Teraźniejsza Prawda nr 112 – 1947 – str. 48
lewickiego, by się w nim ukryć przed uciskiem. Obawa Lota i jego córek pozostawania w Zoar przedstawia, że pewne części z tych trzech wspomnianych klas były w obawie, iż nie będą bezpieczne w mieście lewickim, Ich opuszczenie Zoar wyobraża, że straciły nadzieję bezpieczeństwa w’ symbolicznym mieście, a ich zamieszkanie na górze przedstawia, że spolegały na Królestwie, jako ich miejscu zabezpieczenia. Zamieszkanie Lota i jego córek w jaskini przedstawia mniej więcej stan duchowego przygnębienia i tajemniczość w jakim znajdują się te klasy i jeszcze znajdować się będą. Upicie Lota winem przez starszą córkę wyobraża tęsknoty i. roszczenia prawa. do wysokiego powołania, przez niektóre osoby, poświęcone lecz nie spłodzone z ducha (czyli przez takich Młodocianych świętych z pomiędzy Lewitów, którzy wierzą iż są spłodzonymi z ducha). Ci zwodzą pozafiguralnego Lota, by wierzył, iż oni ubiegają się o korony. Kazirodztwo Lota ze starszą córką przedstawia, że ich pozafigury połączyły się w błędzie, by wytworzyć więcej takiej klasy; niespłodzonej lecz poświęconej, mającej takie same tęsknoty i pragnienia, i co oni rzeczywiście wytwarzają. Upicie Lota winem przez młodszą córkę jest figurą na tęsknoty za udziałem i roszczenie prawa do sposobności wejścia do wysokiego powołania przez. niektóre osoby usprawiedliwione z wiary, i które zwodzą pozafiguralnego Lota by wierzył, że one mają jeszcze taką sposobność. A kazirodztwo Lota z młodszą córką przedstawia, że ich pozafigury połączyły się w błędzie, by wytworzyć więcej członków takiej klasy usprawiedliwionej z wiary; którzyby mieli takie same tęsknoty i pragnienia, i cc oni rzeczywiście wytwarzają. Widzimy zatem iż te figury wypełniają się przed naszymi oczyma. Ta figura dopomaga nam do właściwego ocenienia wierzeń i czynności jakie odbywają się w tym względzie pomiędzy lewickimi grupami. P 1929, 144 w połączeniu z E III, 182 i E IV, 21:1.
Pytanie: Ze względu na zdetronizowanie domu sabaudzkiego we Włoszech, a ustanowienie Republiki, czy to nie dowodzi, że dom sabaudzki, faszyzm. i papiestwo, nie były względnie szóstą, siódmą i ósmą głową bestii z rozdziału 17-go Objawienia?
Odpowiedź: Myślimy że to wcale nie jest dowodem, Krótkość czasu, przez jaki obecna Republika Włoska ma panować, jest przyczyną, że roz. 17 Objawienia nie bierze w rachubę tego czasu. Ani takie zdarzenie nie jest wyjątkowe, bo nieraz zdarzało się między rokiem 539 a 1870, tj. w czasie gdy papiestwo było piątą głową bestii, że było ono usuwane, na krótszy lub dłuższy czas, przez krótkotrwałe rządy. Jeden z najdłuższych okresów takich rządów trwał 70 lat (1306-1377), gdy papiestwo było w Awignonie,. we Francji, podczas tak zwanej niewoli babilońskiej Kościoła, Wiele innych rządów miało władzę w Rzymie
kol. 2
przed Reformacją, po usunięciu rządów papiestwa. W latach 1798-1801 Francuzi założyli republikę rzymską w czasie której papiestwo straciło władzę świecką. To samo zdarzyło się znowu w latach od 1808 do 1813. Pomimo tego Objawienie ignoruje te okresy, podczas, których papiestwo było usuwane od sprawowania rządów, a uważa je za piątą głową, mającą władzę od 539 do 1870. To samo odnosi się do obecnej krótko, trwałej Republiki Włoskiej, że Objawienie ignoruje ją i uważa dom sabaudzki głową szóstą, faszyzm siódmą, a obecne papiestwo głową ósmą bestii z Obj. roz. 17. P 1947, 15.
Pytanie: W E6, 180 jest podane, że wszyscy utracjusze koron. wypadną z ruchu Epifanicznego. Czy to może być prawdą, jeżeli bracia z Wielkiego Grona mają ewentualnie uznać posłańca Epifanicznego i przyjąć prawdę Epifaniczną?
Odpowiedź: Przyjęcie Prawdy Epifanicznej i uznanie jej posłańca nie znaczy to samo co przyjście do ruchu Epifanicznego; ponieważ ruch Epifaniczny jest ruchem kapłańskim, który prowadzi cielesny umysł utracjuszy koron, czyli Kozła Azazela, od Drzwi przybytku do Bramy Dziedzińca i oddaje go w ręce człowieka na to obranego; który wyprowadza go na puszczę do Azazela i tam go pozostawia. W tym samym czasie wyprowadza nowe stworzenia utracjuszy koron z świątnicy na Dziedziniec i do jego słupów. Ruch epifaniczny, który jest ruchem kapłańskim, wyprowadzał tych, którzy zostali objawieni, że już więcej nie są kapłanami, z Dziedzińca jako ludzi, a z świątnicy jako nowe stworzenia do słupów Dziedzińca, tacy nie mogą przyjść do ruchu Epifanicznego, bo gdyby przyszli, to uczyniłoby ich ponownie kapłanami, czym Lewici być nie mogą, bo gdy raz stracili swoje korony, to już nigdy odzyskać ich nie mogą. (Żyd. 12:16, 17). Jest to prawdą, iż oni ostatecznie uznają posłańca Epifanicznego; przyjmą Prawdę Epifaniczną i będą wykonywać pracę Lewicką należącą do czasu Epifanii, lecz żadna z tych rzeczy nie może przyprowadzić ich do ruchu Epifanicznego, tj. uczynić ich kapłanami pełniącymi Epifaniczną pracę kapłańską. Ktoś mógłby się zapytać, jak można pogodzie tę odpowiedź z tym faktem, że utracjusze koron spełniali pracę w ruchu epifanicznym. Odpowiadamy: Żadne nowe stworzenie nie jest uznane przez nas za członka Wielkiego Grona, bo i Bóg je nie uznaje, aż zostanie objawione jako takie, ponieważ i Bóg uznawał wszystkie nowe stworzenia. kapłanami, bez względu na ich utracenie lub zatrzymanie koron, aż do czasu gdy zostali objawieni, że już więcej nie są kapłanami. To można łatwo zauważyć z obrazu Przybytku na Wiek Ewangelii, że Wielkie Grono nie było tam przedstawione, ani nie ma na nie tam miejsca. Dopiero przy końcu Wieku, tj. w Epifanii, obraz staje się Epifanicznym, dziedziniec wyobraża tu poświęconych, którzy nie są kapłanami, tj. Wielkie Grono i Młodocianych świętych – Lewitów Epifanicznych – a usprawiedliwieni z wiary, którzy byli Lewitami Wieku Ewangelii, są z powodu nie skorzystania ze swego usprawiedliwienia usunięci z Dziedzińca, szczerzy z pomiędzy nich do obozu Epifanicznego, a nieszczerzy „poza obóz.”. P. 1946, 95.