Teraźniejsza Prawda nr 104 – 1946 – str. 34
Królestwa (Tom 4, No. 6); Obliczenie Kosztu (Tom 4, No. 8); Upadek Wiary i Pobożności (Tom 4, No. 9); Chrystus Umarł za Grzeszników-i Ogniste Doświadczenia Konieczne (Tom:4, No. 11); Wiara, Zbawienie i Uczynki (Tom 4, No. 12); Jeden Odkupiciel za Grzech świata (Tom b, No. 6); Najlepsza z Koron i Co Kosztuje (Tom .5, No. 7); Co To Jest Chrzest? Tom, .6,-No. 9); . Tak Bieżcie Abyście Dobiegli i Pracujący Razem z Bogiem (Tom 5; No.. 12); Nasz Obowiązek Względem Prawdy (Tom 6, No. 1); Dlaczego Jezus Umarł za Grzeszników-i Dobre, Nasienie w Dobrą Ziemię (Tom 6, No. 3); Pozyskując Chrystusa a Tracąc Wszystko Inne (Tom 6, No. 4); Ofiara za Grzech (Tom 6, No. 6). Powyższymi przedmiotami zawartymi w M.S.B. nasz Pan przez naszego Pastora dał Szatanowi odpowiedź na jego kompromisową ofertę. (9) Wykłady pielgrzymów w tym: czasie. dowodzą to samo. Przytoczymy tu serię czterech wykładów, danych przez siedem grup, każda składająca się z czterech pielgrzymów, w 1913 roku: Te: grupy objechały prawie cały kraj. Pierwszy mówca z każdej grupy rozpoczął serię mową, Poza Grobem. Tydzień później drugi mówca mówił o Zmartwychwstaniu Umarłych: Trzeci mówca w następnym: tygodniu mówił na temat Przyjdź Królestwo Twoje. A czwarty mówca, w czwartym tygodniu zakończył serię mową, o Niesieniu Krzyża, czyli o poświęceniu przyrzeczonym i wykonywanym. Trzeba pamiętać, że te wykłady nie odbywały się na zebraniach domowych lecz publicznych, i że przed tym okresem pielgrzymi bardzo mało mówili o poświęceniu podczas zebrań publicznych. Rozumie się, że tak pielgrzymi jak i starsi mówili-dość często o poświęceniu do braci, nie tylko w tym okresie, ale podczas całego żniwa. Przeto fakty, przedstawione tak w tym jak i w poprzednim. paragrafie, dowodzą, że w okresie od 1911 do 1914, kładziono specjalny nacisk na poświęcenie w wykładach przed publicznością; i to jest sposób, w jaki nasz Pan dał Swoją stanowczą odpowiedź Szatanowi, odmawiając wszelkiego kompromisu z nim w sprawie ofiary i ofiarowania, poświęcenia i wykonywania poświęceń. Czyniąc te rzeczy nasz Pan wykonał pozafigurę 2Moj. 10:26, 26.
(10) Bóg w dobroci Swojej, usuwając dziewiątą plagę, zatwardził serce Faraona (w. 27), tak. jak Jego dobroć, na prośby Faraona połączone z obietnicą, że wypuści Izraela stała się okazją zatwardzenia jego serca przy końcu każdej z pierwszych ośmiu plag. Lecz w dodatku .do dobroci Bożej w usuwaniu dziewiątej’ plagi, powodującej zatwardzenie serca Faraonowego, wierzymy, że Mojżeszowe odmówienie kompromisu z Faraonem, w sprawie pozostawienia izraelskiej trzody i bydła w Egipcie za wypuszczenie ludu, byłoby również powodem zatwardzenia jego serca po dziewiątej pladze. Serce samolubne i uparte jakie miał Faraon, było tym więcej upornym, gdy samolubny i celowy kompromis, jaki on dawał pod naporem kar, został odrzucony, jak to się stało w obecnym wypadku. Pańskie odmówienie przyjęcia kompromisu w pozafigurze było powodem; iż Szatan tym więcej stał się upartym i domagającym wypełnienia jego woli. Przeto od czasu gdy pierwsze odmowne czyny naszego Pana rozpoczęły się i postępowały aż do ich zakończenia, i gdy dziesiąta plaga zaczęła być odczuwana na chwilę, on tym bardziej starał się trzymać duchowego Izraela w swojej kontroli przez pomnożenie pokus, grzechów i cierpień ludowi Bożemu.
