiedliwości jako spełnienie kary. Ani nie może przebywanie w stanie śmierci, krótko lub długo, zadośćuczynić Boskiej sprawiedliwości, jako spłacenie kary, ponieważ karą jest wieczna śmierć, udowodniona przez pójście na wieczną śmierć ludzkiej natury Chrystusa w celu dostarczenia okupu, który zadośćuczynił Boskiej sprawiedliwości odkupując umarły rodzaj ludzki z śmierci. Gdyby więc Jego ludzka natura nie poszła na wieczną śmierć, lecz powróciła, wówczas On unieważniłby okup z tym skutkiem, że umarli musieliby pozostać wiecznie umarłymi. Ponieważ więc karą za grzech jest wieczna śmierć, co także udowodnione jest przez wieczną śmierć idących na wtóra śmierć, dlatego ani umieranie człowieka, ani jego śmierć nie odkupuje go ze śmierci. To właśnie wieczna śmierć ludzkiej natury Jezusa, jako okupu, czyni możliwym powrót umarłych ze stanu śmierci. A tego dokona w wielkim dniu, gdy wszyscy będący w grobach usłyszą głos Syna Bożego i wyjdą. Dalsze dowody, że karą za grzech jest wieczna śmierć, znajdujemy w następujących ustępach Pisma Świętego, porównawszy je z cytowanymi powyżej: Psalm 145:20; Mat. 10:28; Filip. 3:19; 2Tes. 1:9. Dlatego, ani umieranie, ani śmierć nie wnosi zasługi zadośćczyniącej sprawiedliwości i powodującej powrót umarłych. Jedyną rzeczą, która to zasługuje, jest okup. W celu dostarczenia tego okupu Jezus Chrystus skosztował śmierci za każdego człowieka (Żyd. 2:9) i umarł za grzechy nasze według Pism (1Kor. 15:3).
Biblia używa wielu określeń bez wyraźnego użycia słowa okup lub kupno, które zawierają w sobie tę myśl z powodu powiązań z jego różnymi zarysami i aspektami myślowymi. Jednym z takich jest wyrażenie o Jego “ciele” danym za Swój lud, występujące w Wieczerzy Pańskiej i gdzie indziej, jak to jest podane w Mat. 26:26; Mar. 14:22; Łuk. 22:19; 1Kor 11:24; Żyd. 10:5. Innym wyrażeniem jest Jego ciało dane za świat, jako chleb prawdziwy, jak to czytamy w Jana 6:32, 33, 48, 50-59; Żyd. 10:20. Innym z nich jest dar sprawiedliwości, dar z łaski (Rzym. 5:15, 16, 17, 18; 6:23; 2Kor. 9:15). Czwartym jest jego krew, przez co znaczą się: Jego prawo do życia i Jego prawo do praw życiowych, jak to jest widoczne w Mat. 26:27; Mar. 14:24; Jan 6:53-56; Dz. 20:28; Rzym. 3:25; 5:9; 1Kor. 11:27; Efez. 1:7; 2:13; Kol. 1:14, 20; Żyd. 9:12, 13, 14; 10:19; 12:24; 13:12; 1Piotra 1:2, 19; 1Jana 1:7; Obj. 1:5; 5:9; 7:14; 12:11. Krew w żyłach, w symbolach biblijnych reprezentuje życie (3Moj. 17:11, 14; 5Moj. 12:23); lecz wylana przedstawia śmierć, jak to może być widziane w pokropieniu przelaną krwią na ubłagalni i ołtarzu (3Moj. 16:14, 15, 18; porównaj z Żyd. 13:11-13). Stąd wyrażenie, krew Chrystusa, znaczy śmierć Chrystusa, to jest Jego okupową zasługę. Piątym określeniem zawierającym
kol. 2
myśl okupu jest wyrażenie, śmierć i umierać, w odniesieniu do Jezusa, ponieważ przez śmierć Chrystusa nastąpiło złożenie okupu, jak to pokazują następujące ustępy: Izaj. 53:12; Jan 12:33; Rzym. 5:10; 6:3-5; 1Kor. 11:26; 15:3; Filip. 2:8; 3:10; Kol. 1:22; Żyd. 2:9, 14; 9:15; 1Piotra 3:18.
