(6) obłąkani (zabłąkani) z strony wielu członków Maluczkiego Stadka stopniowo zaczęli wyrozumiewać okoliczności i wypadki, gdy takowe zostały im biblijnie wytłumaczone; i (7) ostatecznie a mianowicie wypełnienie się rzeczy w każdej z tych klas w wszystkich szczegółach podanych w typie. Widzieliśmy każdą z tych rzeczy. Dlatego wiemy, że pozaobraz rozłączenia Eliasza i Elizeusza wypełnił się i to przed naszymi oczami.

      W innych typach Pan daje nam inne aspekty rozłączenia między Maluczkim Stadkiem i Wielkim Gronem. Najwyższy kapłan świata (Jezus z członkami Ciała) prowadzący pozaobrazowego kozła wypuszczalnego, jest jednym z nich; inny jest poświęcenie Lewitów (4Moj. 8:3-26) i ogólny opis ich i ich pracy jako różniąca się od pracy kapłanów (4Moj. 3; 4:1-9). W pierwszym aspekcie Najwyższy Kapłan Świata jest wyobrażony jako sprzeciwiający się błędom doktryn i praktyk w klasie kozła wypuszczalnego, to jest sprzeciwiający się rewolucji tej klasy – i przez takie sprzeciwianie zmusza ją do rąk przeznaczonego człowieka. Tylko ci, którzy wiernie biorą udział w tej pracy, nie chwilowo, lecz kompletnie, są częściami Najwyższego Kapłana Świata. Ktokolwiek by nie ukompletował tej pracy, nie jest częścią
kol. 2
skończonego obrazu. Pozaobraz Najwyższego Kapłana prowadzącego kozła wypuszczalnego nie jest jeszcze ukompletowanym, lecz jest już w procesie działania od początku stycznia 1917, biorąc początek w Brytanii. Niektórzy członkowie Najwyższego Kapłana nie rozpoczęli jeszcze ich udziału w pracy prowadzenia kozła wypuszczalnego. Ostatecznie wszyscy z nich okażą się być działalnymi w tej pracy, aż będzie ukompletowana. Typ Lewitów, który pokazuje więcej szczególny aspekt pozaobrazu, choć nie indywidualnie, jest również teraz w procesie wypełnienia się, lecz nie jest jeszcze ukompletowany. Gdy będzie ukompletowany, każdy indywidualny Lewita będzie znajdować się w swoim miejscu i każdy indywidualny kapłan będzie również znajdować się w swoim miejscu, i każdy z nich będzie za takowe indywidualności uznany. Dlatego teraz nie możemy stanowczo w każdym wypadku twierdzić, kto jest pozaobrazowym kapłanem, a kto pozaobrazowym Lewitą. Jednakowoż każde nowe stworzenie, które jest rewolucjonistą (przeciw Prawdzie Paruzji i Pańskim zarządzeniom podanym przez wiernego sługę) lub gorliwym obrońcą lub podporą tych rewolucjonistów, jest Lewitą, ponieważ kapłani nie są ani wielbicielami ani całującymi Baala. – 1Król. 19:18.

kol. 1

PRZYPISANE l OŻYWIONE USPRAWIEDLIWIENIE

      Niektórzy z naszych korespondentów, mający trudność wyrozumienia różnych podań względem usprawiedliwienia w Strażnicy z 1919 str. 196, zapytują się nas o wyjaśnienie. Następujące są podania z tej Strażnicy, które są niejasne: „W prawdziwym tego słowa znaczeniu nie może być częściowego usprawiedliwienia. Nie ma żadnego postępu w usprawiedliwieniu. Usprawiedliwienie jest rzeczą, momentalną”. Uznajemy, że takie podania są niekompletne i zwodzące. Drodzy Bracia i Siostry, ta doktryna była najprzód wprowadzona w jadalni w Betel w roku 1917 przez brata Rutherforda i sprzeciwia się poglądowi brata Russella o przypisanym usprawiedliwieniu. W tym czasie, gdyśmy bronili prawdy względem tego błędu, nie byliśmy lubiani przez brata Rutherforda. On widocznie musi być dlatego autorem tego artykułu, w którym te słowa się znajdują. Gdyby nadmienił, że mówi tylko o ożywionym usprawiedliwieniu, to byłoby właściwym podaniem, lecz wiedząc, że on zapiera się tymczasowego (przypisanego) usprawiedliwienia trwającego podczas Wieku Ewangelii, ponieważ mówi: „że nie może być częściowego usprawiedliwienia”, musimy uznawać, że takie podanie jest niekompletne i zwodzące.