PYCHA POPRZEDZA UPADEK
(11) Nie mogąc osiągnąć kompromisu, Faraon posługuje się groźbami (w 18). To co następuje jest literalnym tłumaczeniem groźby Faraona i odpowiedzi Mojżesza: „I rzekł Faraon do Mojżesza:
kol. 2
Idź ode mnie, a strzeż się, abyś więcej nie był przyczyną widzenia oblicza mego; bo dnia, którego: ujrzysz oblicze moje, umrzesz. I odpowiedział Mojżesz: Dobrześ powiedział, nie będę więcej przyczyną widzenia oblicza twego.” Trzeba zauważyć, że Mojżesz nie mówił, że już więcej nie ujrzy Faraona, ponieważ on go później znowu widział. Nasza uwaga nie odnosi się do rozmowy Mojżesza z Faraonem; jaka jest zanotowana w rozdziale 11; ponieważ ten rozdział jest dalszym ciągiem opisu rozmowy, jaką prowadzili między sobą, a której opis zaczyna się w 2Moj. 10:24, lecz odnosi się do ich ostatniego spotkania, o które starał się Faraon, nie Mojżesz i które jest zapisane w 2Moj. 12:31, 32. Mojżesz powiedział, według formy gramatycznej użytej przez niego, że nie będzie się więcej starał (nie będę przyczyną) o jeszcze jedno spotkanie z Faraonem. I dotrzymał słowa. Dziesiąta plaga zmusiła Faraona do wezwania Mojżesza przed siebie; pomimo groźby, że go zabije, gdy ·ten jeszcze raz spojrzy na niego. Mojżesz, nie starając się o to spotkanie, poszedł już nie z prośbą, lecz jako przedstawiciel Boży, by przyjąć Faraonowe bezwarunkowe poddanie się Boskiemu: wymaganiu ulżenia Izraelowi. Przy ich ostatnim spotkaniu Mojżesz nie mówił ani słowa, ale przyjął poddanie się Faraona w milczeniu. Zauważmy różnicę pomiędzy śmiałym znieważeniem i chełpieniem się Faraona w pierwszej odpowiedzi Mojżeszowi (2Moj. 5:2) a uniżoną służalczością i .upokorzeniem w jego ostatnich uwagach wyrzeczonych do Mojżesza (2Moj 12:31, 32). Taki musi być wynik z wszystkimi, co mocno się sprzeciwiają woli i radzie Bożej. Tak niechaj będą wszyscy Twoi uparci nieprzyjaciele poniżeni, O Panie!
(12) Co jest pozafigurą groźby Faraona? Rozumie się; że groźba w pozafigurze nie była słowną. Rozmowy pomiędzy Faraonem a Mojżeszem, wypełniły się, w każdym wypadku, czynami a nie słowami. Szatan musiał zatem dokonać pewnych czynów groźby odcięcia od dalszej publicznej służby, wkrótce po jej rozpoczęciu się, gdyby. nasz Pan znowu zaczął takąż pracę przy pomocy ludu Swego. Dziewiątą plagę zaczęto odczuwać krótko przed’ kwietniem, 1911 r., ponieważ kazanie o nieśmiertelności duszy które było początkiem tej plagi, a które ukazało się w kwietniu 1911:, w Miesięczniku Studentów Biblijnych, było krótko przed tą datą wygłoszone ustnie i ogłoszone drukiem w ,gazetach, a następnie wydane (w kwietniu 1911) w M.S.B. W tymże czasie Szatan zaczął nasuwać swój kompromis. Jezus zaczął go odrzucać kazaniem — Naród Święty Zobrazowany — w M.S.B., z czerwca 1911, jak powyżej wykazano. Ażeby tę myśl wyjaśnić, chcemy przypomnieć naszym czytelnikom o różnicy pomiędzy czasem porządkowym w ustanowieniu serii figur, a ustanowieniu ich` pozafigur. W figurze, która 'ukazuje się w serii czynności, każda czynność w serii musi być skończoną. zanim się zacznie następna czynność. Np. Eliasz i Elizeusz musieli przejść przez Jordan, zanim mogli rozmawiać ze sobą poza Jordanem, podobnież, Eliasz musiał uderzyć Jordan, zanim go przeszli. Ale w pozafigurze te odnośne czynności pokrywają różne czasy w danym okresie, czasem pozafiguralny Eliasz w danym okresie mógł uderzać, a w innym czasie podczas tego samego okresu on i pozafiguralny Elizeusz mogli przechodzić Jordan, a jeszcze w innym czasie podczas owego okresu mogli chodzić i rozmawiać poza Jordanem, jak to było pokazane w Ter. Pr. w No. 79, str. 86, par. 23. Początki pozafiguralnych czynności zwykle przychodzą w tym samym porządku, jaki jest podany w figuralnych czynnościach.
(13) W tej pozafigurze ciemność zaczęła się krótko przed kwietniem, 1911 r., a jej ostatni zarys zaczął się wygłaszaniem i wydawaniem (w gazetach)