Teraźniejsza Prawda nr 145 – 1952 – str. 85
w obliczu próby tak zakłamane przez swój niechrześcijański kierunek myśli, że zdjąwszy maskę wyrzekną się same prawa do nazw chrześcijańskich. Któż dziś na przykład uważa Kaizera czy Hitlera za chrześcijan? Ich całkowicie niechrześcijańskie postępowanie podczas wojen, które były wstępem do ognistego pieca, zdemaskowało ich podobnie jak stało się to i z wielu innymi.
W innej przypowieści u Mat. 13:48-50 o sortowaniu ryb złowionych w sieć, oddzieleniu złych od dobrych, i wrzuceniu złych do morza – wyrażona jest myśl o rozdziale wiernych chrześcijan i chrześcijan – hipokrytów. Hipokryci uznani są za niezdatnych. Jest to podobny bieg myśli, jak w podanej powyżej przypowieści o pszenicy i kąkolu. W Obj. 14:17-20 mamy pod postacią wina i jego dojrzałych gron, które zostają poddane prasie i wyciśnięte – inny przejaw tej samej myśli. Winorośl ziemska jest tu zafałszowaniem pojęcia wina sadzonego Boską Prawicę (Jan 15:1-8) i jako taki falsyfikat dostaje się z całą masą owocu pod prasę i przechodzi próbę pierwszego stopnia podczas wojny światowej 1914 r. To samo sfałszowanie pojęcia królestwa Bożego mają na myśli inne Pisma, mówiąc o symbolicznych niebiosach i ziemi, które będą zniszczone przez ogień (2 Piotra 3:3-12; Sof. 3:8; Mal. 4:1). Analogiczna myśl jest pod postacią trzęsienia ziemi; podana w Ps. 46:2-4, 7-10; Żyd. 12:26, 27 i Obj. 16:18-20. Doświadczenie to przedstawione jest pod różną postacią w Ps. 18:8-16, zaś Ps. 50:3, 4 , opisuje je jako ogień i nawałnicę Psalm 107:23-30 i Nah.1:3, 6 ,7 ujmują je w obrazie burzy morskiej i trąby powietrznej. Bitwą nazywa je Obj. 16:14; Sof. 3:8; Iz. 13:4. Gradobiciem, niszczącą burzą i potopem potężnych wód jest ono u Iz. 28:2 i Nah.1:4, 5, 8. Pod nazwą miotły zniszczenia występuje u Iz. 14:23. Tak więc Pismo daje nam wiele opisów tego wielkiego niszczącego ucisku, któremu poddani będę niewierni i fałszywi chrześcijanie pod koniec Wieku, podobnie jak się to stało z plewami Izraela, w końcu Wieku Żydowskiego. W ruchu, zmierzającym do organizowania ludzi widzimy naocznie wiązanie kąkolu w snopki, zaś w obu wojnach światowych widzimy jak rozpoczęło się rzucanie snopków do symbolicznego, ognistego pieca. Tak tedy na oczach naszych urzeczywistnia się siódme zamierzenie Wieku Ewangelii. Wynikiem jego będzie obrzydzenie ludziom grzechu i towarzyszących mu objawów oraz przygotowanie ich do przyjęcia Królestwa Bożego.
Gdy siedem rozważanych dotąd zamierzeń Wieku Ewangelii cechuje podobieństwo do siedmiu zamierzeń Wieku Żydowskiego, to pozostałe trzy zamierzenia Wieku Ewangelii nie mają analogii w Wieku Żydowskim. Trzy te zamierzenia są przeto nowymi w swej istocie przejawami Boskiego Planu.
WYŁONIENIE WIELKIEJ KOMPANII
Pierwszym z tych trzech, a więc ósmym z kolei zamierzeniem Wieku Ewangelii jest przygotowanie Wielkiej Kompanii do życia wiecznego i jej przyszłych urzędowych zadań. W rozprawach naszych angielskich (w Herald of Epiphany 1920, 17-I9; 1921, 38) opisaliśmy Wielką Kompanię i jeśli chodzi o szczegóły odsyłamy naszych czytelników do tych artykułów. Tu podamy tylko parę wyjaśnień odnośnie