Domu Biblijnym o godz. 8 wieczorem 5 kwietnia. Zachęcamy braci w różnych częściach świata aby nie zaniedbali zaproszenia Pańskiego danego swoim aby „zachowali święto”. Oby to było czynione z radością serca,
kol. 2
a także z ocenieniem uroczystości tak w odniesieniu się do ofiary naszego Pana danej za nas jak również do naszego ślubu poświęcenia, aby być martwymi dla siebie a żywymi Bogu. P ’55 – Marzec

kol. 1

TRĄBY I MARSZE WIEKU EWANGELII

4Moj. 10
(dokończenie z Ter Pr. 55,28)

      (51) Fox’a specjalnym towarzyszem – pomocnikiem był Robert Burclay, autor „Apologii Ludzi zwanych Kwakrami”, które to dzieło wraz z Fox’a „Pamiętnikiem” i jego „Udowodnioną Prawdą Ewangelii” jest najbardziej sławne z pism Kwakrów. Barclay był człowiekiem uczonym, podczas gdy Fox nim nie był; on też w sposób literacki wzmógł ruch więcej niż Fox, którego kazania były bardzo wartościowe, choć praca pisarska słaba. Tych dwóch było wspomaganych w pozafiguralnym trąbieniu na alarm przez innych braci Maluczkiego Stadka, którzy do nich przyłączali się; niebawem bardzo żywy ruch reformacyjny rozwinął się w Anglii i rozszerzył się na angielskie Kolonie i Amerykę. Do ruchu tego przyłączyli się niektórzy bracia, którzy jako wodzowie-bez-koron zniekształcili ruch w sektę Kwakrów (tacy jak: Penn, Fisher, Pennington itd.) Od czasu do czasu inni wodzowie–bez-koron powstali jako głowy innych fanatycznych sekt potomstwa sekty Kwakrów tacy jak: Irving, Józef Smith, Brigham Young, Murray, Dowie, Simpson itd. Wszyscy z nich z różnymi skłonnościami fanatyzmu łączyli się w ofiarowaniu pozafiguralnej czaszy, misy i łyżki doktryny szafarskiej całego ruchu i zamienili ten ruch w różne sekty. Przez to ofiarowanie książę pozaobrazowego Benjamina – Abidan – rozpoczął marsz przedstawiony w wierszu 24. Wkrótce do tych wodzów bez koron przyłączyli się inni członkowie sekt, którzy zaczęli głosić spornie swą doktrynę szafarską o najwyższej miłości względem Boga i równej miłości względem bliźniego. Oni specjalnie, choć nie wyłącznie walczyli przeciwko czterem wyznaniom wzmiankowanym w poprzednim paragrafie. Oni głównie czynili to w sposób zbijający i naprawiający, lecz również walczyli doktrynalnie i etycznie. Mniej lub więcej, duch ich szafarskiej nauki przenika ich życie, co jest powodem dlaczego np. Kwakrowie i t.zw.
kol. 2
„ludzie świętości” (Holiness people) prowadzili takie przykładne życie. Przez wchodzenie w odpowiednie kontrowersje byli oni pozaobrazem wyruszenia w wędrówkę pokolenia Benjamina z Synaju (w. 24); kontynuacja zaś ich działalności jest pozaobrazem postępowania pokolenia Benjamina w jego wędrówce w drodze do Faran. Kiedy zaś oni pochłonięci przez ich następców z obozu Epifanii dojdą do warunków Tysiąclecia, oni będą pozaobrazem dotarcia przez pokolenie Benjamina do Faranu. Czyniąc to oni popierali i obronili Sprawiedliwość Bożą. Uczynimy teraz uwagę najbardziej odpowiednią w tym miejscu, ponieważ tym pozaobrazowym pokoleniem są fanatyczne sekty, choć w zasadzie uwaga ta stosuje się do wszystkich sekt każdego wyznania. Uwaga ta jest następująca: Przez wędrowanie różnych sekt tego pozaobrazowego pokolenia i dojście ich do kresu wędrówki są oni przedstawieni w pozaobrazie przez najważniejsze rodziny pokolenia Benjamina, wędrujące z Synaju do Faran.

      (52) Wiersz 25 wprowadza wędrówkę czwartego obozu: obozu Dana (sędzia), którego księciem był Achyjezer (mój brat jest pomocnikiem) syn Ammisadda (mój lud jest potężny). Jak już było pokazane, wspólną myślą trzech pozaobrazowych pokoleń na północ od pozafiguralnego namiotu zgromadzenia jest Miłość Boża, najwyższy z Boskich przymiotów. Dwa z pokoleń na północ od przybytku były to pokolenia Dana i Neftali, synów Bali, będącej służebnicą Racheli; gdy zaś trzecie pokolenie Aser, pochodziło od młodszego syna Zelfy, będącej służebnicą Lii. W pozaobrazie więc trzy wyznania przedstawione odpowiednio przez te pokolenia (Baptyści, Unitario-Uniwersaliści i Metodyści) były swym duchem bliżej Maluczkiego Stadka niż jakiekolwiek inne wyznanie z pośród dziewięciu innych wyznań. Bez wątpienia jest to dlatego, bo ich szafarskie doktryny są wyrazem bezinteresownej miłości w tej czy inne

poprzednia strona – następna strona