Teraźniejsza Prawda nr 145 – 1952 – str. 82
gromadzenie wybrańców ze wszystkich zakątków symbolicznych niebios to znaczy z każdego chrześcijańskiego wyznania (Mat. 24:31), wreszcie jako pożęcie ziemi przez Chrystusa, Niebiańskiego Żniwiarza (Obj. 14:14-16).
Tak właśnie jak w końcu Wieku Żydowskiego prawdziwi Izraelici byli tymi, których uprzątano, jako dojrzałe ziarna pszenicy (Jan 1:47; Mat.3:l2), tak obecnie zbieranym ziarnem są gromadzone przez Boga dzieci królestwa (Mat. 13:38), święci (Ps 50:5) i wybrańcy (Mat. 24:31). Podobnie jak w Żniwie Żydowskim Jezus był głównym Żniwiarzem i Rybakiem łowiącym ludzi, tak jest On głównym Żniwiarzem i Rybakiem podczas Żniwa Ewangelicznego (Obj. 14:14-16). Jak w Wieku Żydowskim Jego naśladowcy byli żniwiarzami i rybakami 1udzi (Jan 4:34-38; Mat. 4:19) tak też obecnie, ci, którzy naśladują Pana są żniwiarzami i rybakami ludzkimi, aniołami i zwiastunami Pana (Mat. 13:39; 24:31). Tak jak w Wieku Żydowskim sierp był Słowem Boskim, którego symboliczni żniwiarze używali, by głosić Królestwo Boże (Mat. 9:36-10:7), tak i teraz ostry sierp jest Słowem Boskim, którego nauczają głosiciele Królestwa Bożego (Obj. 14:14-16). Tak jak dojrzała pszenica została zgromadzona w spichrzu chrześcijańskiego Kościoła, tak obecnie dojrzała pszenica zbierana jest do niebiańskiego królestwa (Mat. 13:30-43). Jak w Żniwie żydowskim wielu, na podobieństwo dojrzałej pszenicy odpowiedziało na symboliczny sierp Boskiego Słowa; tak dzieje się to i teraz. (Mat. 24:31; Obj. 14:16) W obu żniwach wyróżniono prócz żęcia, sześć procesów tj. wiązanie w snopy, suszenie, młócenie, wianie, przesiewanie przez sito i złożenie do spichrza. Wiązaniu w snopy odpowiada gromadzenie się wiernych w kościoły czyli zbory; suszeniu – wzrastanie ich w wiedzy i łasce; młócce – ich doświadczeniom gdy odłączają się od grzechu i błędu; wianiu – ich doświadczeniom pozbywającym ich światowości; przesiewanie przez sito jest równoznaczne z pozbyciem się samolubstwa; a złożenie w spichrzu oznacza przejście z ziemi do nieba.
Pan używał wielu sposobów rozpowszechniania Prawdy, aby dzieło Żniwa przyspieszyć. Czynił to przez odpowiednią literaturę w postaci traktatów, wydawnictw periodycznych, drukowanych kazań, artykułów prasowych, broszur książek itd., tak aby i wszyscy mieli odpowiadający ich umysłom dostęp do Prawdy. Co więcej, użył rozmaitych pośredników, dla rozpowszechniania tej literatury, powierzając im rozdzielnictwo i kolportaż książek i prasy oraz ich wypożyczanie. Ponadto użył wielu z ludu Swego, aby nieśli poselstwo bezpośrednim słowem, w kazaniach, odczytach, nauczaniu, i rozmowach Dzieło to zaczęło się w jesieni r.1874, gdy Bóg ujawnił pierwszą, prawdę żniwa, że Pan, jako istota duchowa będzie w Drugim Przyjściu niewidoczny. Setki tysięcy ludzi doznało błogosławieństwa, tej pracy, a dziesiątki tysięcy brało w niej udział. Praca ta przyczyniła się do bardzo gorliwych badań, roznosząc Prawdę i jej praktyki (Mat. 25:6, 7, 10). Był to wysiłek niesekciarski, podjęty dobrowolnie przez tych, którzy ocenili wspaniałe przywileje, które on ze sobą niesie. Żęcie tego Wieku skończyło się z upływem roku 1914, zaś na Wielkanoc r.1916 zakończyło się pokłosie i wiązanie snopów. Odtąd jest tylko w toku suszenie, młócka, wianie, przesiewanie i gromadzenie do spichrza, które zresztą na mniejsza skalę dały się, również zauważyć między latami 1874 a 1914 i 1916.