Teraźniejsza Prawda nr 157 – 1954 – str. 90
iż logiczny lub myślowy porządek w stosunku do czterech wielkich przymiotów Boga jest porządkiem przestrzeganym w porządku wyruszania w wędrówkę czterech pozaobrazowych obozów. Badanie nasze dowodzi jednak również, że w każdym obozie trzy pozaobrazowe pokolenia wyruszyły w porządku czasowym według obrazowych pokoleń odnośnych obozów. Dla powyżej wykazanego powodu wyruszenie pozaobrazowego Neftali (Unitario-Uniwersalizm) nie jest wyjątkiem w tej zasadzie, jeśli się rozważa je z punktu widzenia czasu jego wędrówki i porównuje z wyruszeniem Kościoła Metodystów, jako pozaobrazowego Asera, którego urodziny w typie są późniejsze niż Neftali.
(29) Wiersz 14 specjalnie zaznacza, że pierwszy wyruszył w podróż sztandar Judy. To przedstawia moc Bożą, objawiającą się w trzech doktrynach: (1) że ukrzyżowana Klasa Chrystusowa jest przedstawiona w Wieczerzy Pańskiej; (2) że Biblia jako jedyna wiara chrześcijańska jest centrum chrześcijańskiej jedności; i (3) że chronologia wskazująca na Królestwo, które ma obalić zło a ustanowić dobro, logicznie występuje jako pierwsza w wojowaniu chrześcijańskim. Bez wątpienia też Krzyż, Słowo i chronologicznie oznaczone Królestwo działające w mocy, w sensie logicznym są pierwsze w Chrześcijaństwie. Zarówno w logicznym porządku ich rozwoju, jak i w czasowym porządku ich rozwoju te trzy doktryny następują jedna po drugiej w wykazaniu mocy w porządku czasowym, w którym powstały szafarskie doktryny każdego z tych wyznań. Pierwszą z nich jest Chrystus (Głowa i Ciało) ukrzyżowany, przedstawiony w Wieczerzy Pańskiej. Ta doktryna ukazuje się jako pierwsza w logicznym porządku wszystkich doktryn chrześcijańskich, a także była pierwsza sformułowana w czasie spośród trzech szafarskich doktryn pozaobrazowego obozu na wschód. Nasze badanie ofiar Książąt Wieku Ewangelii (4 Moj. 7:10-89) oraz trąbienia na alarm przez Kapłanów dla maszerujących obozów (4Moj. 10:5-8), pozwala nam widzieć stosunki czasowe pomiędzy tymi ofiarami, trąbieniem i wędrowaniem pokoleń. Wyjaśniając wędrówki pokoleń będziemy wskazywać na te trzy oddzielne grupy aktów, które pozwolą nam na pełniejsze poznanie pozaobrazu w jego trzech zasadniczych cechach, tak jak rozwijały się one w czasie Wieku Ewangelii.
kol. 2
Zaczynamy rozważaniami dotyczącymi obrazowego i pozaobrazowego Judy. Jak się przekonaliśmy, Juda (pochwalony) przedstawia Kościół Kalwinistyczny, który wśród narodów nie mówiących językiem angielskim nazywa się Kościołem Reformowanym, a wśród narodów mówiących językiem angielskim zwie się Prezbiteriańskim. Zwingli był tym, który w roku 1521 zaczai trąbić w srebrne trąby, tzn. ogłaszać poselstwo, że Wieczerza Pańska przedstawia: (1) śmierć Jezusa, (2) wiarę pozyskującą usprawiedliwienie z zasługi Jego ludzkiej natury i życia ofiarowanego aż do śmierci i (3) współuczestnictwo poświęconych w cierpieniu (choć nie zrozumiał on, że z tego wynika również udział Kościoła w ofierze za grzech, a udział taki istnieje). Ogłoszenie tego poselstwa przywiodło do niego Oecolampadius,a jako specjalnego jego pomocnika – towarzysza i innych, którzy połączyli się w rozgłaszaniu tego poselstwa. Rezultatem zaś tego było rozszerzenie się ruchu Małego Stadka, który doktrynę tę miał za swą zasadę. Przez wiele lat ruch ten pozostawał ruchem Małego Stadka.
(30) Niebawem pod przywództwem Jana Kalwina rozpoczęło się zamienianie tego ruchu w sektę około roku 1538. Dołączyło się do niego wielu zdolnych ludzi takich jak: Beza, Bullinger, Farel oraz Knox i w kilka lat ruch Małego Stadka rozpoczęty przez Zwingliego zamienił się w wyznanie zwane Kościołem Reformowanym albo Prezbiteriańskim. Szczegóły tego są podane w E. tomie 8, roz, 4. Rezultatem pracy tych przywódców, utratników koron, była skupienie się wokół nich agresywnego wyznania, które po Kościele Luterańskim jest najliczniejszym wyznaniem wśród wyznań protestanckich. Od tego czasu ruch Małego Stadka zaczyna się zamieniać na sekciarstwo, którego wynikiem było gromadzenie się licznych zwolenników sekty, skupiających się wokół tych wodzów i pociągniętych do nich ofiarowaniem przez tych wodzów pozaobrazowej czaszy, misy i łyżki (w tej to chwili pozaobraz wędrowania dzieci Judy rozpoczyna się – w. 14). W ten sposób wodzowie, którzy potracili korony, wiedli awangardę pozaobrazowego Judy. Wędrówka Judy pod przywództwem Naasona (subtelny), syn Aminadaba (mój lud jest samowolny), przedstawia członków Kościoła Kalwinistycznego pod kierownictwem wyżej wymienionych utratników koron, walczących w kontrowersji dotyczącej Wieczerzy Pańskiej zarówno z punktu widzenia argumentacji (zbijania) jak i naprawy, chociaż przedstawiali oni tę naukę w mniej