Teraźniejsza Prawda nr 157 – 1954 – str. 85
siódmego miesiąca zdaje się przedstawiać na Wiek Ewangelii nasze przywileje dotyczące miłosierdzia, przywileje związane z braterską miłością, tj. siódmą łaską wymienioną w liście św. Piotra (2Piotra 1:5-7) a także siódmą pod względem logicznym choć nie pisanym porządku w dwunastu łaskach reprezentowanych w drogich kamieniach napierśnika arcykapłana, a także w drogich kamieniach murów Nowego Jeruzalemu. Dzień Pojednania przedstawia na Wiek Ewangelii doświadczenie związane z ofiarą za grzech całego Chrystusa Głowy i Ciała, a nie ich dzieło pojednania w czasie Tysiąclecia. Święto Kuczek przedstawia na Wiek Ewangelii różnych członków pozaobrazowego Izraela, przebywających w swojej własnej klasie, podczas gdy uroczyste święta w pierwszy i ostatni dzień przedstawiają dwa okresy żęcia. Dwanaście nowiów księżyca przedstawiają na Wiek Ewangelii dwanaście okresów poświęconych doświadczeniom związanym z rozwojem, etc. dwunastu głównych łask; podczas gdy obchodzenie czyli świętowanie ich, wyobraża doświadczenia związane z rozwojem, itd. tych dwunastu łask. Dni radości przedstawiają, jeśli chodzi o Wiek Ewangelii, wszelkie nasze doświadczenia, prace, przywileje i osiągnięcia, które dają nam radość w Panu.
(20) Zgodnie z tym można powiedzieć, że te dni uroczyste, dni nowiów księżyca i dni radości, przedstawiają wszystkie strony chrześcijańskiego życia z jego podstawowymi założeniami, fundamentami, rozwinięciami, przywilejami, błogosławieństwami, środkami, pomocami, osiągnięciami, doświadczeniami, łaskami, obowiązkami, zaopatrzeniami i stadiami rozwoju, itd. Jest to w związku z nimi, że ofiara całopalna Jezusa jest przez Niego sprawowana za nas, jako najpełniejszy dowód, iż Bóg przyjął Jego ofiarę za nas, a także w związku z nimi ofiarowuje On nasze ofiary spokojne, nasze śluby powzięte i dotrzymane względem Boga, które są przyjmowane przez Boga dzięki zasłudze Jezusa. Trąbienie w trąby przy tych dwóch formach ofiar w czasie pozafiguralnych dni uroczystych, dni nowiu oraz dni radości, wyobrażających proklamację poselstwa Prawdy o pozafiguralnych ofiarach całopalonych i ofiarach spokojnych w zastosowaniu do myśli tych pozafiguralnych dni uroczystych, dni nowiu i dni radości. W ten sposób w czasie pozaobrazowego Sabatu
kol. 2
w związku z Jezusową służbą i objawionym przyjęciem przez Boga Jego ofiary i naszym poświęceniem postanowionym i dokonanym, pozaobrazowi Kapłani ogłaszają poselstwo o Boskiej łasce usprawiedliwiającej dzięki zasłudze Jezusa, przyjętej wiarą w Bożą obietnicę. Także w czasie pozaobrazowego Święta Przejścia, w związku z usługą Jezusa dostarczającą stosownych przywilei, wypływających z pozafiguralnej ofiary całopalenia i ofiary spokojnej, Kapłani mają ogłaszać łączące się z tym Prawdy, tj. Prawdy o śmierci Chrystusa, usprawiedliwieniu i poświęceniu aż do śmierci. Przy pozafiguralnym „święcie tygodni” (2Moj. 34:22; 5Moj. 16:10, 16; 2Kron. 8:13), czyli „w dniu pięćdziesiątym” (Dz.Ap. 2:1), zwanym także Pięćdziesiątnicą albo Zielonymi Świętami, w związku z ofiarowaniem przez Jezusa wyżej wymienionych ofiar, różne szczegóły Ducha mają być ogłaszane przez Kapłanów jako poselstwo Prawdy, pochodzącej ze Słowa Bożego, zastosowanej do tej okoliczności.
(21) W pozafiguralny roczny siódmy nów księżyca w związku z tymi samymi dwiema ofiarami ma być ogłaszane poselstwo bezinteresownej miłości w jej rozlicznych formach, jako poselstwo Prawdy. W pozafiguralny Dzień Pojednania w związku z powyższymi dwiema ofiarami Kapłani mają ogłaszać poselstwo pojednania przez dwie ofiary za grzech i służbę oczyszczonego Wielkiego Grona. W pozaobrazowe Święto Kuczek w związku z tymi samymi dwiema ofiarami, Kapłani mają rozgłaszać poselstwo Prawdy dotyczące różnych klas łączących się z Bożym Planem. W dwanaście pozaobrazowych nowiów księżyca łącznie z tymi samymi dwiema ofiarami, Kapłani mają ogłaszać poselstwa Prawdy o dwunastu najważniejszych łaskach, o każdej z nich w jej pozafiguralnym miesiącu, będącym okresem jej rozwoju. I we wszystkie dnie radości w związku z tymi samymi dwiema ofiarami odpowiednie Prawdy winny być głoszone jako poselstwo. Czynienie zaś tego wszystkiego zawsze w związku z dwiema pozaobrazowymi ofiarami ukazuje, jak nauka Jezusa i nasze poświęcenie, postanowione i wprowadzone w życie, są czynne poprzez cały Wiek Ewangelii i mają przenikać wszystkie ogłaszane przez nas Prawdy. Jednym słowem, wiersz 10 poucza, że mamy głosić Słowo Boże i tylko Słowo Boże i wszystko ze Słowa Bożego, jako konieczne w każdym okresie odpowiednio do warunków każdej sposobności. Nauka z tego: Głoście