Teraźniejsza Prawda nr 103 – 1946 – str. 13
publicznej pracy było pozafigurą mowy przed Jehową. Wiadomym jest, że usposobienia, jak również czyny, głośniej mówią niż słowa, szczególnie do Jehowy! Jest zatem prawda, że jeżeli pozafiguralni Izraelici nie usłuchali poselstwa Żniwa w owym czasie, że i szatan, zwiększając opresję by nie dopuścić do uwolnienia pozafiguralnego Izraela, wcale nie myślał zgodzić się na to żądanie. Gdy Mojżesz mówił, że jest nie obrzezanych warg, to możliwie miał na myśli, że w jego mowie i propagandzie, jako w przedstawicielu, nie było dosyć szacunku, według pojęcia i pragnienia Faraonowego, aby on, przed nim, jako królem, mógł sprawę przedstawiać; przeto dał wrażenie Faraonowi, że brakowało mu właściwej cichości względem niego jako króla Egiptu – przenośnie nieobrzezany stan warg w oczach Faraonowych, a tym sposobem nie mógł otrzymać tego, o co się starał przez swoje przedstawicielstwo, gdyż mowa i propaganda jego nie była przyjemną królowi. To przedstawiła ten fakt, że poselstwo żniwa, które Jezus dał w owym czasie i W stopniu rozwoju tegoż, zdawało się szatanowi jako nie będące od poświęconych (obrzezanych). Szatan miał swoje pojęcie o poświęceniu i jego towarzyszących naukach, i ogłaszał je szczególnie przez swoje klerykalne mówcze narzędzie. Poselstwo Jezusowe w nierozwiniętej jeszcze formie w owym czasie, zdawało się szatanowi niepoddające się, nie dosyć uniżone i nie dość zgodne z jego pojęciem o takich przedmiotach; ponieważ były tam fundamentalne sprzeczności pomiędzy tymi dwoma kierunkami poglądów i dlatego cel, o który Jezus starał się przez Swoje przedstawicielstwo od cesarza obecnego złego świata, nie był osiągnięty, co faktycznie trwało tak długo jak długo starano się o niego jedynie przez moralne przekonywanie. Przeto siła musiała być dodaną tak w figurze jak i w pozafigurze. Godnym uwagi jest podwójna forma słowa hebrajskiego, wargi, nie liczba mnoga shephatim, ale podwójna shephataim, (w. 9), tj., dwie wargi; to słowo wierzymy, odnosi się w pozafigurze do nauk obydwóch zbawień, dolna jest głównym tematem Starego Testamentu, – a górna Nowego. – Wierzymy, że wiersze 29, 30 odnoszą się, jako powtórzenie do tej samej rozmowy i słów, jakie znajdują się w wierszach 10-12, ale że są powtórzone, ponieważ Bóg chciał utożsamić czas tej rozmowy z jej dalszym ciągiem w pierwszej części rozdziału 7-go, i dlatego 2Moj. 6:14-27 jest podane jakoby w nawiasie, co w pozafigurze daje nam możność zauważenia, że o – kres pozafiguralnych wysiłków i powodzenie w uwolnieniu pokrywa Paruzję i Epifanię, co wiersze 14-27 udowadniają. Dlatego wiersze 10-13, 28-30 mają być połączone z rozmową Jehowy i Mojżesza w 2Moj. 7:1-5.
