pokoju ale co więcej: Właściwa miara braterskiej miłości zawiera w sobie gotowość „kłaść duszę za braci” (1Jana 3:16).

      A zatem dopiero po uczynieniu wszystkiego co było w mocy naszej aby zachować jedność zgodnie z Pismem Św. a pomimo, to rozłam jest nieunikniony, to wtedy możemy go uważać jako dozwolone przez Opatrzność przesiewanie, z którego wyniknie dobro. Każdy powinien uprzednio starannie i z modlitwą zbadać swoje własne serce i postępowanie, aby upewnić się, że miłość (a nie samolubstwo i chełpliwość) rządzi nim. A gdy rozłam nastąpi, każdy powinien być staranny w tym by unikać wszelkich nieprzyzwoitych
kol. 2
słów, czynów czy też spojrzeń, które później mogłyby być zaporami przeszkadzającymi na powrót tych, którzy zauważywszy błąd w swoim postępowaniu, mogliby następnie zapragnąć wrócić do świętej społeczności. I tacy wracający bracia powinni być przyjęci z radością i jak najserdeczniej – z ognia… ich wyrywając”, itd., (Judy 23). „Ale wy najmilsi budując się na najświętszej wierze waszej i modląc się w Duchu Świętym, samych siebie w miłości Bożej zachowajcie, oczekując miłosierdzia Pana naszego Chrystusa ku żywotowi wiecznemu” (Judy 20,21). – P. ’53, 50.

kol. 1

TRĄBY I MARSZE
WIEKU EWANGELII

4 Moj. 10 (ciąg dalszy)

      (18) Na podstawie naszych poprzednich rozważań o dwóch pozafiguralnych trąbach z łatwością poznamy, że trąbienie w te trąby przedstawia Kapłaństwo ogłaszające Słowo Boże, czyli każące, pouczające i rozpowiadające Prawdę o ludzkim i Boskim zbawieniu, przy czym zwykłe trąbienie przedstawia konstruktywne proklamowanie Prawdy, podczas gdy alarmowe trąbienie przedstawia głoszenie Prawdy przez zbijanie błędu i poprawianie tego co błąd wytworzył. Stąd też wynika, że gdy śpiewamy hymn nr 24: „Brzmij głośno trąbo, brzmij radosną błogą pieśń. Niechaj lud się dowie, na krańcach świata wieść”, to w ten sposób zachęcamy się wzajemnie, by głosić Słowo Boże o dwóch zbawieniach. Staje się to tym więcej oczywiste, gdy zrozumiemy pozafigurę wiersza 10. W typie były trzy rodzaje okoliczności poza wojną, marszami i zgromadzeniami ludzi, kiedy trąby miały być używane do trąbienia zwykłego (niealarmowego), tj. w związku z ofiarami całopalonymi i ofiarami spokojnymi, a mianowicie: w dnie wesela (radości), w dnie uroczyste i gdy księżyc był w nowiu (w. 10). Święta uroczyste są wyliczone w 4Moj. 28; 29, oraz w 3Moj. 23. Nów księżyca oczywiście wypadał co miesiąc i tylko siódmy nów był świętem (3Moj. 23:24; 4Moj. 29:1). Dniami radości były wszelkie okresy specjalnego radowania się narodu takie jak: przeniesienie Arki Przymierza (1Kron. 15:24, 16:6), poświęcenie świątyni
kol. 2
(2Kron. 5:12; 7:6), położenie fundamentów pod drugą świątynię (Ezdr. 3:10), poświęcenie murów miejskich przy odbudowie Jerozolimy (Neh. 12:35, 41) i ponowne wprowadzenie świętych obrzędów w świątyni (2Kron. 29:27). Jak wiemy całopalenia wyobrażają Boski objaw przyjęcia ofiar za grzech, podczas gdy ofiary spokojne reprezentują nasze śluby poświęcenia, ich przyjęcie i dokonanie. W czasie Wieku Ewangelii Bóg okazuje przyjęcie Jezusowej ofiary za grzech, przez Jezusowe nauczanie, uspraiedliwienie, uświęcenie (tak w człowieczeństwie jak i w Nowym Stworzeniu) i wyzwolenie nas przez Niego.

      (19) Sabat wyobraża nasz odpoczynek w usprawiedliwieniu z wiary, jako że błogosławieństwa Tysiąclecia będą nam policzone dzięki wierze. Święto Przejścia obchodzone w dniu 14 Nisan przedstawia śmierć Chrystusa i uzyskanie przez nas korzyści w usprawiedliwieniu i braniu udziału wraz z Nim w ofierze za grzech, natomiast siedem dni świąt przaśników przedstawiają różne specjalnie radosne doświadczenia życia chrześcijańskiego w czasie siedmiu epok Wieku Ewangelii, podczas gdy pierwszy i ostatni dzień, które były uroczystymi świętami przedstawiają dwa jego okresy żęcia. Zielone Świątki przedstawiają nasz przywilej w Świętym Duchu w czasie Wieku Ewangelii (jego spłodzenie, ożywienie, wzrost, wzmocnienie, zrównoważenie, skrystalizowanie i narodzenie). Dzień nowego księżyca

poprzednia strona – następna strona