      Do lata 1909, jak wielu z nas to pamięta, brat Russell nie zawsze mógł widzieć jasną różnicę między przypisanym a ożywionym usprawiedliwieniem, stosującym się do Wieku Ewangelii. Do tego czasu on widział tylko przypisane, a nie ożywione usprawiedliwienie, usprawiedliwienie odnoszące się do Starożytnych Świętych, lecz niektóre ustępy, mianowicie w liście Apostoła Pawła do Żydów, stały się jasnymi dla niego, jako uczące, że podczas Wieku Ewangelii żadnego człowieka usprawiedliwienie nie było ożywione – to jest, że nikt aktualnie nie otrzymał korzyści z przypisanej zasługi i przez to usunięcie wyroku Adamowego – aż się przedstawił Bogu na poświęcenie. To możemy widzieć z różnych ustępów:
kol. 2
„Albowiem jedną ofiarą (jego krwią w pozaobrazowym miejscu najświętszym) doskonałymi uczynił (usprawiedliwił z wyroku Adamowego) na wieki tych, którzy bywają poświęceni” (ofiarowani). To dowodzi, że przed ofiarowaniem nie ma usprawiedliwienia do życia, to jest, że nie ma ożywionego usprawiedliwienia (Żyd. 10:14) „Chrystus wszedł… do samego nieba (do pozaobrazowego najświętszego miejsca), aby się teraz (podczas Wieku Ewangelii) okazywał (z jego zasługą) przed oblicznością Bożą za nami” (za kościołem, a nie za innymi; dlatego tylko poświęconym aktualnie przypisuje Jego zasługę) (Żyd. 9:24). „On jest (podczas Wieku Ewangelii) ubłaganiem za grzechy nasze (tylko za grzechy Kościoła w przeciwności do grzechów świata jak podaje) – (1Jana 3:2). Wyzwolenie z wyroku Adamowego „jest w Jezusie Chrystusie” (Rzym. 3:24). Do niego przychodzimy tylko przez poświęcenie (Rzym 6:3; 1Kor. 12:12, 13; Gal. 3:26, 27; 2Kor. 5:17). Tak więc widzimy, że Bóg usprawiedliwia nas do życia – to jest ożywia nasze usprawiedliwienie – przez aktualne przyjęcie przypisanej zasługi dla nas, po naszym ofiarowaniu się. Dlaczego Bóg nie czyni tego przed naszym poświęceniem. Jest bardzo jasnym, ponieważ może tylko być jeden aktualny użytek zasługi dla każdej jednostki (Żyd. 10:18), a wszyscy, którzy przyjmują Jezusa jako ich Zbawiciela i nie poświęcają się, poszliby na wtórą śmierć, to jest, że nie mieliby sposobności być z pomiędzy tych, dla których Jezus zastosuje Jego zasługę dla restytucyjnych celów w przyszłym wieku, jeżeliby Jezus rzeczywiście dał im teraz korzyść z Jego przypisanej zasługi dla Boskiego zniesienia wyroku Adamowego dla nich. Jakim więc, przed sprawiedliwością Bożą, jest stan tych, którzy przyjęli Jezusa jako ich Zbawiciela przed ich poświęceniem? Odpowiadamy, że ich stan jest tym samem, co Starożytnych Świętych; oni nie są usprawiedliwieni do życia, lecz do społeczności; są tymczasowo (poczytalnie) usprawiedliwieni,

poprzednia strona – następna strona