Teraźniejsza Prawda nr 113-114 – 1947 – str. 60
(4) Trzecie staranie Eleazara, według naszego tekstu, było o ofierze śniednej ustawicznej, lub według lepszego tłumaczenia, o ofierze jadalnej (według Am. Popraw. Przekładu Pisma św.). Gdy o ofierze mokrej nie jest wspomniane, tak jak to się ma w naszym tekście, to należy rozumieć, że ta ofiara jest załączona w ofierze jadalnej. Ofiara śniedna czyli jadalna przedstawia ten zarys naszych, ofiar, który pokazuje, czym te nasze ofiary są zajęte – a zajęte są przedstawieniem Prawdy, przez wykłady i mowy wygłaszane przez, pielgrzymów i posiłkowych pielgrzymów, przez głoszenie i nauczanie Prawdy przez starszych i kolporterów, przez pożyczanie literatury Prawdy drugim, przez wykonywanie pracy strzeleckiej i ochotniczej, przez posyłanie odpowiednich gazetek tym, którzy stracili osoby przez śmierć, przez umieszczania artykułów Prawdy w gazetach i czasopismach, przez odpowiedzi na pytania i dawanie jednostkom ustnego świadectwa w rozmowie o Prawdzie, przez popieranie pracy z fotodramą, przez usługiwanie jako członkowie w Domu Biblijnym i Betel, przez wykonywanie pracy biurowej i domowej połączonej z krzewieniem Prawdy, i przez popieranie i zachęcanie drugich w powyższych formach krzewienia Prawdy. Ażeby nasz Pastor mógł spełnić funkcję nauczycielska w tej fazie swego urzędu, on musiał napisać literaturę Prawdy i nauczać ustnie Prawdy tych powyżej wspomnianych pracowników, jak również drukiem, wykładami, kazaniami, odpowiedziami na pytania i przez rozmowy i listy. Jako wykonawca on spełnił ten zarys swego urzędu przez poczynienie zarządzeń na te rozmaite formy służby, wspomniane powyżej, przez które Prawda była krzewiona, jak również przez naznaczenie rozmaitych osób do tych różnych form służby w krzewieniu Prawdy, czyniąc to w niektórych wypadkach bezpośrednio, np. pielgrzymów, kolporterów itd., w innych zaś pośrednio, przez drugich, jak np. starszych, ochotników, zarządców nad ochotnikami, przez usuwanie osób niezdolnych z pomiędzy pracowników i przez zarządzenie ażeby pracownicy mieli wszystkie potrzebne podręczniki literatury, pola służby, finanse, zachętę, poradę itd. Wypełnione fakty dowodzą, że on wykonał obie władze w tej fazie jego pracy.
(5) Czwartym obowiązkiem Eleazara, według określenia naszego tekstu, było staranie się o olejku pomazywania. Olejek pomazywania przedstawia Ducha świętego z punktu uzdalniania nas do służby Klasie Chrystusowej. Składniki tego pozafiguralnego olejku, jako kwalifikaty do służby, są w streszczeniu określone w księdze Izajasza 11:2. Zawartość tego określenia może być podana jak następuje: Zalety mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy, każda wyrobiona indywidualnie, każda wyrobiona w równowadze z drugimi i w tej równowadze one wszystkie kontrolują wszystkie nasze inne zalety (2 Piotra 1:5 – 8), a tym sposobem uzdalniają nas do służby jako całego Chrystusa (Głowy i Ciała). Nasz Pastor, jako Eleazar Żniwa Wieku Ewangelii, miał staranie w tym względzie jako nauczyciel pouczenia Kościoła odnośnie natury pomazywania klasy pomazanej, o ich obowiązkach, przywilejach w znajomości, służbie, cierpieniach i o ich przyszłości. Tego obficie dokonał w tomach, a szczególnie we Watch Towers (Strażnicach), jak również ustnie. Wszystko, co on nauczał o wyrabianiu łask i ich użytku w służbie, należało do jego nauczycielskiego starania się o pozafiguralnym olejku pomazania. Jego nauki o ożywieniu, kształtowaniu, wzmacnianiu i zrównoważeniu Ducha, o ile tyczyło się kwalifikacji do służby, także należą do olejku pomazania. Jego obowiązek, jako wykonawcy, wymagał, żeby on doglądał pracy naznaczania osób, mających kwalifikacje do rozmaitych form służby. On to czynił bezpośrednio odnośnie pielgrzymów, kolporterów i pracowników przy fotodramie, w Domu Biblijnym i w Betel, kierowników w filiach zagranicznych
kol. 2
i pracowników w łączności z gazetami; pośrednio odnośnie starszych, diakonów, zarządców nad ochotnikami, ochotników itd., oraz udzielał rad odnośnie ich kwalifikacji i przeciw przyjmowaniu niezdolnych osób do powyższych rodzajów służby. On również wykonywał tę funkcję swego urzędu jako wykonawca, w sposób bezpośredni i pośredni przez zatrzymanie, lub radzenie przeciw zatrzymaniu osób od takich rodzajów służby, do których nie mieli kwalifikacji i przez usuwanie lub radzenie usunięcia takich osób, które wykazały niezdolność do służby. Fakty dowodzą, że w tej jego czwartej oficjalnej funkcji on wypełnił figurę swojej pracy jako „ów sługa,” w taki sam sposób jak to czynił pod innymi względami.
