Teraźniejsza Prawda nr 150 – 1953 – str. 77
BOSKA ODPOWIEDŹ DO ABRAHAMA
(20) 1Moj. 15:7-21 daje nam dowód czasu, który pokazuje 18 kwietnia 1916, tj. 15 Nisan, pierwszy dzień Święta Przejścia, jako datę, gdy ostatni członek klasy Chrystusa został popieczętowany na czole. Według Strażnicy (zob. Przedruki 3957 i Komentarz Bereański na w. 9), dni lat ofiarowanych zwierząt i ptaków przez Abrahama wynosiły 3960 i przedstawiają tę liczbę lat. Przymierze było uczynione z Abrahamem 15 Nisan, 2045 lat przed Chr., dokładnie 430 lat co do dnia przed wyjściem Izraela z Egiptu (2Moj. 12:41), które nastąpiło 15 Nisan 1615 roku przed Chr. To było 2044 lat 81/2 miesiąca do 1 stycznia 1 roku Pańskiego. Różnica pomiędzy 3960 latami a 2044 i 81/2 miesiąca wynosi 1915 lat i 31/2 miesiąca, które od 1 stycznia 1 roku Pańskiego, skończyłyby się (czasu księżycowego) 18 kwietnia 1916 (a nie 1915, jak to Clayton Woodworth pokazuje w Bereańskim Komentarzu). Zatem 3960 pełnych lat od 15 Nisan 2045 przed Chr. skończyłoby się 15 Nisan 1916. W 1 Moj. 15:8 Abraham nie pytał się co do tego, kiedy odziedziczyłby ziemię, lecz „po czemże poznam, iż ją odziedziczę?” – on pragnął pewnego upewnienia. Bóg dając mu to zapewnienie, niewątpliwie wskazał na Nasienie obietnicy. Przeto gdy ostatni członek klasy Chrystusa byłby znaleziony i położony na ołtarzu ofiarniczym, i dowiódłby, że ofiarę tę złożył prawdziwie przez opuszczenie symbolicznego Egiptu w czwartym symbolicznym pokoleniu tj. (1) Wiek Patriarchalny, (2) Wiek Żydowski, (3) Wiek Ewangelii, (4) Wiek Tysiąclecia, w którym jesteśmy od 1874, jak to jest pokazane w wierszach 13-16 – wtedy podstawa zapewnienia byłaby zupełną, ponieważ Nasienie byłoby wytworzone, które dałoby Abrahamowi i innym, którzy są mu podobni dziedzictwo (Dz.Ap. 7:5). Zatem ten ustęp dowodzi, iż w Dniu Przejścia, tj. 18 kwietnia 1916 ostatni członek Chrystusa dowiódł, że jego człowieczeństwo było ofiarowane przez opuszczenie symbolicznego Egiptu, tj. przez posiadanie dosyć Prawdy (popieczętowany na czole) aby odłączyć się od tego obecnego złego świata.
(21) Fakt, że symboliczny czas zimy ucisku rozpoczął się w 1914, obejmując częściowo, a w 1916 objął całe Chrześcijaństwo, dał znać, że wówczas tylko utratnicy koron nie byli jeszcze wybawieni z błędu
kol. 2
i dowodzi, że poprzednio całe Maluczkie Stadko było wybawione z Babilonu, tj. zżęte (zob. Jer. 8:20).
(22) 40-dniowa służba naszego Pana poprzedzająca wniebowstąpienie, świadcząca o rzeczach Królestwa (Dz.Ap. 1:3), przedstawia 40 lat służby Kościoła w żęciu z poselstwem Królestwa, która to praca skończyła się dla Maluczkiego Stadka w roku 1914, ponieważ natychmiast potem, zamiast głosić poselstwo Królestwa, jako poselstwo żęcia, pozostawili oni to poselstwo Wielkiemu Gronu i klasie Młodociano Godnej, którzy dokonali tej pracy w pokłosiu, podczas gdy Maluczkie Stadko zaczęło uderzać Jordan, wyznawać grzechy Chrześcijaństwa nad Kozłem Azazela, wykonywać sąd zapisany, tj., ogłaszać wyrok zniszczenia Chrześcijaństwa, oraz prowadzić walkę w pierwszej pozafiguralnej Walce Gedeona. Stąd koniec 40 dniowej służby naszego Pana przed wniebowstąpieniem, przedstawia koniec pracy Kościoła w żęciu w 1914.
(23) Fakt, że pokłosie było dokonywane przez Wielkie Grono („ubogiego”, którzy są takimi z powodu pozbawienia ich bogactw Wysokiego Powołania) i przez klasę Młodociano Godnych („przychodnia”; którzy są takimi z powodu nienależenia do Duchowego Izraela – nie są Nowymi Stworzeniami – 3 Moj. 19:9, 10), podczas gdy Maluczkie Stadko czyniło inne prace wymienione w (par. 22) od jesieni 1914 do jesieni 1916 dowodzi, że żęcie, jako odrębne od pokłosia trwało 40 lat i skończyło się w jesieni 1914.
(24) Równoległości Żniw od 29-69 po Chr. i od roku 1874-1914 dowodzą, że żęcie jako odrębne od pokłosia było skończone w październiku 1914. Żęcie rozpoczęło się 29 oraz 1874 po Chr. Jezus jako pierwsze ziarno pszenicy (Jana 12: 24) był zżęty na jesieni roku 29 po Chr., krótko potem (Jana 4:34-38) Jezus mówił, że nie tylko byli w czasie Żniwa, lecz że uczniowie dokonali już pewnego żęcia: „Jam was posłał, żąć to, około czegoście wy nie pracowali; insić pracowali, a wyście weszli w pracę ich”. 1335 dni Daniela (Daniel 12:12), jak wiemy, skończyło się w październiku 1874. Od tego czasu sierp Prawdy, według tego ustępu, nader błogosławił Wiernych oświeceniem radującym ich serca, gdy ich żął. W październiku 1874 br. Russell zaczął wyrozumiewać Sposób Powrotu naszego Pana; z tą i innymi doktrynami jako sierpem, natychmiast zaczął pracę żęcia (Str. 16, str. 171, kol. 1, par. 1-3.