Teraźniejsza Prawda nr 314 – 1981 – str. 6
łącznie z nauczaniem Słowa, aby uczynki wasze dobre widzieli, jest, nie zwracanie uwagi na nas samych i błyszczenie w ocenie patrzących na nas, ale raczej myśl, aby patrzący na nasze dobre uczynki chwalili Ojca Niebiańskiego — aby to przyniosło Jemu chwałę i Jego wielkim atrybutom.
Głoszenie poselstwa o Chrystusie jako Zbawicielu i Królu jest składaniem antytypowej ofiary śriednej w sprawiedliwości, z Mal. 3:3, którą ofiarowują Jemu poświęcone oczyszczone jednostki; a to poselstwo niewątpliwie przynosi Bogu zaszczyt. Na dodatek do wierności
kol. 2
w rozwijaniu podobieństwa Chrystusowego, odpowiednio do naszych zdolności i możliwości (Gal. 6: 10), bądźmy wierni w służbie Prawdy — w prowadzeniu wykładów, kazań i nauczaniu, w pracy kolporterskiej, strzeleckiej, ochotniczej, do osób w żałobie, w rozmowach, studiowaniu itd., w organizowaniu zebrań Prawdy i podtrzymujmy oraz zachęcajmy drugich przez rozpowszechnianie tych form Prawdy. Czyńmy wszystko na większą chwałę naszego drogiego Niebiańskiego Ojca! (Jako hymn towarzyszący proponujemy pieśń nr 277). P ‘81, 2.
kol. 1
ODKRYJ, WYZNAJ I OPUŚĆ SWOJE GRZECHY!
,,Kto pokrywa przestępstwa swe, nie poszczęści mu się; ale kto je wyznaje i opuszcza, miłosierdzia dostąpi”. (Przyp. 28: 13)
Wyznanie grzechu nie jest obecnie często głoszone z kazalnic chrześcijaństwa, ani też nie jest wiele praktykowane przez ogół chrześcijan, niezależnie od tego czy są wodzami, czy też zwykłymi członkami. Nawet wśród rzymskich katolików, gdzie przez wiele wieków obowiązkiem każdego „dobrego katolika” było regularne odkrywanie kapłanowi w konfesjonale swoich grzechów, nie jest to już ogólnie dłużej uważane za tak ważne. Obecnie z powodu większego oświecenia, gdy coraz więcej ludzi rozpoznaje, że w Biblii nie ma niczego takiego co polecałoby chrześcijanom wyznawać grzech kapłanowi, praktykowanie tego stało się coraz bardziej odstręczającym dla wielu z nich. Wielu zaczęło wierzyć, że wyznanie powinno być uczynione tylko Bogu.
Każdy grzech, nawet jeśli został popełniony przeciwko innej osobie, jest grzechem przeciw Bogu (1Mojż. 39:9) a przeto wszystkie grzechy powinny być wyznane przed Nim z prośbą o Jego przebaczenie. O ile jest to grzech przeciwko innej osobie, to wyznanie powinno być dokonane także wobec strony pokrzywdzonej z prośbą o przebaczenie (Łuk. 17:3. 4). Jedynym wyjątkiem jest przypadek, gdy osoba przeciw której został popełniony grzech mogłaby być zraniona przez takie wyznanie, lub gdyby nie było ono dla niej korzystne. Na przykład, gdy ktoś — mąż albo żona — stał się niewierny wobec współmałżonka, to dowiedzenie się o tym przez stronę pokrzywdzoną może ją tylko zranić; dlatego wierzymy, że w takich przypadkach wyznanie powinno być uczynione nie do pokrzywdzonego małżonka, lecz do samego Boga z prawdziwą skrucha (2Kor. 7:10; E 8,111, 112; Ter. Pr. ‘29, str. 9, par. 3).
Wyznanie grzechu jest w Biblii wielokrotnie uwypuklone jako konieczne, jeżeli chcemy otrzymać Boskie miłosierdzie i przebaczenie;
kol. 2
a nasz Pan objął je jedną z siedmiu próśb w przykładzie modlitwy danym uczniom, jak mają się modlić (Mat. 6:12; Łuk. 11:4). Zarówno Boski poświęcony lud, jak i inni, musi żałować za swe grzechy, wyznać i porzucić je oraz przyjść do Boga w naznaczony przez Niego sposób, jeśli chce otrzymać Jego miłosierdzie i przebaczenie, ponieważ „wszyscy zgrzeszyli, i nie dostaje im chwały Bożej” (Rzym. 3:10—18, 23), a także dlatego, iż z powodu naszego upadłego stanu codziennie grzeszymy (1Jana 1:8—10).
Jan Chrzciciel przygotowując drogę Panu głosił pokutę. „Tedy wychodziło do niego Jeruzalem i wszystka Judzka ziemia i wszystka kraina około Jordanu; i byli chrzczeni od niego w Jordanie, wyznając grzechy swoje” (Mat. 3:2, 3, 5, 6). „Takci napisano, i tak musiał Chrystus cierpieć, i trzeciego dnia zmartwychwstać; i aby była kazana w imieniu jego pokuta i odpuszczenie grzechów między wszystkimi narody, począwszy od Jeruzalemu” (Łuk. 24:46, 47). Bóg „teraz oznajmuje ludziom wszystkim wszędy, aby pokutowali” (Dz. 17:30). Wyznanie i porzucenie grzechu było także gorąco zalecane w czasach Starego Testamentu, zwłaszcza dla poświęconego ludu Bożego, tych, którzy byli usprawiedliwieni przez wiarę.
DAWID WYZNAŁ SWOJE GRZECHY
Dawid popełnił pewne bardzo poważne grzechy, ale odkrył je przed Bogiem, wyznał je i gorąco poszukiwał Boskiego przebaczenia. Bóg odpuścił mu i zakrył jego grzechy przed Swym wzrokiem z tytułu przyszłej śmierci Jezusa na jego korzyść, ponieważ Bóg „ożywia umarłe [umarłych w upadkach i grzechach — Efez. 2:1], i … przywołuje te rzeczy, których niemasz, jakoby były” (Rzym. 4:17).