Teraźniejsza Prawda nr 141 – 1952 – str. 39
We wszystkich, tych ustępach przedstawiona jest Klasa Chrystusowa jako niebiańska; a Klasa Starożytno-Godna jako ziemska faza królestwa. W księdze Izaj. 1:26 „sędziami” jest Chrystus (Głowa i Ciało), a „radcami” jest Klasa Starożytno-Godna. U Izaj. 32:1 „królem” jest Chrystus (Głowa i Ciało); a „książętami” Klasa Starożytno-Godna. U Łukasza 13:28, 29 ci co przybywają, ze wschodu, zachodu, północy i południa są Chrystusem składającym się z Głowy i Ciała, a Abraham, Izaak, Jakub i wszyscy prorocy stanowią Klasę Starożytno Godnych. Słowo „nas” w Liście do Żydów 11:40 odnosi się do Klasy Chrystusa, podczas gdy wyrażenie „ci wszyscy” w wierszu 39 o których mowa u Żyd. 11:4-38 – stanowią Klasę Starożytną Godną. O wyższości Klasy Chrystusa nad Klasę Starożytno Godnych, uczą wyraźnie wszyscy wyjąwszy Łukasza 13:28, 29, u którego sprawa rangi nie jest poruszana. U Mat. 11:11 Jan Chrzciciel opisany jest jako ostatni z Klasy Starożytno Godnych (Łuk. 16:16; Mat. 11:12, 13) i choć Jan Chrzciciel przedstawiony jest w tych wierszach jako jeden z największych z Klasy Starożytno-Godnych, to niemniej jest on wyraźnie nazwany mniejszym – niższym – niż ostatni z królów, który ustanowi królestwo. Jan wyraźnie zwraca uwagę na to, że on nie był z Oblubienicy Chrystusowej, określając się słusznie jako przyjaciel Oblubieńca, obdarzony jedynym przywilejem starania się o zdobycie Oblubienicy dla Chrystusa i weselenia się powodzeniem tak osiągniętym, niższość Klasy Starożytno Godnych w stosunku do Klasy Chrystusa jest wyrażona, terminem „radcy” w przeciwieństwie do terminu „sędziowie” (Izaj. 1:26); w terminie – „książęta” w przeciwieństwie do terminu „król” (Izaj. 32:1); w zdaniu: „Przeto że Bóg o nas coś lepszego przejrzał” (Żyd. 11:40); i wreszcie w ziemskiej fazie królestwa, przeciwstawionej fazie niebiańskiej (1Moj. 22:17; Mat. 11:11-13 etc.) W erze Starego Testamentu Bóg wybierał tych Wiernych Starego Testamentu; dzieło swe zaczął na zasadach pewnych ziemskich cech Abrahamowego Przymierza, którym łaskawie objał Abla, Enocha i Noego, aczkolwiek nabrały one mocy dopiero gdy Abraham wszedł do ziemi Kanaan. Rozważania powyższe dowodzą, że Bogu udało się podczas Wieku patriarchalnego pozyskać niektórych z Klasy Starożytno Godnych dla Siebie w interesie prawdy i sprawiedliwości i uczynić z nich Książąt i Lewitów podczas Tysiąclecia. Reasumując, powiemy że trzy Boskie zamierzenia Wieku Patriarchalnego zostały urzeczywistnione – dał nam zwięzłe objawienia Swego Planu w Abrahamowym Przymierzu, podał w typach szczegóły tego planu i wybrał niektóre osoby ze Starego Testamentu na Książąt i Lewitów Tysiąclecia. W ten sposób spełniły się wszystkie Jego zamierzenia odnośnie Wieku Patriarchalnego.
Wiek Patriarchalny trwał 659 lat – od końca potopu aż do śmierci Jakuba. Powodem dla którego mówimy, że Wiek Patriarchalny skończył się ze śmiercią Jakuba jest fakt, że od tej chwili Bóg zaprzestał działać na zasadzie przymierza z jednym tylko naraz patriarchą i przez niego z jego rodziną; gdyż ze śmiercią Jakuba Bóg rozpoczął działać na zasadzie przymierza z jednym narodem, tzn. z dwunastu pokoleniami Izraela, które z chwilą śmierci Jakuba po raz pierwszy nazwane zostały dwunastoma pokoleniami