Teraźniejsza Prawda nr 151 – 1953 – str. 85
usprawiedliwienia i w stosunku do nich wysiłek był czyniony, by doprowadzić ich do poświęcenia. Takie różne cele były związane z prywatnymi zebraniami pozafiguralnych książąt. One prawie zawsze przybierały formę rozmów, czytania literatury i korespondencji, a specjalnie były rozmowami i czytaniem literatury. Jednym z tych celów było przyciągnięcie skłonnych do Prawdy, co też w niektórych wypadkach się zdarzało; innym zaś celem był cel wychowawczy dopomóc im do wytworzenia jaśniejszych poglądów, które z kolei oddziaływały na innych. Przykładem tego, że przed rokiem 1874 prawie wszyscy książęta z utratników koron byli zwolennikami nauki po-tysiącletnim przyjściu Chrystusa. W czasie jednak okresu żęcia dobra ich część została zwolennikami nauki o przedtysiącletnim przyjściu naszego Pana. Pomimo to, nikt z nich prawie nie przyjął myśli, że Tysiąclecie przyniesie korzyści zmarłym niewybranym. Dla nich, możliwości ofiarowane nie-wybranym zmarłym, wydawały się „niebezpieczną doktryną”. Jednak nawet tego rodzaju grupa zwolenników Tysiąclecia, jest lepsza niż grupa zwolenników po-tysiąclecia, gdyż pomogła ona wielu do przyjęcia z upragnieniem Wtórego Przyjścia, podczas gdy przedtem tylko się lękali; oni też dopomagali niektórym zbliżyć się do Prawdy, z powodu tego przedmiotu o Tysiącleciu. Bez wątpienia też, trzeci cel tych prywatnych zgromadzeń przed Panem, byłby przygotować takich utratników koron do otworzenia im oczu po zniszczeniu ich cielesnych umysłów. Ostatecznym zaś celem było niewątpliwie ostrzeżenie dla tych, którzy się stawali coraz więcej wrodzy Prawdzie, ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem wynikającym z takiego postępowania, które to ostrzeżenie wielu z nich wzięło do serca, podczas gdy inni odrzucili je z tragicznymi skutkami dla samych siebie.
(9) Należy zauważyć również, że wiersze 5- 7 pokazują, że były dwa rodzaje trąbienia w trąby. Jedno z nich opisane jest w sposób negatywny, lecz nie jest określone. Drugie jest określone jako trąbienie na alarm (zob. par. 11). Trąbienie na alarm przedstawia proklamację spornego poselstwa. Że jest to prawdziwa interpretacja, świadczy o tym tekst, który był przez nas już pokrótce wyjaśniony (4Moj. 31:6). Hebrajski rzeczownik przetłumaczony w tym miejscu
kol. 2
jako alarm brzmi teruah zaś słowo hebrajskie oznaczające trąbić na alarm jest rua, z którego teruah pochodzi; podczas gdy hebrajski czasownik oznaczający trąbienie niezależnie od alarmu jest taka. Poza wierszami 3, 4, 7 znajdujemy w Psalmie 81:4 dobrą ilustrację użycia tego słowa w przeciwieństwie do słowa rua i pochodzącego od niego rzeczownika teruah. Jednym z najlepszych przykładów, że te dwa słowa oznaczają trąbienie na alarm symbolizując proklamację spornego poselstwa, jest w w. 9, który będzie później wyjaśniony, gdy dojdziemy do niego w tym rozdziale. Inny dobry przykład świadczący, że teruah oznacza alarm w sensie kontrowersji w figurze i w pozafigurze, można znaleźć w 4Moj. 31:6, gdzie są przedstawione sporne poselstwa brata Russella, jakie były wystosowywane do błądzących członków nominalnego kościoła w czasie żęcia. Oto są teksty, w których czasownik rua w typowym sensie ogłaszania spornego poselstwa jest użyty: Jozue 6:10, 16, 20; Joela 2:1; 1Sam. 4:5; zaś w tekstach następujących występuje rzeczownik teruah typowo w sensie proklamacji spornego poselstwa: Jozue 6:5, 20; 1Sam. 4:5; Sof. 1:16; 2Sam. 6:15; Amos 1:14; Jer. 4:19; 49:2. Nie tylko te teksty Pisma Św. dowodzą, że taka była myśl użycia tych słów o wojennym znaczeniu, lecz również dowodzą tego fakty odnoszące się do pozafiguralnego obozu wyruszającego do marszu. Studiując słup obłoku i ognia Wieku Ewangelicznego, przekonaliśmy się, że marsz Izraela przedstawia pomiędzy wieloma innymi rzeczami postęp w znajomości, zaś posuwanie się słupa przedstawia stopniowe odkrywanie Prawdy. Normalnie jednak, w jakich warunkach Prawda się rozwija? Jak wskazał nam nasz Pastor wielokrotnie, postęp Prawdy odbywa się pośród sporów.
(10) Możemy wskazać, aby dowieść tego, na przykłady. Oto w czasie sporu o okup rozdział z 3 księgi Mojżesza stał się jasnym naszemu Pastorowi i cały `prawie Namiot Zgromadzenia na puszczy. Co więcej, w czasie tej kontrowersji cała doktryna Okupu została przedziwnie wyjaśniona. Również wśród kontrowersji doktryny o Ofierze za Grzech, Przymierzach i Pośredniku zostały wyjaśnione. W czasie sporu dotyczącego niewiary, Okup w stosunku do Adama i Jezusa stał się jaśniejszym, i powszechne zbawienie od Adamowego potępienia w odróżnieniu od