Teraźniejsza Prawda nr 314 – 1981 – str. 5
„WSZYSTKO KU CHWALE BOŻEJ CZYŃCIE”
Nasz tekst podkreśla czynienie — to co czynimy w naszym postępowaniu i naszej służbie, naszej aktywności, dla Jehowy. W Liście Jakuba 1:22—25 nacisk jest położony na wykonawców, a nie tylko na słuchaczy. Czytamy, co następuje: „A bądźcie czynicielami słowa, a nie słuchaczami tylko oszukiwającymi samych ciebie. Albowiem jeźli kto jest słuchaczem słowa a nie czynicielem, ten podobny jest mężowi przypatrującemu się obliczu narodzenia swego we zwierciadle; Bo samego siebie obejrzał i odszedł, a wnet zapomniał, jakim był. Ale ktoby wejrzał w on doskonały zakon wolności, i zostawałby w nim, ten nie będąc słuchaczem zapamiętliwym, ale czynicielem uczynku, ten błogosławiony będzie w uczynku swoim”.
Następnym tekstem, w którym jest położony nacisk na czynić jest 2Piotra 1:10, 11: „albowiem to czyniąc, nigdy się nie potkniecie. Tak bowiem hojne wam dane będzie wejście do wiecznego królestwa Pana naszego i zbawiciela Jezusa Chrystusa”. Czynienie „tych rzeczy” obejmuje dodawanie łask, potem aktywność ich w nas („gdy to przy was będzie”, w oryginale: „w was”), a następnie obfitowanie w nich.
Trzecim znamiennym ustępem podkreślającym czynienie w dwóch aspektach jest List do Efezjan 6:6—8: „jako słudzy Chrystusowi czyniąc z duszy wolę Bożą. Z dobrą wolą służąc jako Panu, a nie ludziom; Wiedząc, iż każdy, coby uczynił dobrego, za to odniesie nagrodę od Pana”.
Wypełniając wiernie swoje śluby poświęcenia w zakresie fizycznej, umysłowej, moralnej i religijnej aktywności, czy wszystko co czynimy „ku chwałę Bożej czynimy”?
Słowo chwała ma w Biblii, między innymi, znaczenie doskonałości charakteru. Przez „chwałę Bożą” możemy więc zrozumieć duchową wspaniałość Jego świętego charakteru, tak jak się przejawia w mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy, objawionego w Prawdzie (4Mojż. 14:21; Ps. 96:3; Izj. 40:5; 60:1, 2; Rzym. 3:23; 1Kor. 11:7; Tyt. 2:13). Jest to w harmonii z tym, iż dwaj cherubini chwały (Żyd. 9:5) przedstawiają dwa elementy Boskiego charakteru — miłość i moc (Cienie Przybytku, str. 136). Słowo chwała jest także często używane w znaczeniu charakteru podobnego do Boskiego (Rzym. 2:7, 10; 5:2; 2Kor. 3:18; 1Piotra 1:7; 4:14).
My odbijamy Boską chwalę i przynosimy cześć Jego imieniu w miarę jak rozwijamy łaski charakteru podobne do Jego łask. Jezus powiedział: „W tem będzie uwielbiony Ojciec mój, kiedy obfity owoc przyniesiecie” (Jan 15:8). Piotr uwielbił Ojca przez wierność (jedna z łask), w sposób jaki przyjął swoją śmierć (Jan 21:19). Jednomyślność między braćmi w Duchu Bożym, łaska, oddaje chwałę Bogu (Rzym. 15:5, 6; Ef. 4:3, 13). Wdzięczność, łaska, wysławia Go (2Kor. 9:12,13; Dz. 4:21; 11:18; Gal. 1:23). Boskie zadość uczynienie
kol. 2
Swojej przyjemności w udoskonalaniu nas w każdym dobrym uczynku (rozwoju charakteru i służbie, Żyd. 13:21) — wielbi Jezusa (2Tes 1:11, 12). Przynosimy Bogu chwałę przez Jezusa Chrystusa, gdy wystrzegamy się błędu (2Piotra 3:17, 18) i przedstawiamy Prawdę jako wyroki Boże, proporcjonalnie do posiadanej wiary (1Piotra 4:11; Rzym. 12:6) i wtedy, gdy wyrzekamy się grzechu, mamy do niego odrazę, unikamy go i sprzeciwiamy się mu (grzech znieważa Boga — Rzym. 1:21—32) a naśladujemy sprawiedliwości, znosząc nawet hańbę dla imienia Chrystusowego (1Piotra 4:14).
W miarę jak otrzymujemy „rozświecenie (w nas) znajomości chwały [łaski charakteru] Bożej w obliczu Jezusa Chrystusa”, „który jest wyobrażeniem Bożem” (2Kor. 4:6, 4), „my wszyscy, którzy odkrytem obliczem na chwałę Pańską, jako w zwierciadle patrzymy, w toż wyobrażenie [podobieństwo charakteru] przemienieni bywamy z chwały w chwałę [z chwały mniejszego podobieństwa, do chwały większego podobieństwa, aż do uzupełnienia tego podobieństwa]” (2Kor. 3:18). Ta przemiana naszego charakteru nie dokonuje się momentalnie, lecz stopniowo, w miarę jak coraz bardziej rozwijamy się na podobieństwo Chrystusa pod wpływem Ducha Świętego, który nas prowadzi i poucza o tym, co się podoba naszemu Ojcu Niebiańskiemu i co On może przyjąć od nas, w miarę, jak my pozwalamy Duchowi formować i kształtować nas na Jego obraz.
My, odbijamy Boską chwałę i przynosimy cześć Jego imieniu (1Kron. 16:23—29; Ps. 29:1, 2), także wtedy, kiedy służymy Jemu i Jego sprawie. Dary wymienione w 1Kron. 16:29 były ofiarą śniedną (porównaj Mal. 3:3; Ter. Pr. ’69, str. 78, od par. 23—27), stanowiącą typ czci i chwały oddawanej Panu. Między innymi rzeczami czcić znaczy służyć (Mat. 4:10), a chwalić znaczy przynosić komuś zaszczyt. My służymy Bogu przez posuwanie naprzód Jego planu a chwalimy Go przez głoszenie Jego Słowa, które przynosi Jemu zaszczyt — chwali Go — a co objawia Jego chwalebną mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość.
Nasz Pan Jezus powiedział Swoim uczniom (Mat. 5:14, 15): „Wy jesteście światłość świata, nie może się miasto ukryć na górze leżące. Ani zapalają świecy, i stawiają jej pod korzec, ale na świecznik, i świeci wszystkim, którzy są w domu”.
Następnie (w. 16) nasz Pan dodał: „Tak niechaj świeci światłość wasza przed ludźmi, aby uczynki wasze dobre widzieli”. My wiemy, że On nie myślał o tym, by spełniać dobre uczynki jedynie dlatego, aby nas ludzie widzieli, bo to sprzeciwiałoby się zasadzie przedstawionej przez Niego w 6:1—3: „Strzeżcie się, abyście jałmużny waszej nie czynili przed ludźmi”.
Skąd o tym wiemy? Stąd, że nasz Pan dodał w 16: „a chwalili Ojca waszego, który jest w niebiesiech”. Powodem, dla którego nasze światło ma świecić przed ludźmi za pośrednictwem naszego postępowania i służby,