Teraźniejsza Prawda nr 157 – 1954 – str. 89
zrozumiemy w jakim porządku swych wędrówek obozy te przedstawiają myślowy albo logiczny porządek w odróżnieniu od porządku czasowego w wędrówkach czterech pozaobrazowych obozów. Stanie się to więcej widoczne po bliższym przyjrzeniu się pozafigurze. Juda przedstawia Kościół Kalwinistyczny, którego szafarską doktryną jest Wieczerza Pańska, przedstawiająca śmierć Chrystusa, usprawiedliwienie przyswojone przez wiarę i współudział wiernych w cierpieniu. Co jest główną myślą tej doktryny? Czyż nie jest nią Chrystus ukrzyżowany, moc Boża w usprawiedliwieniu i poświęceniu (1Kor. 1:23, 25)? Tak jest rzeczywiście. Isaschar przedstawia Kościół Kampbellitów, którego doktryna szafarska jest następująca: Biblia jako wiara chrześcijańska jest ośrodkiem jedności ludu Bożego. Czymże jednak jest Słowo Boże jeśli nie mocą, wszak przecież „Słowo Boże jest żywe [energiczne] i skuteczne, itd.” (Żyd. 4:12)? Zabulon przedstawia Adwentystów, których szafarska doktryna jest następująca: Chronologia wskazuje na czas Królestwa, które obali zło a ustanowi sprawiedliwość. Myślą jednak naczelną wyznaczonego w czasie i wszystko zwyciężającego Królestwa jest moc (2Piotra 1:16). Widzimy więc, że moc jest centralną myślą szafarskich doktryn pozaobrazowego obozu położonego na pozaobrazowy wschód od przybytku. Zbadanie pozaobrazowego obozu położonego na pozaobrazowe południe od przybytku okaże nam, że główną myślą szafarskich doktryn trzech wyznań w tym obozie jest mądrość. Ruben przedstawia Kościół Grecko- Katolicki, którego szafarska doktryna jest następująca: Chrystus w Swym przedludzkim, ludzkim i po-ludzkim stanie jest specjalnym przedstawicielem Boga, Sprawcą wszystkich Jego planów i celów. Chrystus jednak w tych właśnie trzech stanach jest Bożą mądrością, wprowadzającą w życie Boże cele (1Kor. 1:23, 24; Kol. 2:3). Symeon wyobraża Kościół Rzymsko-Katolicki, którego szafarska doktryna jest następująca: Jeden tylko Kościół jest dyspozytorem i administratorem Prawdy i jej Ducha. Kościół jest pod tym względem przez Boga naznaczonym strażnikiem i sprawcą Prawdy, która jest Bożą mądrością (1Kor. 2:6-8). Gad reprezentuje Kościół Anglikański lub Episkopalny, którego doktryna szafarska głosi: Chrystus i Kościół gdy są w ciele podlegają władzy świeckiej,
kol. 2
lecz nie przeciwnie. Czymże to jednak jest, jeśli nie częścią tajemnicy zakrytej od wielu wieków i pokoleń, którą jest „Chrystus w was”, a która po raz pierwszy była objawiona iż ma On cierpieć z rąk świata (Kol. 1:27). Tak więc myślą naczelną tych trzech szafarskich doktryn pozaobrazowego obozu jest ukryta mądrość Boża, znajdująca się w Chrystusie Głowie i Ciele.
(28) Efraim wyobraża Kościół Luterański, którego szafarską doktryną jest usprawiedliwienie przez wiarę, przez co jest objawiona sprawiedliwość Boża w usprawiedliwieniu wierzących grzeszników (Rzym. 3:20-26). Manases przedstawia Kościół Kongregacyjny, którego szafarska doktryna głosi, że chrześcijanie jako bracia są wszyscy równi przed sądem sprawiedliwości Bożej i dlatego posiadają równe prawa w społeczności Kościoła. Tu występuje więc znowu idea sprawiedliwości nie tylko w stosunku do Boga, lecz i do człowieka, jako wyrażona w złotej regule (Mat. 22:35-40). Beniamin wyobraża fanatyczne sekty, które wzięły swój początek w sekcie Kwakrów, a których szafarska doktryna głosi następującą myśl: Prawdziwą religią jest miłość względem Boga i równa miłość względem bliźniego (Mat. 22:35-40). Tu również główną myślą jest sprawiedliwość. W związku z tym widzimy, że centralną myślą szafarskich doktryn pozaobrazowego obozu na pozaobrazowym zachodzie od namiotu zgromadzenia jest sprawiedliwość. Dan wyobraża Kościół Baptystów, którego szafarska doktryna jest następująca: Tylko prawdziwie usprawiedliwieni i poświęceni są prawdziwym ludem Bożym. Sercem poświęcenia jest jednak miłość (Kol. 3:14; 1Kor. 13:1-3; 1Tym. 1:5). Aser przedstawia Kościół Metodystów, którego szafarska doktryna głosi, iż Boska miłość jest ideałem Boga dla Jego ludu (1Jana 3:16; 4:7, 12, 16, 21; 5:2, 3). Neftali przedstawia Kościół Unitariańsko-Uniwersalistyczny, którego szafarska doktryna mówi, że jest jeden tylko Bóg, którego najwyższym przymiotem jest miłość (Jan 17:3; 1Kor. 8:6; 1Tym. 2:5; 1Jana 4:7, 8, 10, 11, 16, 17). Wobec tego widzimy, że centralną myślą obozu pozaobrazowego Dana, mającego trzy szafarskie doktryny trzech odnośnych wyznań, jest miłość. A więc nasze badanie wyruszeń obozów izraelskich dowodzi, że porządek czasowy wyruszania czterech pozaobrazowych obozów nie jest przedstawiony przez porządek czasowy wyruszania odpowiednich typowych obozów. Raczej dowodzi ono,