Teraźniejsza Prawda nr 144 – 1952 – str. 1
Numer specjalny 1952
Nr 144
NADZIEJA DLA ADAMA I JEGO RODZAJU
(Herald 1951, 17)
Najprostsze dziecko w rzeczach duchowych powinno wiedzieć, że pod Boskim wyrokiem wydanym przeciwko Adamowi, który stał się udziałem całego jego rodzaju, żaden z ludzi nie mógł otrzymać wiecznego życia, ani nawet próby na to co Adam posiadał i utracił, chyba że cena okupu wpierw zabezpieczyłaby uwolnienie tego oryginalnego wyroku Adamowego za Adama i jego rodzaj. Jest to jasny argument wielkiego Apostoła Pawła przedstawiony w liście do Rzym. 5:12, 17-19.
Pierwsza sposobność albo szansa życia dla Adama i jego rodzaju będącego jeszcze w jego biodrach została zapewniona przez wielką ofiarę okupu na Kalwarii. I ta ofiara jest zupełnie wystarczającą. Pismo Św. zapewnia nas, że ofiara została złożona „za wszystkich” (1Tym. 2:4, 6; 4:10), za „każdego człowieka” (Żyd. 2:9), że jest „ubłaganiem za grzechy nasze a nie tylko za nasze, ale też za grzechy wszystkiego świata” (1Jana 2:2) a logicznie biorąc to znaczy; że „wszyscy”, „każdy człowiek”, „cały świat”, będzie obdarzony sposobnością korzystania z niej, jeżeli zechcą przyjść do harmonii z Bogiem pod Jego miłosierne zarządzenia, a tym sposobem – otrzymać dar Boży życie wieczne przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego. Ta pierwsza będzie tak zupełną, tak obszerną, iż nie będzie powodu na inną. Druga sposobność będzie indywidualna, lecz dla jednej osoby, Adama. Ona mogłaby być uważaną, jako druga sposobność dla całego rodzaju, jedynie przez przypisanie całemu rodzajowi pierwszej sposobności, gdy jeszcze był w Raju w biodrach Adama. Sposobność ta albo próba skończyła się w Raju utratą dla Adama i dla wszystkich w nim; żaden zatem nie osiągnął pod tą sposobnością, albo próbą, życia; z tej to utraty wszyscy zostali odkupieni przez wtórego Adama, który przyszedł szukać i zachować, co było zginęło (Łuk. 19:10); a który zawarował sposobność dla całego rodzaju włączając Adama, którego dług śmierci on poniósł, przywracając do życia i harmonii z Bogiem: (1) Kościół jako Swoją Oblubienicę a Wielki Lud jako drużki podczas Wieku Ewangelii (Dz.Ap. 15:14-17; 1Piotr 4:17); i (2) świat jako Jego dzieci, dla których, tj. chętnych i posłusznych stanie się On „Ojcem wieczności (Izaj. 9:6).