(6) Piątym staraniem Eleazara był sam przybytek, tj. cała struktura gdy stała w miejscu była pod jego nadzorem. Przybytek, składający się z świątnicy i świątnicy najświętszej przedstawia Kościół wojujący i triumfujący, jako nowe stworzenie, a jego dziedziniec przedstawia człowieczeństwo nowych stworzeń i domowników wiary. Co do Eleazara żniwa Ewangelii, to znaczyłoby, że nasz Pastor w sposób nauczający i wykonawczy doglądał czyli miał staranie o nowych stworzeniach podczas żęcia i pokłosia, aż do 30 października 1916 r., kiedy to w scenie z togą usunął się od urzędu, jaki w całości wykonał. To także znaczyłoby, że on miał nauczający i wykonawczy obowiązek o ich usprawiedliwionym człowieczeństwie, podchodzącym pod proces ofiarowania, które jest przedstawione przez dziedziniec, jak również iż on był właściwą osobą do nauczania i do wyznaczania pracy dla tymczasowo usprawiedliwionych podczas tego całego okresu. Swoje staranie o pozafiguralnej Świątnicy on wykonał przez nauczanie i kierowanie Kościołem, który w swoim pełnieniu misji jest mieszkaniem Boga. A jego staranie o pozafiguralnej Świątnicy Najświętszej podczas Parousii było nauczanie jej Prawdy z tej strony zasłony, i spełnianie z tej strony zasłony swego obowiązku, jako wykonawcza ręka Boga i Chrystusa poza zasłoną; lecz podczas Tysiąclecia ten obowiązek będzie obejmował jego nauczanie i kierowanie uwielbionym Kościołem jako specjalny przedstawiciel Jezusa w tysiącletniej pracy Kościoła. Każdy z dwunastu Apostołów, będący pod jego dyrekcja, będzie działał jako nauczyciel i dyrektor jednego z dwunastu pokoleń Duchowego Izraela, a przez nich zarządzać będzie dwunastoma pokoleniami Tysiącletniego Izraela, czyli całym światem. Przeto dwunastu braci, którzy byli Eleazarem Żniwa Żydowskiego, będą siedzieć na dwunastu stolicach, sądząc (kierując, rządząc) dwanaście pokoleń (Duchowego i Tysiącletniego) Izraela (Łuk. 22:30′), a czynić to będą pod jego nadzorem, jako specjalnego przedstawiciela Jezusa. Zatem ta figura uczy, że nasz Pastor będzie tym, który siedzieć będzie po prawicy naszego Pana w królestwie. Z tego widzimy, że obaj pozafiguralni Eleazarowie będą mieli staranie o Świątnicy Najświętszej, każdy z Apostołów pod kierownictwem naszego Pana nad jednym pokoleniem jej, a Posłaniec Parousyjny, pod Nim, będzie postawiony nad całą Świątnicą Najświętszą, włączając i dwunastu Apostołów.
(7) Szóstym staraniem Eleazara było doglądanie świętych sprzętów. To zawiera się częściowo w wyrażeniu – „i wszystkiego, co w nim jest” – i w tym, co należy rozumieć przez wyrażenie przetłumaczone „i w świątnicy.” Rozumiemy, że tłumaczenie powyższych dwóch zdań z naszego tekstu, jako wyjaśnienie pierwszego zdania „i wszystko co w nim jest,” powinno być następujące: ze względu na (sprzęty) święte i ze względu na naczynie jego. Słowo hebrajskie kodesz nie może tu znaczyć świątnicę lub świątnicę najświętszą, bo one są załączone w słowie „przybytku” poprzednio użytym. Wyrażenie „naczynia jego” zawiera się po części, a również i jest częścią