Teraźniejsza Prawda nr 163 – 1955 – str. 93
w wyjawianiu ich obmów i złego obchodzenia się (król … błogosławiony, w. 45 ) a władza brata R. w jego naukach i prowadzeniu się, jako Pańskiego wykonawcy i głównego wojownika na Paruzję będzie obroniona i zupełnie ustalona (stolica Dawidowa będzie utwierdzona … na wieki). W tym celu J., jako Pański wykonawca powierzył polemistom zatrzymującym korony, głównie sobie jako takiemu, aby wyjawić i zupełnie zbić obmówców (rozkazał król Banajasowi … wyszedłszy targnął się nań i zabił go, w. 46). Tym sposobem pod tym względem zarówno ruch Prawdy w jej zarysach paruzyjnych (zobacz E tom 14, str. 310 u góry) jak i epifanicznych (ponieważ pozafiguralny Semej obmawiał i w inny sposób źle się obchodził zarówno z pozafiguralnym Dawidem jak i pozafiguralnym Salomonem) został obroniony co się tyczy jego prawdy i sprawiedliwości przez rękę Posłannika Epifanii, jako Pańskiego wykonawcy (utwierdzone jest królestwo … Salomonowej).
Z rozważania powyższej serii figur i pozafigur okazuje się wprawdzie, że Epifania była czasem na objawienie osób, zasad i rzeczy, poprzednio zakrytych albo niejasnych, a to przez świecenie Prawdy ze szczególną jasnością (1Kor. 4:5). Przed Epifanią takie objawienia osób, jak to jest przedstawione w tych pozafigurach byłyby niewłaściwe, tak jak to jest pokazane przez to, że Dawid nie ukarał Adonijasza, Joaba, Abijatara i Semejego podczas swego panowania, ale raczej powierzył wykonanie kary Salomonowi (1Król. 2:5-9; E tom 14, str. 309).
Uwaga nasza następnie będzie skupiona na 1Król. 3 rozd. i 2Kron. 1:2-13. Na początku Epifanii J. (Salomon, 1Król. 3:1) obznajomił się bardzo z najwyższymi źródłami świeckiej wiedzy, przez które osiągnął znamienne scholastyczne wykształcenie, włączając znajomość języków (np. hebrajskiego i greckiego), historii, itd. (spowinowacił się … z Faraonem królem Egipskim). Nabył on tę moc z tych świeckich źródeł (pojął córkę Faraonową) i przyprowadził ją do sfery parusyjnej Prawdy (przyprowadził … do miasta Dawidowego), używając jej w służbie, aż do zupełnego utwierdzenia się w swojej sferze, jako Pański wykonawca na Epifanie (dobudował domu swego), i skończenia pracy kapłańskiej na ziemi, budując epifaniczną Świątynię (domu Pańskiego); i ażby umocnił epifaniczną Prawdę oraz jej zarządzenia, sferę swego służenia Prawdzie (muru Jeruzalemskiego).
kol. 2
Jednak, podczas odszczepieństwa, jakie nastąpiło po śmierci brata R. (tak samo jak podczas wielkiego odszczepieństwa, które nastąpiło po śmierci apostołów, gdy kościół został rozproszony pomiędzy różne denominacje – E tom 3, str. 218, 219) Pański lud w Prawdzie dokonał swych nabożności dla Pana w różnych małych sektach i podziałach, jakie wtedy zaczęły się tworzyć (lud ofiarował po górach, w. 2) albowiem, po śmierci brata R. nie było nikogo, ktoby kontrolował pracę, to też każdy służył jak uważał za najlepsze (Sędz. 17:6); bo Świątynia Epifanii nie była utwierdzoną (nie był jeszcze zbudowany dom imieniowi Pańskiemu) aż do okresu Epifanii (aż do onych dni). J. nie był sekciarski, lecz służył tylko Bogu (miłował Salomon Pana, w. 3), i pozostawał wierny Prawdzie, jaką brat R., jego poprzednik, jako Pańskie mówcze narzędzie mu przekazał (chodząc w przykazaniach Dawida, ojca swego); aczkolwiek, nie widząc jeszcze jasno tego, że korporacje albo komitety nie powinny kontrolować kapłańską pracę (zobacz E tom 10, str. 511, 512), J. dokonał swych nabożności dla Pana wśród tworzących się sekt Małego Babilonu, np. Towarzystwa, P.B.I., itd.(na górach ofiarował).
Odtąd nasze komentarze będą odnosić się do 1Księgi Królewskiej i 2Księgi Kronik; dla oszczędzenia miejsca nie będziemy wymieniali ksiąg i rozdziałów ale tylko wiersze, a średniki będą pomiędzy wierszami podając naprzód cytat z Królewskiej a następnie cytat z Kroniki; a mianowicie tak: 2:3 znaczy wiersze w obu księgach, podczas gdy 2; znaczy wiersz drugi z Królewskiej, a ;2 znaczy wiersz drugi z Kroniki.
Pomimo wzrastających różnic wśród ludu w Prawdzie, był on ogólnie wciąż jednej myśli co do pracy publicznego świadczenia wobec nominalnego kościoła. J. (Salomon, 2Kron. 1:2 – zobacz E tom 13, str. 284 co do powyższego wyjaśnienia naszego użytku średnika) zachęcił ich wszystkich (przykazał … wszystkiemu Izraelowi), pielgrzymów (pułkownikom), posiłkowych pielgrzymów (rotmistrzom), wybitnych lokalnych starszych (sędziom) i innych starszych (wszystkim przełożonym), przewodzących sług w kościele (przedniejszym domów ojcowskich); przeto, on (np. w swej publicznej pracy w Wielkiej Brytanii) i wszystek lud Pański w ogóle, włączając usprawiedliwionych z wiary (Salomon i wszystko zgromadzenie z nim ;3) skierowali swoją