Teraźniejsza Prawda nr 141 – 1952 – str. 36
dlatego, że Bóg zawarł specjalne przymierze z Noem i jego potomkami, iż nigdy więcej nie zniszczy – symbolicznej – ziemi przez potop, (1Moj.9:8-17); lecz biorąc ściśle, Wiek Patriarchalny rozpoczął się od przymierza zawartego z Abrahamem (1Moj. 12:1-5). Z powodu wstecznego działania błogosławieństw Abrahamowego Przymierza, Noe, a nawet Enoch i Abel byli już nimi z góry obdarzeni. (Żyd. 11:4-7, 39, 40). Opierając się na wstecznym działaniu tego przymierza na Noego, jesteśmy częściowo usprawiedliwieni, upatrując początku Wieku Patriarchalnego w zakończeniu potopu. Słowo patriarchowie znaczy tyle co pierwsi ojcowie. Ponieważ zaś Noe, Abraham, Izaak, i Jakub byli pierwszymi ojcami Izraela w tym okresie, nazywamy okres ten Wiekiem Patriarchalnym, uwidocznionym w pierwszym półkolu wielkiego półkola naszego diagramu. W okresie tym Bóg, poza przymierzem gwarantującym, że ziemia nigdy więcej nie będzie zniszczona potopem, nie działał na zasadzie przymierza z żadną ludzką istotą, tzn. nie objął ani z góry ani w jakikolwiek inny sposób łaskami Abrahamowego Przymierza jakichkolwiek ludzi żyjących w tych czasach jak np. Babilończyków, Kananitów, Egipcjan etc. Pismo uczy, że Pan pozwolił im iść drogą grzechu przez nich wybraną, i zdawał się nie dostrzegać ich nieświadomości. (Dz. 17:23, 30; Rzym. 1:21-25, 28). Przeciwnie, w okresie tym działał On na zasadzie Abrahamowego Przymierza z Abrahamem a przez niego z jego rodziną, następnie z Izaakiem i przez niego z jego rodziną, i w końcu z Jakubem a przez niego z jego rodziną. W ten sposób podczas Patriarchalnego Wieku Bóg działał z wyboru. Całej reszcie ludzkości pogrążonej w klątwie, pozwo1ił iść własną drogą, nie czyniąc bezpośrednio w owym czasie nic dla niej ku jej zbawieniu.
Na podstawie faktu tego wnosimy, że Bóg w owym czasie nie miał zamiaru ani nie usiłował ludzkości zbawić. Możemy, to uważać za pewne. Gdyby bowiem było Jego wolą uczynić próbę zbawienia, uczyniłby ją, czego nie zrobił, jak świadczą fakty właśnie podane i Pisma właśnie przytoczone. Gdyby zamierzał ocalić ludzkość w tym czasie, zamiary Jego byłyby wykonane gdyż wszystkie Jego zamysły są zawsze spełniane (Iz. 46:10, 11). Stąd też nasz dowód, że skoro Bóg nie usiłował zbawić świata w tym czasie i skoro świat nie został w tym czasie zbawiony jasnym jest, że nie zamierzał zbawić świata w tym okresie. Pozostawił go raczej bez Boga i bez nadziei, aby poznał w drodze doświadczenia jak potwornymi i obmierzłymi dozorcami są grzech, błąd, śmierć i grób i jak upragnione jest uwolnienie od nich. Ograniczył natomiast Swe zbawienne dzieło i wysiłek do kilku wymienionych wyżej patriarchów i ich rodzin. Dlatego w tym okresie Jego dzieło zbawienia wykazuje cechy działania z wyboru i ogranicza się istotnie do bardzo niewielu osób.
Jeżeli w tym czasie nie leżało w zamiarach Jehowy zbawienie czy usiłowanie zbawienia świata, to jakież były jego zamierzenia podczas Wieku Patriarchalnego? W odpowiedzi na to pytanie możemy stwierdzić, że miał rozliczne zamierzenia i wszystkie urzeczywistnił, jak winniśmy właśnie tego oczekiwać od Boga o doskonałej mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości. Pierwszym z tych zamierzeń