kusi przyjaciela swego; ale przez Prawdę wierni są wybawieni (9). Gdy wiernym się powodzi, Kościół jako Boski rząd religijny w zarodku raduje się; ale gdy idący na wtórą śmierć umierają, głośno pochwalający wyrok Boży jest nad nimi (10). Przez dobre uczynki świętych, Kościół jako Boski rząd religijny w zarodku jest wywyższany, chociaż często był pobijany przez błędy idących na wtórą śmierć (11). Ci, którym brak Prawdy gardzą bliźnimi; ale roztropni taktownie milczą, (12). plotkarze wyjawiają rzeczy, które mają być zatrzymane w tajemnicy; ale wierni w duchu zatrzymują tajemnice (13). Gdzie brak jest dobrej rady ludzie błądzą; ale wiele potrzeba mądrych doradców, by zabezpieczyć człowieka w jego przedsięwzięciach (14). Ten, co stronniczo popiera tego, co żąda władzy i panowania nad dziedzictwem Bożym, przyjdzie do smutku, i to co będzie ze zwolennikami Towarzystwa i innymi; ale ci, co się brzydzą szerzącym stronnictwem i sekciarstwem są bezpieczni (15). Wierny Kościół, pełen łaski, zachowuje honor Oblubienicy Chrystusowej; a Chrystus, Głowa i Ciało, mocny w Boskim charakterze, zachowuje wszystkie majętności Dziedziców Bożych (16). Miłosierny lud Boży rozważnie wznosi się na wyższy stopień; a również osiąga miłosierdzie; ale ludzie twardego serca sprowadzają na siebie kłopot (17). Idący na wtórą śmierć wykonują błędy, którymi oszukują niestałych; ale ci, co postępują sprawiedliwie i miłościwie, dostąpią wielkich nagród (18). Nałogowe wykonywanie sprawiedliwości i miłości przygotowuje lud Boży do żywota wiecznego; ale ci, co nałogowo wykonywają zło, przygotowują się na wieczną śmierć, wtórą śmierć (19). Ci, co są przewrotnego serca, są obrzydliwością Bogu; ale ci; co są wierni w usprawiedliwieniu i poświęceniu rozweselają serce Boże (20). Zjednoczony front członków wtórej śmieci nie uniknie zupełnej pomsty Bożej; ale Nasienie Abrahamowe będzie wybawione od wszystkiego złego w wiecznym Królestwie Bożym (21).
kol. 2
Tak jak ozdoby Boże nie pasują tym, co brodzą w grzechu; tak piękno świątobliwości nie nadaje się sektom lewickim bez Ducha Prawdy (22). Wierne nowe stworzenia starają się o osiągnięcie doskonałego charakteru; ale kara jest losem tych, co idą na wtórą śmierć (23). Ci, co szczodrze udzielają z ich łaski, znajomości i służby przybywa im w tych błogosławieństwach; ale ci, co wstrzymują się od udzielania tych rzeczy, stają się duchowo ubogimi (przy11:24). Chętni i wielcy dawcy powiększają swój zapas Boży; i ci, co obficie wylewają na drugich wody Prawdy, otrzymują ich tym więcej (25). Ci, co wstrzymują od drugich chleb żywota źle będzie o nich mówione, przez tych, których oni zaniedbują; ale Bóg wyleje błogosławieństwo umysłu, serca i woli w tych, którzy handlują duchowo Prawdą (26). Ci, co gorliwie starają się o wyrobienie dobrych charakterów, wzrastają w łaskach u Boga; ale ci, Co starają się źle czynić, zło przypadnie na nich i zło żąć będą (27). Ci, co ufają w swoje własne duchowe majętności, jako z przyczyny ich przyjęcia przez Boga, a nie przez zasługę Chrystusową, odpadną od łaski Boskiej; ale ci którzy ufają w zasługę Chrystusową, przez którą zostali przyjęci przez Boga, wiernie wyrabiają sprawiedliwość i miłość, będą jako gałąź w Chrystusie, Krzewie Winnym, przynoszącą wiele owocu (28). Czyniącym kłopot w zgromadzeniach wyjdzie na niekorzyść; a ci, którzy są bez Prawdy i jej Ducha staną się sługami miłujących Prawdę (29). Skutki jakie wierni wytwarzają, okazują się być życiodajne i zachowujące drugich; i ci, którzy pozyskują drugich dla prawdy, sprawiedliwości i świątobliwości okazują, iż mają Prawdę i jej Ducha (30). Wierni praktykujący miłość obowiązkową i bezinteresowną są wynagradzani Prawdą i jej Duchem; ale nagroda tych; co idą na wtórą śmierć i utracjuszy koron, będzie również w związku z Prawdą i jej Duchem – pierwsi utracą je wiecznie, drudzy tymczasowo (31).

