GEDEON – FIGURA I POZAFIGURA

Księga Sędziów 6:1-8:12; Epifaniczny Tom V, Roz. 4
Poprawiony Przedruk),

      Teraźniejsza Prawda często wspomniała o pierwszej i drugiej walce pozafiguralnego Gedeona, lecz tylko w szczupłych. omówieniach. Przyczyna do częstego wspominania o tych walkach w naszym piśmie jest ta, iż obie należą do Epifanii. W obecnym czasie bardzo często wspominamy o drugiej z tych walk, ponieważ ona obecnie odbywa się. Jesteśmy pewni, że bracia ocenią więcej tę walkę i wezmą gorliwszą i owocniejszą czynność w takowej, jeżeli ten przedmiot Gedeon Figura i Pozafigura – będzie jaśniej zrozumiany przez nich. Dlatego radujemy się; że możemy przedstawić ten przedmiot Kościołowi w naszym piśmie. Często było zamiarem naszym to uczynić, lecz okoliczności, nie pozwalały na to. Do wiosny 1920 r. często badaliśmy rozdział VI z Księgi Sędziów, lecz nie byliśmy w stanie wyrozumieć pozafiguralnych jego nauk. Na wiosnę owego roku przyszliśmy do wniosku, że pozafiguralna druga walka Gedeona przybliżyła się, a wierząc, że jasne wyrozumienie całej pozafigury tejże walki, na ile się wypełniło, dopomoże wszystkim Gedeonitom w drugiej walce, udaliśmy się do Pana z specjalną modlitwą, prosząc Go o wyrozumienie: tych części, które nie były nam jasne a mianowicie rozdział VI z Księgi Sędziów, obiecując Panu, że chętnie udzielimy tego tłumaczenia Kościołowi, jeżeli On udzieli nam. tej łaski wyrozumienia tego rozdziału dla braci. Pół godziny po naszej modlitwie, prawie wszystko w tym rozdziale stało się nam jasne, przeto chętnie udzielamy tego. wyrozumienia braciom, wierząc, że ono jest pozafigurą księgi Sędziów od 6:1 do 8:12: Ten przedmiot odświeżył umysły tych braci którzy słyszeli go w naszych wykładach. O, gdyby tylko upodobało się Panu pobłogosławić nasze serca i głowy przy studiowaniu tej nadzwyczajnej historii, , jaką udzielamy drukiem dla wszystkich z ludu Pańskiego.

      (2) że Gedeon jest figuralnym charakterem, jest widocznym z faktu, że Św. Paweł zalicza go w liście do Żydów 11:32 do bohaterów wiary, gdy mówi (Żyd. 12: 1), że jesteśmy obtoczeni, tak jak figura obtacza pozafigurę, tymi bohaterami wiary, jako obłokiem świadków, to znaczy, cieniowymi czyli figuralnymi świadkami, że walki Gedeona z Madianitami są typami jest wyraźnie podane. (Izaj. 9:4; 10:26; Psalm 83:10, 12, 13). Jeżeli Gedeon był wodzem figuralnego Izraela, to musi on przedstawiać Jezusa, wodza pozafiguralnego
kol. 2
Izraela. Lud Boży wieku Żydowskiego i wieku Ewangelii jest pozafigurą Izraela opisanego w Księdze Sędziów w rozdziałach VI VII i VIII Madian znaczy sprzeczka, a Madianici wyobrażają błądzicieli, którzy prowadzili sprzeczkę z ludem Bożym i uciskali go błędnymi naukami i praktykami. Jak już dowiedzieliśmy się, że pierwsza walka Gedeona wyobraża zwycięstwo odniesiona przez wierny lud Boży nad tymi, którzy uczyli błędów o Boskim prawie królów, arystokracji i kleru. Ta pozafiguralna walka odbywała się od jesieni 1914 do jesieni 1916 r. i jest pokazana jeszcze w innych figurach, jak np.: w uderzeniu Jordanu, w wyznawaniu grzechów nad kozłem Azazela i w wiązaniu królów i szlachty przez wykonywanie sądu zapisanego. Rok 1914 jest zatem końcem uciskania. pozafiguralnych Izraelitów przez doktryny o Boskich prawach. Wiemy że Izrael, jako lud Boży zaczął być uciskany w 606 r. przed Chr. , przez tych, którzy nauczali tych doktryn i z tej przyczyny przez takie nauki podbili lud Boży pod siebie. Dlatego rozumiemy, że siedem lat (Sędziów 6:1) madiańskiego uciskania wyobraża siedem symbolicznych lat – to jest 2520 lat literalnych – Czasy Pogan. Niewola Izraela (606-536 przed Chr. ) była początkiem tych czasów pozafiguralnego madiańskiego ucisku mianowicie przez doktryny c Boskim prawie. Jak grzechy cielesnego Izraela sprowadziły na niego ten ucisk, tak samo grzechy duchowego Izraela sprowadziły na niego tak sam ucisk. W t y m ucisku (Sędz. 6:2) błądziciele uszkodzili obu Bożych Izraelów przez wprowadzanie błędnych nauk do praktyki; a to uciśnienie było powodem, że lud Boży m, usiał uciekać się do sekretnych metod i sposobów (lochów i jaskiń) tj. kryć się w katakumbach, zbierać się w miejscach sekretnych, pracowali mniej więcej pod osłoną; a także wzmacniać się przez argumenty (twierdze) przeciwko błądzicielom. Wiersz 3 pokazuje nam, że za każdym razem, gdy prawdziwy lud Boży wytworzył pewien owoc na swym polu pracy, błądziciele zabierali mu ten owoc – i to się działo tak z cielesnym, jak i duchowym Izraelem. Ich głównymi ciemiężycielami byli błądziciele (Madianici), którym dopomagali ludzie upadli (Amalekici, niskokrajowcy; ci którzy zamieszkują najniższe kraje grzesznej degradacji), a także samoluby i światowce (ludzie ze wschodu). Ci walczyli (w. 4) przeciwko ludowi Bożemu, aż go przemogli, nie ustali w walce, aż go podbili w niewolę

poprzednia strona – następna strona