Teraźniejsza Prawda nr 157 – 1954 – str. 86
Słowo Boże! „Brzmij trąbo, głośno brzmij, radosną błogą pieśń”! Śpiewajmy Hymn 24 i żyjmy według jego zasad!
(22) Wędrówki dwunastu pokoleń, tak jak to jest opowiedziane w wierszach 11-36, łączą się z wielką ilością innych tekstów Pisma Świętego. Łączą się one z tym co jest opowiedziane w wierszach 2, 5-9, bo wiersze te ukazują jak pokolenia rozpoczynały swe wędrówki i wojny, i jak w czasie tych wojen Kapłani towarzyszyli trąbiąc na alarm w trąby. Bliższy nawet związek myślowy istnieje pomiędzy wędrówkami z wierszy 11-28, a ofiarami książąt Wieku Ewangelii z 4 Moj. 7:10-88, jak to widać z zależności pomiędzy poszczególnym książęciem i jego ofiarą, a pokoleniem do którego należał. Jeżeli te dwa wyjątki Pisma Św. nie są zrozumiane w swym pozafiguralnym znaczeniu w ich związku z wędrówkami z wierszy 11-36, wtedy wędrówki te nie mogą być zrozumiane w swych pozafiguralnych objawach. Tak samo podłoże pozafiguralnego znaczenia z 4Moj. 10:2, 5-9; 7:10-88, będąc fundamentem dla pozafigur z wierszy 11-36, czyni je więcej zrozumiałymi. Podobnie, tylko o ile ktoś zrozumie pozafigury dwóch poprzednich tekstów Pisma Św., będzie mógł ocenić, stosowność pozaobrazowych zastosowań przedstawionych przez nas w wierszach 11-28. Rozumiejąc te teksty, a w szczególności teksty z 4Moj. 7:10-88, które z kolei stają się więcej zrozumiałe gdy tekst z 4Moj. 10:1-10 jest pojęty pozafiguralnie, jest się dobrze przygotowanym do zrozumienia i ocenienia pozafiguralnych zastosowań, które są proponowane w tym rozdziale. Wskazywaliśmy bowiem przede wszystkim we wzajemnych stosunkach tych trzech tekstów to, co jest wspaniałym przykładem zasady tak często spotykanej w Paruzji i Epifanii. Biblia nigdy nie podaje wszystkiego tego czego uczy na jeden temat w jednym tylko miejscu, wprost przeciwnie, rozsiewa ona swoje myśli na każdy temat w różnych tekstach i miejscach („trochę tu, trochę ówdzie”). Powiedziane to jest wyraźnie u Izaj. 28:10, 13, podczas gdy wiersze 11, 12 pokazują, że w swym świadczeniu o Prawdzie lud Boży będzie stosował tę samą zasadę.
(23) Wiersz 11 podaje datę kiedy odejście od góry miało miejsce, a mianowicie: Synaj w dwunasty dzień drugiego miesiąca roku drugiego od wyjścia z Egiptu. Należy przy tym pamiętać, że to nie był cały
kol. 2
miesiąc od zakończenia pierwszego obchodzenia Święta Przejścia na pustyni, które się zakończyło 21 dnia pierwszego miesiąca w drugim roku po wyjściu z Egiptu. Porównanie wiersza 11 z 4Moj. 9:11 dowodzi, iż nakaz zachowania Święta Przejścia od 15 Nisan do 21 Nisan ze świętymi zebraniami zaznaczającymi pierwszy i siódmy dzień (3Moj. 23:6-8) nie był dany tym, którzy będąc nieczystymi na 14 Nisan mieli ofiarowaną sposobność obchodzenia Wielkanocy 14 dnia drugiego miesiąca; było tak, ponieważ gdyby oni otrzymali ten nakaz, Bóg uczyniłby niemożliwym obchodzenie Święta Przejścia dla nich, żądając by podróżowali dnia 21. Pierwsza bowiem wędrówka z Synaju rozpoczęła się 20 dnia drugiego miesiąca i trwała do 22 dnia tegoż miesiąca włącznie, ponieważ była trzydniową wędrówką (w. 33), co sprawiło, że byli oni w podróży 21-go, a więc niemożliwym było dla nich zwołanie świętego zebrania w owym dniu. Z tego też wydaje się wynikać, że albo dodane Święto Przejścia (od 15-go do 21-go drugiego miesiąca) nie wyobraża warunków Tysiąclecia, albo że Bóg nie zamierzył, by pierwsze roczne Święto Przejścia dla nieczystych było figurą na powyższe warunki. Bardzo możliwe, że ta pierwsza alternatywa jest błędna, ponieważ wiemy, że w Tysiącleciu będzie pięć okresów przesiewania i że będzie święte zgromadzenie w czasie Małego Okresu, co nasuwa myśl, że pierwsza faza Tysiąclecia, to jest sto lat sposobności zanim jakikolwiek człowiek w „wieku dziecinnym” umrze (Izaj. 65:20), jest prawdopodobne, świętym zgromadzeniem dnia 15-go drugiego miesiąca Tysiąclecia, tak jak Mały Okres jest świętym zgromadzeniem 21-go drugiego miesiąca w Tysiącleciu. Wyrażenie z wiersza 12, puszcza Synaj” rozumiemy jako przedstawiające sferę Judaizmu. Stamtąd też niesiona (w. 33) przez pozaobrazowych Kapłanów pozaobrazowa Arka prowadziła pozaobrazowego Izraela, który rozpoczął swoje wędrowanie Wieku Ewangelii w czasie Żniwa Wieku Żydowskiego. Należy równocześnie zauważyć, że to właśnie Arka prowadziła zastępy w czasie tej określonej podróży. Ponieważ zaś Kaatytowie maszerowali pomiędzy drugim i trzecim obozem (w. 21), nie oni więc, jak to było zazwyczaj ich obowiązkiem, (4Moj. 3:31; 4:15). ale Kapłani w tym specjalnym wypadku nieśli Arkę nad którą unosił się słup obłoku i ognia (w. 34), tak jak to zdarzało się przy niektórych specjalnych