Teraźniejsza Prawda nr 151 – 1953 – str. 93
Czyje jeszcze klęski? Jak po tym będą oni się zachowywać względem Prawdy? Czyje jeszcze doświadczenia są tego przykładem? Czyją ostatecznie klęskę tłumaczy ta zasada?
PYTANIA I ODPOWIEDZI
(P. ’52, 43)
Pytanie: Co jest najwyższą pracą daną przez Pana na Epifanię?
Odpowiedź: Ogłoszenie zabrania Kościoła do chwały po skończeniu jego cierpień ofiarniczych (E Tom 14, str. 269).
Pytanie: Kto miał to najpierw ogłosić?
Odpowiedź: Posłannik Epifanii.
Pytanie: Kiedy on spodziewał się to uczynić?
Odpowiedź: „Uczyni to gdy będzie pisał na temat Objawienia, który będzie jego ostatnią ogólną pracą na ziemi” (E Tom 14, str. 269).
Pytanie: Czy on to ogłosił?
Odpowiedź: Tak. Podczas gdy niejednokrotnie oświadczył się, że wzięcie do chwały Kościoła będzie ukompletowane przy jego opuszczeniu ziemi jako ostatniego członka (zob. Ter. Prawdę 1950, str. 27, kol. 2; E Tom 10, str. 610, 665), on kładł nacisk na to, co okazało się ostatnim jego pismem na temat Objawienia, jak było podane w pamiątkowym numerze Ter. Prawdy 1951, str. 19, gdzie pokazuje, że po jego śmierci Jan na Patmos będzie przedstawiał, nie Małe Stadko, lecz „Wielkie Grono i Klasę Młodociano Godną”, i że poselstwo o weselu i nagotowaniu się i wzięciu do chwały Oblubienicy (ubranej w bisiór – swej własnej sprawiedliwości) miało być ogłoszone w pełności przez Wielkie Grono i Klasę Młodociano Godną „po mojej śmierci”.
Pytanie: Dlatego że ostatni Kapłan przeszedł z miejsca Świętego do miejsca Najświętszego czy jest możliwym aby nowe stworzenia obecnie na ziemi ofiarowali kadzidło przy pozafiguralnym Złotym Ołtarzu?
Odpowiedź: Nie. Kadzidło było tam ofiarowane tylko przez Kapłanów. Było ono ofiarowane „za modlitwy wszystkich świętych na złotym ołtarzu, który jest przed tronem” (Obj. 8:3, tłumaczenie Diaglotta). Anioł, który „przyszedł i stanął przed ołtarzem, mając kadzielnice złotą”, przedstawiał Chrystusa, Głowę i Ciało (E Tom 6, str. 123; E Tom 9, str. 374) – a nie tylko Głowę, albowiem Jego ofiara była ukończona dawno przed tym. Kadzidło w tym wierszu odnosi się do ofiary
kol. 2
pozafiguralnego Kozła Pańskiego, i było ofiarowane za modlitwy wszystkich świętych, nawet za ostatniego członka (pozafiguralnego Zachariasza), którego sprawiedliwa krew była wylana jako część „ofiarowanego życia Kościoła” (Strażnica 1913, str. 181). Zatem nie ma klasy Chrystusowej po śmierci pozafiguralnego Zachariasza; a każde nowe stworzenie lub członek Klasy Młodociano Godnej, który obecnie usiłuje ofiarować kadzidło na Złotym Ołtarzu, działa przeciw zarządzeniom Bożym i znajduje się w niebezpiecznym stanie, zależnie, ma się rozumieć, do jakiego stopnia grzeszy przeciw światłu; albowiem „od każdego, komu wiele dano, wiele się od niego upominać będą” (Łuk. 12:48). Posłannik Epifanii, w P ’22, str. 45, par. 4, ostrzegał braci jak następuje, „W obrazie, żaden Lewita nie mógł prawnie ofiarować kadzidło Panu. Gdyby to usiłował czynić, byłoby to buntem, za który kara byłaby śmierć (4Moj. 16:5,11,16-22, 35-40).” Wprawdzie, te nowe stworzenia które grzeszą przeciw światłu które Pan daje im, a przystępują aby ofiarować kadzidło są „grzesznikami przeciw własnym duszom” (4 Moj. 16:38). Mając serdeczną miłość dla tych, którzy za daleko postąpili, a których jeszcze, moglibyśmy „przez postrach do zbawienia przywieść, z ognia ich wyrywając, mając w nienawiści i suknie, któraby była od ciała pokalana” (list Judy 23), my w imieniu Pańskim prosimy ich aby odwrócili się od buntowniczego postępowania („buntu, za który kara byłaby śmierć”), i pokutowali dopóki przebaczenie można otrzymać (Żyd. 6:4-6). To jest zgodne z tym, co brat Russell powiedział, tj. że przyjdzie czas specjalnego zbawienia dusz – przy końcu Wieku po wzięciu do Chwały Małego Stadka, gdy Wielkie Grono będzie na ostatniej próbie na życie lub śmierć (Przedruk Strażnic, str. 3089, kol. 2). Mamy wielką radość (Łuk. 15:7,10; Jak. 5:20) z powodu tego, że pewna liczba, braci odwróciła się niedawno od fałszywych przedstawień Szatana i jego ułudy, a przyszła z powrotem do błogosławionej Prawdy Paruzji i Epifanii. Oby oni