Teraźniejsza Prawda nr 103 – 1946 – str. 15
okresach, przedstawione, z punktu ich zwolennictwa, lub nie-zwolennictwa do korporacji lub (stowarzyszeń, w 4Moj. 8:1-9. Lewi sam przedstawia Lewitów jako całość. Epifaniczni Gersonici (w. 17) są podzieleni na dwie grupy: Epifaniczni Lobnici (znaczy wolni, czyli samowolni lub rozmyślni) są zwolennikami brytyjskiego Komitetu Biblijnych Studentów (w skróceniu K.B.S.). Epifaniczni Symeici (znaczy słynni) są zwolennikami Pastoralnej Biblijnej Instytucji (P.B.I). Epifanicznymi Amramitami (w 18) są Hirsho-Kittengerici. Epifanicznymi Izaarytami (w.18) są to samozwańczy przywłaszczyciele wykładania Biblii. Epifaniczniymi Hebronitami (w. 18) są zwolennicy Ritchiego, którzy jednak oglądają się teraz za innym wodzem, gdyż brat Ritchie odmawia służby jako wódz. Epifanicznymi Husyjelitami (w. 18) są zwolennicy Sturgeona, którzy już od wielu lat utracili go jako wodza i ruch ich zanikł, co także się dzieje i ze zwolennikami Ritgo. Inni teraz usiłują być ich wodzami. Kaal sam przedstawia grupę Lewitów, nienawidzących i nienależących do organizacji lub stowarzyszeń. Epifanicznymi Mahelitami Meraryckimi (w. 19) są zwolennicy Towarzystwa; a epifanicznymi Muzytami Merraryckimi są zwolennicy grupy „Standfast” (znaczy stójcie mocno), której obecną najczynniejszą grupą jest Stowarzyszenie Głosu Eliaszowego, która zdaje się mieć i kontrolować czwarty pozafiguralny wóz merarycki.
(14) W wierszu 20, Amram nie przedstawia to samo co Epifaniczni Amramici, chociaż przedstawia to samo w 4 Księdze Mojżeszowej. Jednak należy pamiętać, że w wierszu 20 synowie Amrama przedstawiają Jezusa i Kościół w Parousji i Epifanii, jak to już było wykazane powyżej. Ponadto na czele Lewitów Amramickich stali dwaj synowie Mojżesza, Gersom i Eliezer, lecz nie Amram, ani Aaron ani Mojżesz, gdyż tych dwóch ostatnich Bóg uważa jako Swoich kapłanów (1Kron. 23:14-17; Psalm 99:6). Jak już było wykazane w pierwszej części obecnego artykułu, Amram (znaczy wysoki lud), zdaje się przedstawiać Boga, jako Ojca naszego Pana i Kościoła, a Jochabeda (znaczy uwielbiona) zdaje się przedstawiać Prawdę i jej sług, Przymierze Sary. Przekłady Biblii według Septuaginty i Wulgaty, a także przekład Syryjski, podają tę część tego wierszu jak następuje: „I pojął Amram Jochabedę, córkę siostry ojca swego za żonę”. Więc możliwie, że z 20-go wierszu zaginęło słowo córkę (bath), z tego powodu opuszczono słowo „córkę” przed słowami „ciotkę swoje w polskiej Biblii. Podajemy tę uwagę, ponieważ pojęcie siostry ojca swego za żonę, byłoby pogwałceniem moralnego prawa Zakonu (3Moj. 20:19), lecz pojęcie pierwszej kuzynki za żonę, nie sprzeciwiało się temuż prawu. Gdyby Amram pogwałcił to prawo, Bóg byłby mu nie pobłogosławił takimi dziećmi, jak Mojżesz, Aaron i Maria. (4Moj. 26:59). Można zauważyć, że imię Maria jest opuszczone w 2Moj. 6:20. Lecz jeden z, hebrajskich rękopisów, tzw. Samarytański Pięcioksiąg, a także Septuaginta i Przekład Syryjski, wymieniają i Marię w tym wierszu. Dlatego zdaje się, że wyrażenie, „i Marią, siostrę ich”, należy do tego wiersza. Jeżeli tak, to powinno się ją uważać w tym ustępie, tak jak jest w niektórych (lecz nie we wszystkich) ustępach, uważana za figurę na Wielkie Grono. Jak już było wykazane, że Izaar (2Moj. 6:21) przedstawia na Epifanię samozwańczych przywłaszczycieli
kol. 2
wykładania Biblii, którzy są podzieleni na tych, co byli przesiani, na tle ofiar za grzech w Paruzji i Epifanii (4Moj. 26:1; 16:1); 2Moj. 6:24). (Kore znaczy łysość napomknięcie do ich wielkiego pozbawienia się Prawdy), na zwolenników br. Olsona (Nefeg znaczy korzeń) i na zwolenników br. Guntera (Zuchny – znaczy pamiętany). Jak już wykazaliśmy, że Husyjelici (2Moj. 6:22) wyobrażają zwolenników Sturgeona. Milton Riemer, który maskuje się pod nazwą Zbór w St. Joseph, Missouri (St. Zj.), a w którego ruchu znajduje się wiele z poglądów, jak i ducha i praktyk Sturgeona, prowadzi ruch Riemerytów, zobrazowany przez Myzaela (znaczy którego Bóg ratuje). Inni przyjęli nieco z ducha, poglądów i praktyk Sturgeona, widocznie nie spodziewając się tego faktu, że uformowali dwie grupy: zwolenników Bolgera (Elisafan – znaczy Bóg czuwa) i zwolenników Lardenta ( Setry – znaczy pod opieką).
