Teraźniejsza Prawda nr 155 – 1954 – str. 56
tych czterech synów, tzn. czwarty, piąty i szósty syn Isajego? Odpowiedzią na to jest: utratników koron spośród poświęconych od r. 1858 do r. 1868, oglądanych w przewidywaniu jako Lewitów Epifanii. To że Bóg nazywa rzeczy nieistniejące istniejącymi ze względu na czym one będą, o tym mówi Pismo Święte (Rzym. 4:17). Jest to także widoczne w służbie poświęcenia kapłańskiego w tym, że Aaron był odziany w szaty chwały i ozdoby przed swym poświęceniem (3 Moj. 8:6-9, 12-15), co jak nasz Pastor wskazuje w Cieniach Przybytku Tom V str. 42 figuruje, że przed poświęceniem Najwyższego Kapłana Świata Bóg uważa go za takiego ze względu na to, co stanie się w czasie Tysiąclecia, za będącego nim przed jego poświęceniem. To samo jest bezpośrednio pokazane typowo, jeśli chodzi o tracących korony, w 4Moj. 16, gdzie Kore (Kaatyta) i jego 250 sprzeciwiających się Lewitów, figurujący utratników koron w Prawdzie (Kore) i w kościele nominalnym (250 Lewitów) w przesiewaniu 1908–1911r., sprzeciwiają się Jezusowi (Mojżesz) i Kapłaństwu (Aaron) w czasie tego przesiewania, podczas gdy rzeczywiści Lewici tego czasu byli tymczasowo usprawiedliwieni, gdy Lewici Wielkiego Grona są należącymi do Epifanii, stąd wynika, że ci z 1908–1911 przesiewacze zanim stali się członkami Wtórej Śmierci (zabitymi przez ogień przed Panem, 4Moj. 16: 35) musieli być oglądani sposobem przewidywawczym jako Lewici Epifanii. Stosownie też rozumiemy, że czwarty syn Isaja przedstawia takich utratników koron od r. 1858 do r. 1862, którzy byli w przewidywaniu Gersonitami Epifanii i którzy jako tacy współpracowali z pozafiguralnym Samuelem w jego odpowiedniej pracy ewangelistycznej. Ci zostali odrzuceni częściowo dlatego, bo byli nieodpowiedni i częściowo też dlatego, bo było ich wielu, podczas gdy nasz Pan poszukiwał jednej jednostki jako przyszłego wodza.
(10) Piąty syn Isaja ma figurować odpowiednio tych utratników koron, którzy jako poświeceni redaktorzy i wydawcy od około r. 1862 do około r. 1865 współpracowali z pozafiguralnym Samuelem w jego odpowiedniej pracy ewangelistycznej i którzy w sposób przewidywawczy uważani byli za Merarytów Epifanii, podczas gdy byli oni wypróbowani w latach od około 1862 do około 1865. Zostali oni odrzuceni dla tego samego powodu co przewidziani Gersonici Epifanii. Szósty syn Isajego
kol. 2
odpowiednio przedstawia tych utratników koron, którzy będąc uczonymi lingwistami, tłumaczami, historykami i systematykami, od około r. 1865 do około r. 1868 współpracowali z pozafiguralnym Samuelem w jego odpowiedniej pracy ewangelistycznej i którzy w przewidywaniu byli uważani za Kaatytów Epifanii. Ci również zostali odrzuceni dlatego, bo byli nieodpowiedni na to stanowisko, jak i dlatego, że urząd na który był poszukiwany kandydat, wymagał jednostki. Proces eliminacji, przez który przechodzili pozafiguralni kandydaci, jak dotąd odsunął sześć różnych klas od wyboru. Pozostała jeszcze tylko jedna klasa spośród prawdziwego i nominalnego ludu Bożego miłującego i badającego Biblię a było nią Małe Stadko, które w badanym typie jest przedstawione przez siódmego syna Isajego i które od około 1868 r. do około r. 1871 współpracowało z pozafiguralnym Samuelem w ewangelistycznej pracy. Odrzucenie tej klasy dowodzi również, że nie była ona odpowiednia na ten urząd, a także i było z tego powodu, że urząd ten wymagał tylko jednego człowieka do dzierżenia go. Wynika z tego, że każda klasa od początku miała spotkać się z odrzuceniem bez względu nawet na fakt, że jedną z nich było Małe Stadko, choć bowiem Małe Stadko było zawsze i jest wierne, członkowie jego jako całość nie nadawali się na ten urząd. Jedynie jedna wśród nich jednostka posiadała niezbędne kwalifikacje na to miejsce i dlatego od początku Bóg miał ją na myśli i tylko tę jednostkę jedynie („bom tam sobie upatrzył między syny jego króla” – w. 1), choć przez cały czas pozafiguralny Samuel nie wiedział o tym fakcie i myślał mając każdą z siedmiu klas przed sobą, że ma przed sobą namaszczonego przez Pana. Małe Stadko przeszło odpowiednie badanie w r. 1868 do r. 1871. Okresy próby siedmiu klas podane powyżej są jedynie przybliżonymi; i oparte są na następstwie siedmiu synów w typie i na siódmej części pozafiguralnego czasu od r. 1871, przy czym odpowiedni czas dla każdej klasy jest raczej zgadywaniem.
(11) Przez cały czas od r. 1846 do r. 1871 pozafiguralny Samuel poszukiwał wodza dla ludu Pańskiego; był on pewny, że skoro wodzowie utratnicy koron byli odrzuceni od tego urzędu, to Pan musiał mieć kogoś innego na myśli by nim ten urząd obsadzić. Dlatego też raczej przez postawę serca i umysłowe przekonanie, nie zaś przez słowa, wciąż