Teraźniejsza Prawda nr 107-108 – 1946 – str. 78
to ma być czynione. Lecz ze względów symbolicznych, można by powiedzieć zgodnie z Prawdą i rozumem, że bardzo możliwie, iż Bóg tak pokierował, ażeby ta ceremonia była tak użyta, ponieważ każdy jej szczegół z punktu symboliki biblijnej, przedstawia rzeczy, które pozafiguralni Izraelici wciąż czynią, szczególnie w łączności z Wieczerzą Pańską.. W tym obrazie dom Izraelitów przedstawia człowieczeństwo duchowych Izraelitów. (2 Kor. 4:16-5:10)- Poszukiwanie kwasu przedstawia, jak duchowy Izraelita egzaminuje siebie, czy posiada pozafiguralny kwas. (1Kor. 11:28; 2Kor. 13:6). świeca zapalona dobrze przedstawia Biblię, dającą światło, które objawia nasz pozafiguralny kwas. (Psalm 18:28; Przyp. 24:20; Jer. 25:10; Łuk. 16:8; Obj. 18:23; 22:5). Używanie szczotki przedstawia nasze umysły, którymi zgromadzamy nasz pozafiguralny kwas, jaki dostrzegamy w ich obrębie. Ręce ujmujące kwas przedstawiają naszą wolę, którą kontrolujemy zebrany pozafiguralny kwas. Zabezpieczenie zebranego kwasu, tak, aby nic z niego nie zostało stracone, przedstawia nasze trzymanie kwasu, znalezionego w obrębie naszych umysłów, z silnym postanowieniem zniszczenia go. Niszczenie kwasu przedstawia nasze opanowanie, czyli zniszczenie pozafiguralnego kwasu. (1Kor. 5:7 ; 2Kor. 7:1 ; Gal. 5:16-24; Efez. 4:22, 26-31; Kol. 3:5-9). Ogień, którym kwas był zniszczony, przedstawia Ducha świętego, przez który nasz pozafiguralny kwas jest zniszczony (Do Rzym. 8:13; Gal. 6:16, 17; 1Piotra 1:22). Główną zaletą Ducha, przez którą to jest czynione, jest święta miłość. (1Kor. 13:4-6; 1Jana 4:18). Wiara i nadzieja także współdziałają w tym. (Do Efez. 6:15; 1Tym. 6:12; 1Jana 3:3). Z tego widzimy, że ta symbologia tej ceremonii jest zupełnie biblijna. Jeżeli ta ceremonia jest z rozporządzenia Bożego, to znaczy, że chociaż nie była zapisaną w Starym Testamencie, ta jednak zachowała się na podobieństwo Boskiego zachowania imion Jannesa i Jambresa, czarowników egipskich, którzy sprzeciwili się Mojżeszowi, lecz ich imiona nie są zanotowane w zapiskach Starego Testamentu – 2Tym. 3:8.
(4) Wiersz 15 podaje bardzo surową karę na Izraelitę, któryby jadł cokolwiek kwaszonego od pierwszego dnia do siódmego, mianowicie, śmierć – „wytracona będzie dusza ona z Izraela”. Po pierwszym przeczytaniu tych słów, ta kara może się wydawać za surową; lecz słuszność tej kary staje się jasną, gdy zastanowimy się nad tym, że Izrael był już pod wyrokiem śmierci i nad zamiarem Boskim w pozafigurze. Prawda, że jeżeli ktoś żyje według uczynków ciała, do tego stopnia, że zniszczy nowe stworzenie, taki też i umiera jako nowe. stworzenie, a tylko wtedy będzie żył, jeżeli umartwia uczynki ciała., tj. pozafiguralny kwas. (Do Rzym. 8:13, 14). Bóg ukarał śmiercią tych, którzy jedli kwas podczas tych siedmiu dni, i którzy już byli pod wyrokiem śmierci, ażeby ostrzec nas przeciw uczestniczeniu w pozafiguralnym kwasie. Rozumie się, jedzenie kwasu podczas uczty Wielkanocnej nie przedstawia czyichś grzechów, błędów, samolubstwa i światowości, popełnianych w słabości, takich jak wszyscy nieunikalnie popełniamy; lecz przedstawia zupełne i rozmyślne uczestniczenie w tych rzeczach. (Do Żyd. 10:26-29; 1Jana 5:19). Tacy muszą umrzeć jako nowe stworzenia, albo jako Młodociani święci, albo jako usprawiedliwieni. I dane jest dla przestrogi nowym stworzeniom, by unikali grzechu na śmierć i ażeby zobrazować srogą karę dla zupełnie rozmyślnych grzeszników z nowych stworzeń, dlatego Bóg zarządził by ukarano śmiercią tych Izraelitów, którzy jedli rzeczy kwaszone podczas świąt Wielkanocnych. Z tego punktu zapatrywania kara nie była we figurze za surową, lecz umiarkowaną, szczególnie gdy pamiętamy, że taki Izraelita z powodu Okupu. .ma sposobność otrzymania żywota . wiecznego w Tysiącleciu, Przeto kara śmierci za jedzenie kwasu podczas tych siedmiu dni nie była wtórą śmiercią. Kara, za takie przewinienie w figurze, bez względu na to kiedy grzech był popełniony podczas tych siedmiu dni, przedstawia, że bez względu kiedy podczas życia chrześcijańskiego popełniamy grzech na śmierć, czy na początku, czy później, wtóra śmierć będzie wymagana.