(15) Aaron (oświecony, nauczyciel; w. 23) przedstawia tu Kościół Parousyjny i Epifaniczny, jako mówcze narzędzie Chrystusa do braci i publiczności. Elizabeta (Boska przysięga) przedstawia Przymierze dane pod przysięgą, z którą Kościół, jako mówcze narzędzie Chrystusowe przez połączenie, rozwinął: (1) pewnych wodzów w Prawdzie w Parousji, którzy później stali się wodzami w paruzyjnych przesiewaniach, nauczając fałszywych nauk (Nadab – samowolny; 3Moj. 10:1, 2); (2) pewnych wodzów w Prawdzie w Epifanii (Abiu – znaczy On jest moim ojcem), którzy później stali się wodzami w przesłaniach epifanicznych, nauczając fałszywych nauk, (3Moj. 10:1, 2) (3) posłańca parousyjnego (Eleazar – znaczy Bóg jest pomocą), któremu był dany nadzór (a) mad Kościołem, (b) nad jego doktrynalnymi, naprawiającymi, zbijającymi i etycznymi naukami; (c) nad jego pracą (4Moj. 4:16; Mat. 24:45-47; Łuk. 12:42-44); (d) nad Kaatami (4Moj. 3:32); (e) szczególnie było mu dane właściwe wyjaśnienie Pisma Św. odnośnie Okupu, Pojednania, ofiar za grzech, pośrednika i Przymierza (4Moj. 16:37-41); (4) brata w Epifanii (Itamara – ziemia, czyli wyspa palm – sprawy Wielkiego Grona i Młodocianych Św.), którego dziełem jest (a) tłumaczyć Kościołowi, Wielkiemu Gronu i Młodocianym Św. resztę pism biblijnych, nie tłumaczonych przez, posłańca Parousyjnego (Obj. 19:9, 10;) (b) poprawnie tłumaczyć i bronić tego wszystkiego co jest połączone z pozafiguralnym Przybytkiem, bez względu, czy już było tłumaczone przez onego Sługę, czy nie (2Moj. 38:21); (c) dozorować pracą, mającą do czynienia z Wielkim Gronem i Młodocianymi Św.: (d;) kierować pracą epifanicznych Gersonitów i Merarytów, tak Wielkiego Grona, jak i Młodocianych Św. (4Moj. 4:28, 33); (e) uporządkować ich korporacje i stowarzyszenia (4Moj. 7:7, 8. Trzej synowie Korego (w. 29) przedstawiają trzy grupy przesianych na tle ofiary za grzech: (1) zwolennicy Williamsona (Asyr) znaczy więzień); (2) zwolennicy Henningesa (Elkana – znaczy dostarczony od Boga); i (3) zwolennicy McPhaila (Abyjazaf – znaczy mój ojciec zgromadza). Eleazar (w. 25) przedstawia naszego Pastora jako onego sługę, w łączności z nadzorowaniem i nauczaniem Kościoła i Lewitów Kaatowych z Wielkiego Grona i z Młodocianych świętych, będących w Prawdzie; ale Finees (mosiężna twarz), syn Eleazara, przedstawia naszego Pastora w jego stosunku do Kościoła nominalnego – Obozu.