Teraźniejsza Prawda nr 155 – 1954 – str. 57
szukał on pomiędzy ludem Bożym takiego wodza, gdy siedem klas zostało odrzuconych („Potem rzekł Samuel do Isajego: Wszyscyż to już synowie?”, w. 11). Ten zaś wódz przechodził przez okres przygotowania, częściowo poprzez wpływ sprzed urodzenia (w r. 1851 i 1852), który dawał mu niezbędne zdolności umysłu i serca (bo rodzice jego poświęcili go Bogu przed urodzeniem i dobrze go uposażyli), częściowo zaś przez odpowiednie wychowanie w dzieciństwie, które sprawiło, że w późniejszych latach oświadczył on, iż nie pamięta takiego czasu, w którymby nie był w poświęconej postawie – zawsze on chciał pełnić wolę Boga – częściowo przez postawienie sobie za cel nie wierzyć niczemu takiemu, co by się sprzeciwiało Bożemu charakterowi (ta zasada przez dwa lata od r. 1868 do 1870, prowadziła go przez doświadczenia z sekciarskim kościelnictwem, niewiarą, poganizmem i innymi niechrześcijańskimi religiami, itd. co opisaliśmy w rozdziale 7), a częściowo przez wyleczynie się prawie z rozpaczy spowodowanej trudnością dotarcia do religijnej Prawdy około r. 1870, które nastąpiło dzięki wyjaśnieniom Jonasza Wendella, adwentyskiego kaznodziei (Z’16, 170, par 9, 10), on bowiem przekonał go, że Biblia jest Bożym objawieniem i że nie uczy ona ani o ludzkiej nieśmiertelności ani o wiecznych mękach, a co z tego wynika, nie uczy też o przeznaczeniu całej ludzkości na wieczne męki w przeciwieństwie do tego o czym pouczał kościół, do którego on wpierw należał, a z powodu której to nauki odrzucił on Biblię jako Boskie objawienie, będąc przekonanym iż Biblia o takich rzeczach poucza. Tak więc pod wpływem kaznodziejstwa Jonasza Wendella doszedł on do takiej postawy umysłowej, iż zapragnął zbadać kwestię Bożego objawienia Biblii i potem przyjął ją za Boskie objawienie. Członkowie pozafiguralnego Samuela, którzy otrzymali odpowiedź: „Jeszcze został najmłodszy” (w. 11), byli to bracia Jerzy Stetson oraz Jerzy Storrs, (przedruki str. 46, par. 4, 10-13; 71, par. 3- 5, 14, 15; 623; 624); oni mieli przywilej namaszczenia br. Russella jako pozafiguralnego Dawida pomiędzy latami 1871 i 1874 (Strażnica z roku 1916, 170, par. 13): te referencje można czytać z korzyścią.
(12) Odpowiedź Isajego pozafiguralnie wyraża, że w tym czasie brat Russell działał jako duchowy pasterz niektórych
kol. 2
owieczek Pana („który pasie owce”, w. 11). Z tego wynika, że odpowiedź ta musiała być udzielona już po uratowaniu go przez Jonasza Wendell ze stanu prawie beznadziejnego poszukiwania za Boskim objawieniem. Szukał on go przez dwa męczące lata, badając pustynie poganizmu i mahometanizmu, gdzie – jak przekonał się – nie było żadnej oazy, w której spragniona dusza mogłaby ugasić swe religijne pragnienie. Pouczony, że Biblia jest Bożym natchnieniem i że nie nauczała ona o ludzkiej nieśmiertelności, wiecznych mękach i przeznaczenia całego rodzaju ludzkiego na wieczne męki, lecz że zgodnie z Biblią śmierć jest karą za grzech, i że cały rodzaj ludzki jest na nią skazany nie przez Boskie przeznaczenie, lecz wyrokiem Bożym za grzeszników pełnych buntu; a mając serce pełne gorliwości, miłości Boga, Prawdy i bliźnich nie mógł on czynić inaczej, lecz głosić tę część Prawdy, którą posiadał. Począwszy od r. 1870 zgromadził wokół siebie klasę biblijną, której członkom starał się dopomóc w poznaniu dróg Bożych tak dalece jak je sam znał. Tak więc „pasł on owce” (w. 11). Niektórzy członkowie pozafiguralnego Isaja powiedzieli bratu Stetsonowi i br. Storrsowi o nim („posłał i przywiódł go”, w. 12), brat Storrs posłał mu swe pismo, które się nazywało The Bibie Examiner – Przegląd Biblijny. Brat Storrs od lat pisał i wygłaszał kazania, głosząc następujące tezy: Adam sprowadził grzech i śmierć a nie wieczne męki na całą ludzkość. Jezus Chrystus z łaski Bożej dał Samego Siebie na okup za wszystkich; wszyscy więc muszą mieć sposobność uzyskania błogosławieństw pochodzących z okupu; wybrani, których wybór nie jest dowolny ale warunkowy zależny od wiary działającej przez miłość do zwycięstwa, mają tę sposobność daną im w tym życiu, w czasie którego są oni przygotowywani do współdziedzictwa z Chrystusem w Jego tysiącletnim rządzeniu; ostatecznie niepoprawni będą zniszczeni, a nie torturowani wiecznie.
(13) Brat Russell czytając powyższe pismo wypełnione takimi tematami poczuł, iż wpływ czytanych przedmiotów był bardzo dobroczynny, zanim jednak opiszemy to, musimy się zatrzymać na chwilę i zbadać typowe opisy br. Russella jak są one podane w w. 12. Chociaż opis jego w tym wierszu nie jest dosłowny, będzie na miejscu powiedzieć tu kilka rzeczy o jego stanie fizycznym. Pastor Russell nigdy nie był fizycznie silnym i zdrowym człowiekiem. Nawet przy urodzeniu