Teraźniejsza Prawda nr 141 – 1952 – str. 37
było ujawnienie jądra Jego wspaniałego Planu. Uczynił to w bardzo zwięzłej formie, przez zawarcie przymierza z Abrahamem i jego Nasieniem (1Moj. 12:1-4; 22:16-18 etc.) Niektóre z łask zawartych w tym przymierzu przypadły Abrahamowi (1Moj. 12:1-4) a inne jego Nasieniu (1Moj. 22:16-18). W tym ostatnim zwrocie wyrażenie: „jako gwiazdy na niebie oznacza nasienie niebiańskie, a wyrażenie: „jako piasek, który jest na brzegu morskim” oznacza ziemskie nasienie. Obietnice te są streszczeniem Boskiego Planu, dlatego też Św. Paweł nazywa je Ewangelią (Gal. 3:8, 16, 29). Obietnice te znaczą (1) że Abraham i jego Nasienie będą wielce błogosławieni (2) że we właściwym czasie będą sami błogosławić drugich i (3) że ich dzieło błogosławienia obejmie cała ludzkość. Tak więc Przymierze Abrahama jest Biblią w skrócie; i chociaż w czasie, w którym Bóg zawarł je z Abrahamem i jego nasieniem, nie czynił nic bezpośrednio dla świata ku jego zbawieniu, niemniej Przymierze dowodzi, że Planem Jego, było ongiś obdarzenie łaską i możliwością zbawienia całego, niewybranego rodu ludzkiego poprzez Abrahama i jego Nasienie. Przymierze to, jak naucza Św. Paweł, obejmuje również i zmartwychwstanie zmarłych (Dz. 26:6-8). Czas na dzieło błogosławienia świata tymi przywilejami, o których wspominają inne ustępy Pisma, spełni się podczas Tysiąclecia, tj. wtedy gdy wszyscy Wybrani wszystkich klas – ziemskich i niebiańskich – zostaną uzupełnione. Pierwsze zamierzenie Boga w okresie Wieku Patriarchalnego – zwięzłe objawienie planu zbawienia ludzkości – zostało tym sposobem urzeczywistnione. Nadane wprzód Abrahamowi, następnie jego potomkom, zostało po z górą 430 latach, spisane przez Mojżesza, w księdze Genesis. Wierzmy, więc, że skoro to Boskie, zamierzenie zostało spełnione, spełnione będą i wszelkie inne i ufajmy Panu we wszystkim.
Bóg miał w Wieku Patriarchalnym jeszcze drugie zamierzenie, mianowicie dostarczenie szeregu typów, które mają wyobrażać liczne szczegóły Jego Planu. Tak przez Abrahama i jego stosunek do trzech żon: Sary, Hagar i Ketury oraz ich dzieci Bóg wyobraził Siebie i Swój stosunek do trzech Przymierzy: Nowego stworzenia, Zakonu i Nowego Przymierza oraz dzieci tych przymierzy – Chrystusa (Głowy i Ciała), cielesnego Izraela i zbawionego świata. Dalej przez wzajemny stosunek Abrahama i Izaaka Bóg wyobraził wzajemny stosunek Boga i klasy Chrystusowej. Przez Abrahama Lota i żonę Lota w ich stosunku wzajemnym, Bóg wyobraził Małe Stadko, Wielka Kompanię i Klasę Wtórej Śmierci. Następnie przez zaślubiny i małżeństwo Izaaka i Rebeki Bóg wyobraził zaślubiny i małżeństwo Jezusa z Jego Wiernymi. I znowu przez stosunek wzajemny Jakuba i Ezawa Bóg wyobraził wzajemny stosunek cielesnego i duchowego Izraela. Przez Jakuba, Labana, cztery żony i dwanaścioro dzieci w ich wzajemnym stosunku, Bóg wyobraził wiernych chrześcijan w służbie prawdy, sekciarskich przywódców Wieku Ewangelii, cztery klasy prawd Wieku Ewangelii i dwanaście ruchów religijnych Wieku Ewangelii wraz z dwunastoma klasami, które w nich brały udział. W końcu w osobie Faraona, Józefa, jego braci i Egipcjan Bóg wyobraził Siebie, Chrystusa, Ich braci i ludzkość świata, a przez zbawienie, które Józef wyjednał dla swych braci i Egipcjan Bóg