i literaturę Prawdy, i znowu zaczęła „mówić ich językiem” oraz wchodzić w ich przyjemności w wysiłku odzyskania i zatrzymania ich przyjaźni.

      Przez krótki czas kontynuowała ona czytanie Biblii, ale mając oświecenie Prawdą dane jej przez Pana, znalazła w tym mało pociechy, gdyż wiele Pism ganiło i potępiało jej grzeszne postępowanie; więc przestała czytać Biblię. Następnie miała mało pociechy w modlitwie. O co bowiem miała prosić swego Niebiańskiego Ojca w imieniu jej Pana Jezusa Chrystusa, kiedy ona niejako odrzucała Ich, grzesząc przeciwko swym ślubom poświęcenia? A więc zaprzestała modlitwy i pogrążyła się w światowych czynach wysilając się, aby o tym wszystkim zapomnieć. Ale po najbardziej nieszczęśliwym czasie i bolesnych karaniach, które Bóg zesłał jej w Swej miłości, aby spowodować jej poprawę, ona ze złamanym i skruszonym sercem odwołała się do Niego w imieniu Jezusa o przebaczenie i przyjęcie jej z powrotem w Jego miłujące objęcia. Siostra ta zasięgnęła naszej rady, obawiając się, że grzeszyła tracąc wszelką łaskę i że mogła pójść na wtóra śmierć. Mieliśmy przywilej dopomóc jej w przywróceniu zaufania do zapewnień Pisma Świętego i przez modlitwę. Po wielu strapieniach znalazła ona ostatecznie pokój Boży znowu panujący w jej sercu (Filip. 4:7; Kol. 3:15). Z pewnością „kto pokrywa przestępstwa
kol. 2
swe, nie poszczęści mu się; ale kto je wyznaje i opuszcza, miłosierdzia dostąpi”.

      (7) Nie wyznane grzechy czynią nas niewolnikami grzechu i ostatecznie prowadzą do wtórej śmierci. „Niechże tedy nie króluje grzech w śmiertelnem ciele waszem, żebyście mu posłuszni byli w pożądliwościach jego. Azaż nie wiecie, że komu się stawiacie za sługi ku posłuszeństwu, tegoście sługami, komuście posłuszni: bądź grzechowi ku śmierci, bądź posłuszeństwu ku sprawiedliwości”? (Rzym. 6:12, 16). „Patrzcież, bracia! by snać nie było w którym z was serce złe i niewierne, któreby odstępowało od Boga żywego; ale napominajcie jedni drugich na każdy dzień, póki się Dziś nazywa, aby kto z was nie był zatwardzony oszukaniem grzechu” (Żyd. 3:12, 13). „Ale przewrotnicy i grzesznicy wespół starci będą, a ci, co opuścili Pana, zniszczeją” (Izaj. 1:28). „Grzech będąc wykonany, rodzi śmierć” (Jak. 1:15). „Kto zwycięży, odziedziczy wszystko, i będę mu Bogiem, a on mi będzie synem. Lecz bojaźliwym i niewiernym i obmierzłym i mężobójcom, i wszetecznikom, i czarownikom, i bałwochwalcom, i wszystkim kłamcom część ich dana będzie w jeziorze gorejącem ogniem i siarką: Tać jest śmierć wtóra” (Obj. 21:7, 8). A zatem jak nie cierpiącym zwłoki jest, abyśmy odkryli, wyznali i opuścili nasze grzechy i „abyśmy dostąpili miłosierdzia, i łaskę znaleźli ku pomocy czasu przygodnego” (Żyd. 4:16)!

kol. 1
(P ’74, 66)

GORLIWOŚĆ

„A dobrać rzecz, pałać miłością w dobrem zawsze” (Gal. 4:18).

      Byłoby dobrze, gdybyśmy jeszcze raz sprecyzowali stopnie łask, odświeżając sobie w ten sposób pamięć. Pierwszorzędnymi łaskami są te zalety, które stanowią wynik bezpośredniego oddziaływania na nasze uczucia. Składają się te łaski z (1) siedmiu wyższych pierwszorzędnych łask lub siedmiu dominujących łask, (2) z dziesięciu niższych pierwszorzędnych samolubnych łask i siedmiu niższych pierwszorzędnych świeckich lub społecznych łask. (3) Drugorzędne łaski składają się z siedemnastu łask, które są wynikiem nacisku wywieranego przez wyższe pierwszorzędne łaski na siedemnaście niższych pierwszorzędnych łask, gdy te ostatnie usiłują nad nami zapanować. (4) Trzeciorzędne łaski są łaskami złożonymi przez połączenia różnych rodzajów łask. Gorliwość jest jedną z trzeciorzędnych łask i dlatego jest łaską złożoną. Łaski, z których składa się gorliwość, będą wymienione wtedy, gdy analizowane będą jej składniki.

kol. 2

DEFINICJA GORLIWOŚCI

      Gorliwość można zdefiniować jako: żarliwe oddanie się osobom, zasadom, sprawom i rzeczom, wyrażające się w entuzjastycznej aktywności w ich imieniu. Jest zatem łaską, która odznacza się żarliwością, płomiennością, uczuciowością. Ciągle kipi entuzjastycznym podnieceniem. Uczucia wznoszą się do punktu wrzenia, a łaska ta, w praktykowaniu gorliwości, wciąga do współpracy energię ciała, duszy i ducha. Jest to żarliwe oddanie i stąd oddaje się w każdy możliwy sposób w samoofierze obiektowi, w interesie którego się poświęca. Ona czasami działa na rzecz osób, do których jest przywiązana uczuciowym oddaniem, czasami na rzecz zasad, do których jest przywiązana przez żarliwe oddanie, czasami w interesie spraw, do których jest przywiązana przez serdeczną obronę, a czasami w interesie tych rzeczy, których trzyma się z żarliwym oddaniem,

poprzednia strona – następna strona