Teraźniejsza Prawda nr 153 – 1954 – str. 31
dowodów na ten czas. Małemu Stadku dany był rozkaz „Czujcie… i módlcie się na każdy czas, abyście byli godni ujść tego wszystkiego, co się dziać ma i stanąć przed Synem człowieczym (Łuk. 21:36), co się też wypełniło. My, którzy tu pozostaliśmy dla własnego dobra i z opatrzności Bożej, dobrze uczynimy gdy będziemy postępowali za ich przykładem. W naszym czuwaniu słuchajmy przestróg Słowa Bożego i jego wypełnień w znakach czasów, a nie postępujmy
kol. 2
za spekulantami którzy rosną jak grzyby po deszczu ze swymi teoriami. Bóg dał nam dosyć informacji abyśmy mogli wiernie wykonać pracę, jaką nam dał do wykonania. On nigdy nie obiecał dać nam wszystkich szczegółów naprzód, przed ich wypełnieniem. Bądźmy zatem kontenci i odpoczywajmy w Panu — „w pracy nie leniwi, duchem pałający, Panu służący.” P. 1953, 78.
kol. 1
SYNOWIE BOŻY – CÓRKI LUDZKIE
Pytanie: W jednym z poprzednich wydań zwiastuna (Herald) wyjaśniasz, że synowie Boży z 1Moj. 6:1-4 są to aniołowie, którzy zgrzeszyli przed potopem. Ja rozumiałem, że ci synowie Boży byli męskimi potomkami Seta, a córki ludzkie, że były żeńskimi potomkami Kaina. Które jest właściwe?
Odpowiedź: Według naszego wyrozumienia synowie Boży w tym ustępie są aniołami a nie ludzkimi istotami. Na szczęście dla nas, Pan Sam dał nam odpowiedź na to pytanie do Judy 6 i 7, które chcemy przytoczyć z Amerykańskiej Przejrzanej Wersji, z naszymi komentarzami podanymi w nawiasach: „I aniołów, którzy nie zachowali ich własnego księstwa (warunku i panowania, który był ich stanem, jako istot duchowych), ale opuścili ich własne mieszkanie (zaprzestali żyć na poziomie duchowym stwarzając sobie ciała ludzkie, w których mieszkali, jako w ich własnych miejscach przemieszkiwania, gdy żyli z niewiastami i wytworzyli z nich rodzaj olbrzymów), zachował (Bóg) wiecznie (w długo trwających) związkach ciemności (którymi byli wstrzymani i ograniczeni do ciemności, jako jedynego warunku, w którym mogli się materializować, tak jak to jest widoczne w ciemnych pokojach, w których oni zjawiają się na spirytystycznych seansach), na sąd dnia wielkiego (Dnia Tysiąclecia, gdy po otrzymaniu trochę wolności na jego początku, będą wraz z Szatanem zrzuceni do przepaści na tysiąc lat, oraz będą z nim straceni przy końcu tysiąca lat). Jako (tutaj Juda przyrównuje ich w ich prowadzeniu się do Sodomitów, itd.) Sodoma, Gomora i okoliczne miasta, tymże sposobem jako i one (czynili te same rzeczy, co upadli aniołowie) oddały się wszeteczeństwu i udały się za cudzym ciałem (podkreślenia
kol. 2
są nasze) istotami innej natury, tak jak mężczyźni Sodomy usiłowali uczynić to z dwoma aniołami, którzy ukazali się w kształcie ludzkim Lotowi i spędzili noc w domu Lota przed zniszczeniem Sodomy (1Moj. 19:1-11)”. Te wiersze uczą nas, że upadli aniołowie (1Moj. popełniali te same rodzaje grzechów co lud Sodomy, tj.: wszeteczeństwo, udając się w nieczystości za istotami innej natury, tak jak oni udali się za dwoma aniołami, którzy chociaż tymczasowo w ludzkich ciałach, to jednak byli istotami duchowymi. Stąd widzimy że grzechy upadłych aniołów były właśnie takie, jak opisaliśmy je w Zwiastunie. Nowy Testament Dwudziestego Stulecia oddaje 6, 7 wiersz jak następuje: „Także aniołów tych, którzy nie zachowali ich wyznaczonej sfery, ale opuścili ich własne mieszkania na sąd Dnia Wielkiego w wiecznych więzach i czarnej ciemności zachował. Jako Sodoma i Gomora i okoliczne miasta, które oddały się wszeteczeństwu, i popadły w nienaturalne nałogi, tak ci aniołowie są teraz wystawieni, jako przestroga”. To tłumaczenie jest zgodne z naszą myślą. Zobacz również tłumaczenie Revised Standard, Moffata, Younga, itd.
Inne jeszcze rozważanie jest w zgodzie z naszą myślą: Wszędzie w Starym Testamencie, z istot żyjących w owym czasie, to tylko do aniołów odnosi się wyrażenie „synowie Boży” (Ijob 1:6; 2:1; 38:7). Chociaż w Starym Testamencie są figuralne i literalne proroctwa odnoszące się do świętych Wieku Ewangelii, jako synów Bożych (5 Moj. 14:1; Ps. 82:6). Te figuralne i literalne proroctwa nie odnoszą się do osób żyjących podczas Wieku Żydowskiego, lecz podczas Wieku Ewangelii; ponieważ one są proroctwami. Tym sposobem w 5Moj. 14:1 Mojżesz figuralnie