Teraźniejsza Prawda nr 113-114 – 1947 – str. 51
prawdopodobnie dlatego, że czynili to w stanie nie – oczyszczonym i źle obchodzili się z Jego Kapłaństwem. Widzimy zatem, że figury tych trzech grup są jednak załączone w tym obrazie, ażeby wskazywały w pozafigurze jak te trzy grupy Wielkiego Grona będą brały udział w walce przeciwko pozafiguralnym Madianitom, Wypełnione fakty dowodzą, że pozafigura wierszu 23 wypełniła się.
MŁODOCIANI ŚWIĘCI
(49) Księga Sędz. 7:24-8:3 przedstawia nam epizod, który również wypełnił się w pozafigurze, a który jest dla nas pełnym pozafiguralnej instrukcji. Te wiersze odnoszą się do tej części, w której mężowie z Efraim brali udział, nie w pierwszej i w drugiej walce Gedeona, ale w osobnej walce, do której zostali zaproszeni, lecz w której nie mieli być wprost prowadzeni przez Gedeona, chociaż naznaczył im co mieli czynić. Widząc uciekających Madianitów, Gedeon chciał im zabiec i zniszczyć zanim przejdą przez Jordan; dlatego rozesłał Gedeon posły na wszystką górę Efraimska, mówiąc: zabiegajcie Madianitom, a ubiegnijcie przed nimi wody aż do Betabara, i do Jordanu.” (Popr. tłum.) Wszyscy mężowie z Efraim przyłączyli się do wykonania tego rozkazu, (w. 24). Według powyższego tłumaczenia, które uznajemy że jest poprawne, wody, które mieli ubiec, były wodami Jordanu, z miejsca oddalonego znacznie na północ od Betabara (dom przejścia). Przez ten ruch znaczna część wycofującej się armii została dościgniona i w powstałej walce nie tylko zwyciężoną i pobitą, lecz dwóch książąt madiańskich Oreb (kruk) i Zeb (wilk) schwytano i zabito. Mężowie z Efraim przynieśli głowy tych dwóch książąt do Gedeon na wschód od Jordanu, tj. gdy Gedeon i jego trzystu przekroczyli Jordan i gonili Madianitów, uciekających od zachodu na wschód poza Jordanem. (Sędz. 8:4). Mężowie z Efraim swarzyli się z Gedeonem (w. 1), dlaczego ich nie wezwał do pierwszej walki. Lecz jego odpowiedź, że ich pokłosie było większe niż jego zbieranie wina uspokoiło ich.
(50) Zobaczymy teraz pozafigurę tej części tego opowiadania. Naprzód zobaczmy, kogo mężowie z Efraim wyobrażają. Ażeby to można zrozumieć, musimy zachować w pamięci, że pierwsza walka Gedeona wyobraża to samo, co pierwsze uderzenie Jordanu, wyznawanie grzechów przez Najwyższego Kapłana nad kozłem Azazela, i wykonywanie zapisanego sądu przez świętych. (Ps. 149:5 – 9). To dzieło było kompletnie i właściwie dokonane tylko przez wybranych, tj. Małe Stadko. Dlatego być powołanym do pozafiguralnej pierwszej walki w czasie właściwym, aby mieć w niej udział, znaczy, być powołanym do wysokiego powołania, ponieważ „toć jest sława wszystkich świętych Jego”; a być powołanym do pozafiguralnej walki, lecz później, po zakończeniu się pierwszej walki, znaczy, że taki nie był powołany do wysokiego powołanie lecz da innego. Dlatego mężowie z Efraim wyobrażają takich wezwanych, którzy brali udział w walce przeciwko pozaobrazowym Madianitom po czasie, gdy zupełna liczba wybranych do Małego Stadka została już osiągnięta, i gdy już był jej dany wyłączny przywilej, tj. aby kompletnie i w duchu Pańskim uderzała Jordan pierwszy raz, ażeby wykonywała sąd zapisany, ażeby wyznawała grzechy nad Kozłem Azazela i ażeby brała udział w pozafiguralnej pierwszej walce Gedeona. Kogo więc wyobrażają mężowie z Efraim? Odpowiadamy widocznie Młodocianych świętych. Jak wezwał ich pozafiguralny Gedeon? Odpowiadamy: (1) przez zachęcanie ludzi do dalszego poświęcenia po jesieni 1914; (2) przez wyraźne oświadczenie dane przez onego sługę w Strażnicy, po jesieni 1914 (Z 1915, 269 par. 6, 7), że będzie klasa, która będzie poświęcać się za późno by otrzymać wysokie powołanie, lecz która otrzyma przywilej brania udziału
kol. 2
w nagrodzie i zaszczycie ze Starożytnymi Świętymi, to znaczy, że będzie klasa Młodocianych Świętych; (3) przez zachęcenie ich do walki przeciwko błędowi; (4) przez nauczanie podczas roku 1916, że lud Boży będzie uderzał Jordan dwa razy; i (5) przez ustawiczne zachęcanie ludu Pańskiego podczas całego roku 1916, by wiernie używał przywileju uderzenia Jordanu. Te pięć rzeczy, jak również i inne, były wezwaniem dla Młodocianych świętych, aby brali udział w walce przeciwko pozaobrazowym Madianitom i ubiegli przed nimi wody pozafiguralnego Jordanu. Jak w typie mężowie z Efraim mieli ubiec wody Jordanu aż do Betabara (dom przejścia), tak też w pozafigurze Młodociani święci, którzy, jak widzieliśmy, stanowili część pozafiguralnego Elizeusza, mieli uderzać ludy, Jordan, na przedmioty, na które uderzenie było szczególnie uczynione przez dom Pański (Bet), który już miał przejście (bara) przez Jordan t. zn. że Młodociani święci mięli uderzać to co członkowie klasy Eliasza, którzy przeszli Jordan przedtem uderzali. Innymi słowy, mieli uderzać Jordan w drugim uderzeniu.