Szóstym wyrażeniem zawierającym myśl okupu jest to, które mówi o złożeniu przez Jezusa Swego życia za innych, jak to wykazują przykłady w następujących ustępach: Mat. 20:28; Jan 10:11, 15; 13:37; Dz. 8:33; 1Jana 3:16. I siódme biblijne określenie zawiera w sobie okup: cierpienie Chrystusa, On cierpiał: Mat. 16:21; Łuk. 22:15; 24:46; Dz. 3:18; 17:3; 26:23: Filip. 3:10: Żyd. 2:9, 10, 18; 5:8; 9:26; 13:12; 1Piotra 1:11; 2:21, 23; 3:18; 4:1, 13; 5:1. Ósmym określeniem zawierającym myśl okupu jest wyrażenie, sprawiedliwość lub sprawiedliwość Boża (sprawiedliwość, którą Bóg dostarczył przez poświęcenie Chrystusa) lub posłuszeństwo, jak to widzimy w Rzym. 3:21, 22; 5:18, 19; 10:4; 1Kor. 1:30; Filip. 3:9. Dziewiątym wyrażeniem, zawierającym w sobie okup i synonim sprawiedliwości, jest termin, wiara Chrystusowa, Jezusa Chrystusa, w której słowo wiara jest użyte w trzecim znaczeniu, wierności, to jest Jego ludzkiej natury, jak możemy to widzieć w następujących ustępach: Rzym. 3:22; Gal. 2:16 (dwukrotnie), 20; 3:22; Filip 3:9. A dziesiątym terminem zawierającym w sobie okup jest wyrażenie: ofiara, ofiarowanie, ofiarowanie za grzech (Żyd. 7:27; 8:3; 9:14, 23, 25, 26, 28; 10:12, 14, 26). Przestudiowanie tych dziesięciu (liczba doskonałości ludzkiej, która występuje w okupie) wyrażeń, samych i ich kontekstów, jak również w powiązaniu z całą treścią Biblii, przekona każde dziecko Boże, że one zawierają w sobie okup.
Następnie Dawcy okupu zajmą naszą uwagę. Bóg jest pierwszym jego Dawcą, ponieważ On jest jego początkowym Dawcą, gdyż zaplanował go, uczynił go ośrodkiem Planu wieków (Ijob. 12:13, 16; Dan. 2:20-22; Rzym. 11:33-36; 16:25, 26; 1Kor. 1:24; Efez. 1:8; 3:8-11; Tyt. 1:2, 3; Obj. 13:8). On był także uruchamiającym Dawcą, ponieważ Jego miłość była tak wielka, że mógł dać Swego jednorodzonego Syna, aby stał się naszym okupem (Jan 3:16; Rzym. 5:8; 8:32: 2Kor. 5:18-21: Efez. 1:6-8: 1Jana 4:8-10). On jest podobnie skutecznym Dawcą, ponieważ przez Swoją moc podtrzymał Chrystusa uzdalniając Go do stania się naszym Zbawicielem. Tak działając w tej sprawie spowodował przez Swoją moc dokonanie karnacji Chrystusa (Mat. 1:18, 20; Łuk. 1:35; Jan 1:14), dał Mu moc do wypełnienia Jego służby (Izaj. 11:2; 61:1, 2; Dz. 10:38), wzmacniał Go w próbach i doświadczeniach (Izaj. 42:1; 49:1, 2, 5-8; Mat. 4:11: Łuk. 22:43; Żyd. 5:7, 8) a w końcu wywyższył Go w mocy i do stanowiska, na którym mógł wypełnić Swoje zbawcze dzieło (Psalm 2:9; Łuk. 22:69; Jan 13:31, 32; 17:5; Dz. 2:33, 34; 5:31; Efez. 1:20; Filip. 2:9-11; Kol. 3:1; Żyd. 5:9; 8:1; 10:12, 13; 1Piotra 3:22). Jezus Sam jest drugorzędnym Dawcą okupu. Tak więc dobrowolnie przedstawił