ZEBRANIE ŚWIĘTE
(5) Według figury miały być święte zgromadzenia, zebrania i uroczystości podczas pierwszego i siódmego dnia, bez wykonywania jakiejkolwiek pracy. Jedyna praca na jaką było zezwolone, była około przygotowania jedzenia. (W. 16). W tym rozkazie była podwójna pozafigura; jedna odnosi się do pozafiguralne go Izraela, jako całości, podczas całego Wieku Ewangelii, druga zaś, do całego życia każdego pozafiguralnego Izraelity. Z punktu zapatrywania się na pozafiguralnego Izraela, jako całości, te siedem dni równałyby się siedmiu okresom Kościoła. Z tego poglądu, pierwszy i siódmy dzień równałby się okresowi Efeskiemu, czyli żniwu żydowskiemu i okresowi Laodycejskiemu, czyli żniwu Wieku Ewangelii, w których odbywały się zebrania i zgromadzenia święte – prace żniwiarskie – ludu Bożego i specjalne uroczystości, jakie nie odznaczały żadne inne okresy Kościoła Wieku Ewangelii. W porównaniu z tymi dwoma okresami te drugie okresy Kościoła były raczej zwykłymi. To jest jednym ze świadectw Pisma Świętego, że o wiele więcej było pozyskanych do wysokiego powołania podczas żniw, aniżeli podczas innych okresów Kościoła, i to w okresach czasu o wiele krótszych. Spoglądając na te święta z punktu indywidualnego pozafiguralnego Izraelity, pierwszy i siódmy dzień świąt Wielkanocnych zdaje się przedstawiać jego początkowe i ostatnie lata we wysokim powołaniu, czas zasiewu i żniwa w życiu indywidualnego chrześcijanina. Nie ma żadnej wątpliwości, że podczas tych okresów najważniejsze zgromadzenia i uroczyste przywileje istniały w łasce, znajomości i służbie.
(6) Rozkaz, żeby nie wykonywać żadnej pracy w tych dwóch dniach, oprócz tego, co jest konieczne względem jedzenia, przedstawia napomnienie na Wiek Ewangelii, aby się nie wdawać w żadne niekonieczne rzeczy świeckie, oprócz dostarczania „uczciwych rzeczy przed wszystkimi ludźmi” (2Kor. 8:21 ; Rzym. 12:17), o czym więcej nauczano w żniwach, niż w okresach między żniwami. Podobnie rzecz się ma w początkowych i końcowych latach chrześcijańskiego życia każdego z ludu Bożego. Zakaz wykonywania innej pracy w te drugie pięć dni nie jest wspomniany w tym wierszu, lecz bezpośredni zakaz czynienia tego w pierwszy i ostatni dzień jedynie był wspomniany i możliwie jest z powodu tego, że Bóg wiedział, iż w obydwóch zastosowaniach figury, zwykle będzie mniejsze wstrzymanie się od niepotrzebnych świeckich rzeczy w międzyczasie przez Jego lud, aniżeli w czasie wyraźnie wspomnianym na pozafigury. I rzeczywiście, z punktu zapatrywania na oba zastosowania było mniej świątobliwego życia, badania i służenia, a więcej mieszania się ze światem w okresach między żniwami, aniżeli w pozafiguralnym pierwszym i siódmym dniu. Na przykład jeżeli przyjrzymy się takim reformatorom, jak: Marsiglio, Wyklif, Huss, Wessel, Luter, Zwingli, Hubmaier, Kranmer, Wesley, itp., to zauważymy w ich życiu więcej mieszania się w rzeczy świeckie, aniżeli okazuje się to w życiu wybitniejszych sług w Prawdzie w obydwóch żniwach. A to dlatego tak było, bo nie czyniono odróżnienia w nauce i praktyce, pomiędzy używaniem, a nadużywaniem tego świata w owych czasach, jak czyniono w żniwach. ’ W owym czasie nie czyniono różnicy pomiędzy prawdziwym a nominalnym ludem Bożym; prawdziwy lud Boży zwykle mieszał się z nominalnym ludem Bożym, jako członkami tych samych zgromadzeń; prawie W każdym Wypadku i dlatego byli