      (C.d.n.)

kol. 1

NIEWOLA I WYZWOLENIE IZRAELA

(2 Moj. 1:6-7:13; 10:24-16:21, P ’32, 155) Ciąg dalszy.

      Rozmowa pomiędzy Mojżeszem i Faraonem rozpoczynająca się w 2Moj. 10:24, ciągnie się do 2Moj. 11:4-8, a wiersze 1-3 są zdaniami wtrąconymi nawiasowo. Pierwsze zdanie z 1-go wiersza powinno być tak przetłumaczone: „Ponieważ Pan rzekł do Mojżesza, jeszcze jedną plagę przywiodę na Faraona itd.: Powody takiego tłumaczenia są następujące: (1) Wiersze 4-8 jasno dowodzą, że są dalszym ciągiem rozmowy rozpoczętej z 2Moj. 10:24-29, bo inaczej musielibyśmy powiedzieć, że Mojżesz nie dotrzymał słowa wier. 29, co przedstawiałoby, że nasz Pan złamał słowo w pozafigurze, co jest niemożliwym. (2) Nasunięte zdanie jest tak samo dobrze wyrażone pod względem gramatycznym; jak to podane w Biblii. (3) Z powodu, że wiersze 4-8 są dalszym ciągiem rozmowy rozpoczętej w 2Moj. 10:24-29, dlatego wiersze 1-3 muszą być uważane za zdania nawiasowe. (4) a z powodu, iż są zdaniami nawiasowymi, dlatego też jest właściwie, ażeby powyżej przetłumaczone zdanie przyjąć za akuratniejsze, aniżeli to podane przez tłumaczy biblijnych. Wobec tego wiersze 1-3 są zdaniami nawiasowymi, które łączą obie części rozmowy, i dostarczają powodu do oświadczeń jakie Mojżesz uczynił w wierszach 4-8. Rzeczy, jakie Bóg mówił do Mojżesza w 2Moj. 3:19-22; 4:23; 7:1-5, są wyrażone w wierszach 1-3 i te trzy wiersze odnoszą się do zdań wypowiedzianych w tych zacytowanych ustępach. Pierwsze zdanie trzeciego wiersza podane w najstarszym hebrajskim manuskrypcie brzmi jak następuje: „Ponieważ Ja dam łaskę ludowi w oczach Egipcjan: To tłumaczenie zdaje się być lepszym, .ponieważ jest dalszym ciągiem tego,
kol. 2
co Bóg mówi w wierszach 1 i 2, w pierwszej osobie. Słowo był jest w angielskim powszechnym tłumaczeniu podane skośnym drukiem, co pokazuje, iż ono nie ma odpowiedniego słowa w hebrajskim oryginale, ale że było tylko podane w drugim zdaniu trzeciego wiersza, ażeby uzupełniało zdanie angielskie. Dlatego można je lepiej zastąpić słowem będzie. Innymi słowy wszystkie trzy wiersze zawierają w sobie powtórzone rzeczy, jakie Bóg poprzednio mówił, a które były Boskim rozkazem danym Mojżeszowi aby oznajmił Faraonowi to co zawiera się w wierszach 4-8.

      (2) Plaga z 1-go wiersza jest dziesiątą plagą, tj. śmiercią pierworodnych z ludzi i z bydła, i jest obrazem na śmierć niewiernych, których nowe stworzenia i ich człowieczeństwo są pod kontrolą Szatana. Ta pozafiguralna plaga zostanie wykonaną podczas wielkiego ucisku. śmierć pierworodnych w figurze była bolesną dla Faraona i dla Egipcjan („na Faraona i na Egipt” – w. 1). Słowo hebrajskie Mitzraim znaczy albo Egipt albo Egipcjan i odnosi się w tym zdaniu raczej do ludu niż do ziemi. Śmierć pozafiguralnych pierworodnych będzie bolesną dla Szatana, którego pierworodni, rzymska hierarchia, która przynajmniej do listopada, 1916, składała się z nowych stworzeń i możliwie z takich tylko składać się będzie do końca, aż każdy jej członek umrze; a również będzie bolesną dla jego sług (Egipcjan), których pierworodni – inni zwyrodniali z nowych stworzeń – umrą wieczną śmiercią. Tak, jak w figurze Bóg przepowiedział, że dziesiąta plaga; zmusi faraona do wypuszczenia Izraela, tak też w pozafigurze

poprzednia strona – następna strona