(51) Wiersz 25 (Sędz. 7:25) jest również pełnym znaczenia w pozafigurze. Dwóch książąt Madiańskich wyobrażają dwa książęce – nie królewskie – błędy. Oreb (kruk) rozumiemy wyobraża sekciarstwo lub podział; Zeb (wilk) wyobraża klerykalizm. W typie Eliasza wykazaliśmy jak kruki, które karmiły Eliasza, przedstawiają sekciarskich teologów i ich systemy, które przez swoje sekciarskie czynności, udzielały nieco pokarmu wiernej klasie Eliasza od 539 do 1799 po Chr. Dlatego należy rozumieć, że książę Oreb wyobraża sekciarstwo lub podział. Schwycenie pozafiguralnego Oreba wyobraża pokonanie sekciarstwa lub podziału przez argument. Zabicie go wyobraża kompletne pobicie sekciarstwa lub podziału. Skała Oreb zdaje „się wyobrażać silne zarysy doktryny sekciarstwa, twierdzące, że różne denominacje chrześcijaństwa są latoroślami prawdziwego Winnego Krzewu – Chrystusa (Ew. Jana 15:1 – 8). Na tej przypowieści jako opoce, sekciarstwo zbudowało swoje doktryny o podziałach Kościoła nominalnego. Lecz Młodociani święci wykazali od jesieni 1917 r., że sekty są częściami ziemskiego krzewu winnego (Obj. 14:18), a tylko wierni członkowie, którzy są w Chrystusie, są latoroślami prawdziwego Winnego Krzewu – Chrystusa. Tym więc sposobem sekciarstwo zostało zupełnie pobite przez Pismo Święte (opokę), które było niby dowodem błądzicieli.
(52) Zeb (wilk) trafnie wyobraża klerykalizm ponieważ Pismo Św. często odnosi się do kleru jako do wilków, zamiast do prawdziwych pasterzy. (Ezech. 34). Młodociani święci brali również udział w argumentach przeciwko klerowi od jesieni 1917 r. Pobili oni twierdzenia kleru, a przez to uchwycili pozafiguralnego Zebę, przy pozafiguralnej prasie Zeb, wojnie światowej i t.d. (Obj. 14:19,20), a dowodzeniami swoimi, że kler był więcej odpowiedzialny za wojnę i że więcej zachęcał do niej aniżeli jakakolwiek inna klasa ludzi, pobili klerykalizm w zupełności. Gdy przeglądniemy literaturę, jaką Młodociani święci używali wspólnie z różnymi grupami Lewitów, biorącymi udział w walce przeciw pozafiguralnym Madianitom, to musimy przyznać, że te dwa błędy – błędy książęce – sekciarstwo i klerykalizm, czyli pozafiguralny Oreb i Zeb, zostały pochwycone i zabite przy pomocy pewnych utworów literackich, które były jak następuje: Towarzystwo używało „Dokonanej Tajemnicy”, „Upadek Babilonu”, itd.; Olsoniści używali „Rozprawę o Objawieniu” i Świadka Prawdy Biblijnej, na przedmiot „Upadł, Upadł Babilon”, itd.; następne dwie grupy – Pasterska Biblijna Instytucja i Komitet Studentów Biblijnych – używały „Objawienie Jezusa Chrystusa” i „Ustanowienie Królestwa Bożego Poprzedzi Uciśnienie