(9) Boskie danie (w. 13) rozkazania Mojżeszowi i Aaronowi odnośnie Izraela i Faraona, aby wywiedli Izraela z Egiptu jest figurą na Boskie rozkazanie Jezusowi i Kościołowi, aby pracowali prywatnie (z Izraelem) z pozafiguralnymi Izraelitami i publicznie (z Faraonem) z szatanem, ażeby wyswobodzić pozafiguralnego Izraela z królestwa szatańskiego. Ten rozkaz był dany około października 1880 do października 1881. Ażeby uwolnienie mogło być przygotowane i wykonane, o ile się tyczy Jezusowego działania przez onego wiernego sługę, to Jezus i on sługa aa jęli się przygotowaniem dwóch broszur. Pierwsza, „Pokarm Dla Myślących Chrześcijan”,
kol. 2
czyli, Dlaczego Zło Było Dozwolone? i druga, „Cienie Przybytku”, które przygotowano od października 1880 do około czerwca, 1881, a wyszła z druku w lecie 1881, i były gotowe do dystrybucji we wrześniu. Publiczne rozpowszechnienie pierwszej z tych broszur było jednym z najważniejszych zarysów całego żniwa. Druga z nich była wysyłana, nie do publiczności ogólnie, co byłoby przemówieniem do szatana, żądając wyzwolenia pozafiguralnego Izraela, gdyż pierwsza to uczyniła, lecz była wysłaną tylko do tych, co byli zainteresowani przez pierwszą do tego stopnia, że pytali się o więcej pomocy (tj. do pozafiguralnych Izraelitów).Tym sposobem oba zarysy rozkazu Jehowy w wier. 13 zaczęły się wypełniać jesienią roku 1881. Pierwsze z tych dzieł, jako jasno rozkazane i potem wykonane, jest obrazowo określone w 2Moj. 7:8-13. Gdy będziemy zastanawiać się nad tym rozdziałem to damy dotyczące szczegóły. Z powodu wielkiego poruszenia się naprzód pracy żniwiarskiej, które zostało spowodowane przez rozpowszechnienie broszurki „Pokarm Dla Myślących Chrześcijan” i z powodu natychmiast poprzedzających i towarzyszących przesiewań, jak również, przesiewań, jakie nastąpiły potemu, że te rodowody, jako figury grupowań, są podane jakoby w nawiasie, pomiędzy rozkazaniem, aby wykonać odnośną publiczną i prywatną pracę i pewne towarzyszące instrukcje i zachęcenia, a wykonaniem tejże pracy. Chociaż figura, zdaje się nie wskazywać dlaczego ten nawias o pewnych rodowodach (2Moj. 6:14-27) jest tutaj podany, to jednak pozafigurą zupełnie wyświetla obecność tego nawiasu.
(10) Jeżeli będziemy pamiętali, że ta część Pisma św., którą badamy, od przyjścia Mojżesza i Aarona do Egiptu i wyjścia Izraela z Egiptu, odnosi się do warunków podczas pierwszego i drugiego okresu Wtórej Obecności naszego Pana, to będziemy wiedzieli, że ta część figury odnosi się nie tylko do Paruzji, ale także do Epifanii. Już zwróciliśmy uwagę na ten fakt,, wykazany w figurach poprzednio omawianych; i w badaniu 14-27 znajdziemy inne bardzo silne świadectwa, dowodzące prawdziwości tego samego faktu. Zauważmy, po daniu dowodów i wymienieniu Mojżesza i Aarona między nimi, tę część w wierszach 26, 27, która brzmi jak następuje: „Tenci jest Aaron i Mojżesz, do których mówił Pan; Wywiedźcie (prywatnym usłużeniem) syny Izraelskie… według hufców ich (grup wojowników Pańskich – tj., paruzyjnych i epifanicznych Kapłanów, Lewitów i dwanaście świeckich pokoleń). Cić (Mojżesz i Aaron, działając pozafiguralnie w urzędzie jako Boski Specjalny Ambasador i tegoż Ambasadora specjalne mówcze narzędzie podczas Paruzji i Epifanii), mówili (przez swą publiczną usługę) do Faraona, króla egipskiego, aby wyprowadzili syny Izraelskie z Egiptu. Toć jest ten Mojżesza (nie pozafiguralny Mojżesz i Aaron, którzy przeszli przez puszczę i przez Morze Czerwone, nie ten pozafiguralny Mojżesz i Aaron, co podróżowali po puszczy od Synaj i nadal, nie ten pozafiguralny Mojżesz i Aaron, co uderzyli w skałę i zostali wykluczeni z ziemi Chananejskiej). Te określające i ograniczające wyrażenia są tu umieszczone, ażeby nam dopomóc w pozafigurze do poznania akuratnego zarysu pozafigur Mojżesza i Aarona, na których jest tutaj zwrócona nasza uwaga. Te wyrażenia dowodzą, że ich usługiwanie z punktu figury, od ich przybycia do