Teraźniejsza Prawda nr 160 – 1955 – str. 42
był on bowiem synem teścia Mojżesza (w. 29). Błędne nazywanie go Mojżesza teściem świekrem) (Sędziów 1:16; 4:11.) wynika z faktu, że słowo chothen znaczy zarówno teścia (świekra) jak zięcia i pana młodego. Porównanie wiersza 29 z 2Moj. 18:1-12 identyfikuje Jetro i Raguela czyli Reuela (2Moj. 2:18). Nawiasowo należy zaznaczyć, że chociaż Hobab nie towarzyszył Mojżeszowi i Izraelowi niektórzy z jego potomków jako Kenejczycy albo im towarzyszyli albo później przyszli do Palestyny (Sędziów 1:16; 4:11). W tym obrazie Mojżesz, proszący Hobaba by towarzyszył Izraelowi przedstawia Pana naszego, gdy starał się bezpośrednio o nawrócenie ziemskiego Izraela, gdy był jeszcze w ciele, albo gdy starał się o to nawrócenie poprzez Apostołów i innych braci jak Szczepana, Barnabę, Appollosa,Tymoteusza itd, gdy stał się już duchową istotą w chwale. Izrael jako syn Boga – Raguel. (Ozeasz 11:1) był więc szwagrem Pana naszego jako Nowej Istoty, gdy Pan nasz jako taki był Oblubieńcem (panem młodym) córki Jehowy. (Psalm 45:11, 14). Naturalnie, nie powinniśmy przez to rozumieć, że Jezus nie był bezpośrednio Synem Bożym. Punkt widzenia przedstawiony u Ozeasza 11:1 i w Psalmach 45:11, 14 jest raczej punktem widzenia od strony klasy, a nie jednostki. Jezus zaś nie będąc klasą w typie klasy jest przedstawiony jako zięć Boga z punktu widzenia Jetro. (Reuel’a, Raguel’a) i jego rodziny (2Moj. 2:16-23). Należy to porównać z P.’ 1931 str. 169, par. 18 do str. 170 par. 19. To, że Pan nasz, gdy był jeszcze w ciele bezpośrednio starał się o nawrócenie Izraela jest widoczne z całego Jego nauczania i pracy, którą ze łzami w oczach i wzruszeniem sam w tych słowach streścił: „ilekroć chciałem zgromadzić dzieci twoje tak jako zgromadza kokosz kurczęta swoje pod skrzydła, a nie chcieliście” (Mateusz. 23:37-39; Łukasz 19:41-44). Pragnąc tego nawrócenia i nawołując do niego („pójdź z nami „) On przedkładał im ofertę wysokiego powołania do Boskiej natury i dziedzictwa Bożego („my ciągniemy do miejsca, o którym rzekł Pan: Dam je wam”). Starając się zebrać Nasienie i wiedząc, że błogosławieństwo miało najpierw być ofiarowane Izraelowi (Jana 1:11-13; do Rzym. 1:16), Jezus ograniczył swą pracę i naukę do Izraela, chcąc uratować jego zgubione owce (Mateusz 15:24). Często też Pan nasz wprost obiecywał
kol. 2
Izraelowi wielkie błogosławieństwa („my dobrze uczynimy tobie” Mateusz 22:1-4; Jana 6:26-58 itd.) Podobnie starał się on pozyskać ich przez Apostołów i innych; za ich pośrednictwem też ofiarowywał im wielkie błogosławieństwa (Mateusz 10:6; Łukasz 10:1 -16; Dzieje Apost. 1:8; 2:14-40; 3:12-26; 13:16-49). Przedstawienie przez Niego i przez nich rzeczy pełnych chwały wysokiego powołania przed Izraelem jest podane figuralnie w słowach: „Ponieważ Pan obiecał wiele dobrego Izraelowi”.
(59) Odmowa Hobaba przyjęcia zaproszenia Mojżesza do towarzyszenia mu i Izraelowi w wędrówce z Synaju do ziemi Kanaan (w. 30) jest typem na odmowę Izraela wejścia w sferę Prawdy i Ducha Prawdy i do Królestwa włącznie. Tę odmowę bowiem Izrael uczynił zarówno w czynie jak słowie. Odmowa Żydów w słowie polegała na zaprzeczaniu wszystkiego co Jezus i uczniowie Jego głosili w czasie żydowskiego żniwa. Ich odrzucenie w czynie było w tym, że prześladowali i ukrzyżowali Jezusa i prześladowali Jego wyznawców, podając ich do więzień, torturując i zabijając niektórych z nich (Mateusz 22:5, 6). Święty Paweł opisuje to szczegółowo w swym liście do Rzym. 9; 10; 11. Fakty te więc są w zupełnej zgodzie z poglądem na typ wyrażonym tutaj. Powiedzenie zaś Hobaba, że on odejdzie do swojej ziemi i rodziny typuje oświadczanie Żydów w słowie i czynie, że będą się oni trzymać sfery Zakonu i jego ducha i ludzi, którzy się trzymają sfery Zakonu i jego ducha. Fakty z okresu żniwa żydowskiego i Wieku Ewangelii ukazują, że Izrael jako naród tak właśnie postępował. W tym doświadczali oni niełaski i udręczeń przedstawionych w typie doświadczeniami Agary i Ismaela, wypędzonych z domu Abrahama.
(60) Nie było jednak dozwolonym im tak postępować po błędnej i niekorzystnej drodze bez napomnień i nawoływania w kierunku przeciwnym naszego Pana, czynionymi przez Niego bezpośrednio, gdy był jeszcze w ciele oraz czynionymi przez Niego pośrednio, gdy był On w duchu poprzez głosicieli Jego Prawdy. Te napomnienia i nawoływania są wyrażone w typie w wierszach liczb 10:31, 32. Zwróćmy uwagę na napomnienie i nawoływanie wyrażone w słowach ”Proszę, nie opuszczaj nas! Jakie te słowa przypominają pełne miłości wezwania Jezusa do Żydów, specjalnie te, które znajdujemy u Jana w rozdziałach 6-8 i 10! Jakże one przypominają nam napomnienia